جدال معلمان با مرگ در مسیر مدرسه

آقامعلم بیش از 60 کیلومتر را هر روز از خانه تا مدرسه اش طی می کند و خم به ابرو نمی آورد؛ بچه های کلاسش می گویند آقا معلم همیشه لبخند بر لب دارد حتی روزی که در میان راه با موتورش بر زمین خورده بود.

به گزارش فارس، امروز شنبه 15 اردیبهشت ماه و چهارمین روز هفته معلم است؛ روایت امروز مختص معلمانی است که برای درس دادن، فرسنگ ها راه را می پیمانند ؛ قصه آدم هایی که زندگی شان را صرف گسترش دانش می کنند.

این قصه به معلمانی اختصاص دارد که به عشق چشاندن قطره های علم و دانش به دانش آموزان مناطق محروم، از خانه و کاشانه شان دل می کنند و مسیرهای صعب العبور را طی می کنند تا دل هایی را به نور دانش روشن کنند.

چه واژه ای می تواند عظمت این معلمان را بیان کند؟ انسان هایی که از رفاه خود می گذرند تا رفاه را به انسان های دیگر هدیه کنند؛ انسان هایی که خوب بودن را چه زیبا به نمایش می گذارند.

آنقدر بی ادعا و خالصند که وقتی برای مصاحبه به سراغ یکی از آنها رفتیم، اشک در چشمانم حلقه زد و مودبانه عذرخواهی کرد که از گفت وگو معافش کنیم.

مردی که بیش از 60 کیلومتر را هر روز از خانه تا مدرسه اش طی می کند و خم به ابرو نمی آورد؛ بچه های کلاسش می گویند «آقا معلم همیشه لبخند بر لب دارد حتی روزی که در میان راه با موتورش بر زمین خورده بود و به سختی می توانست راه برود».

آن روز را بچه های کلاس به خوبی به یاد دارند؛ یک روز سرد زمستانی بود. برف همچنان در حال باریدن بود و بچه ها آن روز زودتر از آقا معلم به کلاس درس رسیده بودند. نیم ساعتی گذشته بود و از آقا معلم خبری نبود.

دیگر کم کم نگرانی به سراغشان آمده بود که آقا معلم رسید؛ به سختی می توانست قدم بر دارد و برخلاف همیشه که درس ها را روی تخته می نوشت آن روز روی صندلی نشسته بود اما مثل همیشه لبخند می زد.

مدارس دارای تعداد کم دانش آموز

13 میلیون دانش آموز در بیش از 105 هزار مدرسه در سراسر کشور درس می خوانند که بخشی از این مدارس دارای تعداد کمی دانش آموز هستند.

اسفندیار چهاربند رئیس مرکز برنامه ریزی، نیروی انسانی و فناوری اطلاعات آموزش و پرورش اظهار داشت: در حال حاضر ۲۱ هزار و ۵۳۲ مدرسه‌ در کشور داریم که کمتر از ۲۴ دانش‌آموز دارند.

وی ادامه داد: از تعداد ۲۱ هزار و ۵۳۲ مدرسه، ۲۰ هزار و ۶۴۴ مدرسه در روستاها و ۸۸۸ مدرسه در شهرها دایر است و از مدارس روستایی هم ۱۷ هزار و ۹۱۳ مدرسه به دبستانی ها اختصاص دارد.

بر اساس آماری که اسفند ماه سال گذشته منتشر شد 105 هزار مدرسه در آموزش و پرورش وجود دارد که از این تعداد 10 هزار مدرسه با جمعیت 10 نفر و پنج هزار مدرسه با جمعیت کمتر از 5 دانش‌آموز و 125 مدرسه یک نفره است.

نکته حائز اهمیت این است که طی سال های گذشته، در آموزش و پرورش در استفاده از نیروی انسانی، بومی گزینی به دلایل مختلف اجرا نشده و یا ناقص اجرا شده است ضمن اینکه در برخی مناطق نیز نیروی بومی دارای شرایط معلمی یا درخواست کننده شغل معلمی نبوده است و ماحصل این اتفاق، طی مسیر طولانی برای رسیدن به مدرسه را رقم زده است.

اسکان اجباری این معلمان

مسیرهای طولانی برای رسیدن به مدرسه و بازگشت از آن، در مواقعی آنقدر خسته کننده است که معلمان مجبور می شوند روزهایی در هفته در روستا بمانند؛ در برخی مسیرهای صعب العبور و زمستان های سخت، معلمان کل زمستان را در روستا می مانند چرا که طی مسیر با خطراتی همراه است.

البته اسکان در روستا نیز برای معلمان با مشکلاتی همراه است. یکی از این معلمان، مجید غلامی، معلم روستای سپیددشت لرستان بود که در کانکس هم درس می داد و هم زندگی می کرد.

این معلم سختکوش اوایل آذرماه سال 1396 بر اثر برق گرفتگی در کانکس، برای همیشه چشمانش را بست.

در 20، 30 سال گذشته که فضای مجازی به این گستردگی نبود، داستان های تلخ معلمانی که در مسیر مدرسه تا خانه گرفتار برف و بوران یا حیوانات وحشی می شدند، سینه به سینه روایت می شد اما این روزها، این ماجراها در برخی خبرگزاری ها، سایت ها و صفحات شخصی نوشته می شود و بعد از مدتی فراموش می شود.

روایت تلخ مرگ آقامعلم در مسیر منزل

علی بخش نوروزی یکی از همان معلمانی بود که با مرگ دست و پنجه نرم کرد و در نهایت به رغم آنکه بارها و بارها در چنین جدال های مرگ باری پیروز میدان بود، آذر ماه سال 94 چهره در نقاب کشید و برای همیشه چشمانش را بست.

مرحوم نوروزی معلم مدرسه شهیدان سروش نژاد روستای طسوج از توابع استان کهگیلویه و بویراحمد بود که 25 سال در مقطع ابتدایی به کودکان خواندن و نوشتن یاد داده بود.

او 5 فرزند داشت و خانواده اش در شهر چرام زنگی می کردند؛ روستای طسوج بیش از 60 کیلومتر از چرام مرکز شهرستان فاصله داشت ضمن اینکه حدود 20 کیلومتر از جاده، خاکی و برف گیر بود.

آقا معلم در طول هفته در روستا می ماند و در پایان هر هفته به منزلش در شهر چرام می‌رفت؛ آنروز هم عصر چهارشنبه 25 آذر ماه ۱۳۹۴ بود و او مانند هر هفته از روستا به سمت منزل حرکت کرد اما این هفته با هفته‌های گذشته تفاوت داشت.

عصر چهارشنبه وقتی آقامعلم به همراه 2 نفر دیگر راهی چرام بودند، خودروی آنها در مسیر جاده خاکی و سرمای شدید، متوقف شد.

تا آمدن نیروهای کمکی، آقامعلم و یکی از سرنشینان خودرو فوت کردند و نفر سوم نیز در بیمارستان دهدشت بستری شد.

معلمانی که در تصادفات جان باختند

در مسیر طولانی مدرسه تا منزل، تعدادی از معلمان جان خود را از دست دادند. که به چند مورد اشاره می کنیم.

۵ معلم آذربایجان شرقی روز سه‌شنبه سوم اسفند 89 دچار سانحه تصادف شدند و جان شان را از دست دادند؛ این معلمان در حال عزیمت به محل کار خود در حوالی هشترود بودند.

19 آذر امسال نیز همان ماجرا دوباره تکرار شد؛ باز هم 5 نفر و این بار 5 معلم جوان هنگامی که از میناب عازم محل کار خود در روستای گرکان در فاصله 40 کیلومتری شهرستان میناب بودند، در میانه راه با یک دستگاه خودروی وانت که متعلق به قاچاقیان سوخت بود، تصادف کردند و هر پنج نفر آنان جان باختند.

صبح ۶ مهر ماه ۱۳۹۵ نیز بر اثر تصادف مینی‌بوس حامل معلمان با یک دستگاه تریلی در محور شازند،۲ نفر از معلمان فوت کردند.

این مینی‌بوس حامل 11 معلم بود که این معلمان با همراهی یکدیگر برای رسیدن به مدرسه (دبیرستان) خود در بخش روستایی بازنه مینی‌بوس را اجاره کرده بودند.

معلمانی که از مرگ نجات یافتند

برخی معلمان در مسیر طولانی و صعب العبور دچار حادثه شدند که خوشبختانه نجات یافتند.

۱۳ بهمن ماه سال ۱۳۹۰ ، تعداد ۱۴ معلم گرفتار در برف و سرما توسط امدادگران هلال احمر و راهداری شهرستان چاراویماق از توابع آذربایجان شرقی از مرگ نجات یافتند.

این معلمان در راه برگشت به خانه های خود بودند که براثر بارش سنگین برف وکولاک شدید به مدت هفت ساعت درمسیر گرفتار شده بودند.

بهمن ماه ۱۳۹۲ رسانه ها نوشتند که معلم جیرفتی گرفتار در برف توسط تیم امداد کوهستان این جمعیت نجات یافت.

این معلم در روستای کوهستانی ˈگویگانˈ از توابع بخش جبالبارز در محاصره برف قرار گرفته و به دلیل بیماری دچار تشنج شده بود که توسط تیم امداد کوهستان نجات پیدا کرد.

این معلم به دلیل بارش شدید برف چند روز گذشته و مسدود شدن راه روستا و بیماری در این روستا نتوانسته بود به مرکز درمانی مراجعه کند.

معلمان سختکوش

مازیار دارابی آقای معلمی است که هر روز به همراه پسرش برای رسیدن به مدرسه محل کا رش یعنی مدرسه امام علی(ع) روستای "شرتایی" ماسال از توابع گیلان مسافت طولانی را طی می کند.

آنها بعد از طی مسافت 10 کیلومتری از ماسال، به جاده خاکی ناهمواری می رسند که 6 کیلومتر ادامه پیدا می کند و بعد از آن یک ربع در مسیری کوهستانی و صعب العبور که در روزهای پرباران سال حتی عبور حیوانات نیز با مشکل صورت می گیرد را پیاده طی می کنند تا به مدرسه برسند.

مقداد باقرزاده آموزگار منطقه عشایری در استان گلستان است که در منطقه مراوه تپه حوالی روستای نارلی، در دره‌ای به نام «قوشی‌دره» به دانش‌آموزان عشایر درس می‌دهد.

فاصله محل کار تا منزل آقامعلم 330 کیلومتر است و او باید هر هفته این مسیر را طی کند.

محمدرضا نداف یکی از معلمان است که از شهرستان قوچان، مسیر صعب العبور و جاده خاکی و ناهموار را طی می کند تا به منطقه شیخ‌کانلو برسد و به دانش آموزان درس دهد.

عزیز محمدی‌ منش معلم لرستانی است که در مدارس عشایری درس می دهد؛ او برای رسیدن به مقصد باید 8 ساعت پیاده‌روی کند و ماه‌ها از خانواده دور باشد تا بتواند دانش‌آموزان محروم و عشایری را آموزش دهد.

به گزارش فارس، این داستان، گوشه ای از سختکوشی و تلاش معلمان برای علم آموزی است که متأسفانه نادیده گرفته می شود؛ امیدواریم اجرای طرح بومی گزینی و ایجاد شرایط و امکانات ویژه برای معلمان مناطق محروم و مسیرهای صعب العبور اجرا شود تا معلمان مجبور نباشند برای تدریس مسیرهای طولانی را طی کنند.