روزی که گذشت، علاوه بر هیاهوهای سیاسی، یک خط خبری پررنگ نیز داشت و آن یادبود روز خبرنگار مصادف با سالروز شهادت محمود صارمی، مسئول دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران در کنسولگری ایران در مزار شریف بود. اهالی رسانه در ایران شهدای فراوانی در دوران دفاع مقدس و پس از آن در مسیر اطلاعرسانی تقدیم مردم ایران کردند که بزرگترین آنها در حادثه سقوط سی-130 نیروی هوایی ارتش ایران بود که 40 تن از خبرنگاران آسمانی شدند.
خبرنگاران ایران همواره کوشیدهاند روی خطوط قرمز حداکثر اطلاع رسانیِ ممکن را داشته باشند و در این راه بسیاری از آنها با تبعات گستردهای مواجه شدند که مسیر زندگیشان را به کلی تغییر داد؛ اما این پیادهنظام سختکوش متوقف نشد و همچنان در صف اول نقد از درون و دفاع از ایران در مقابل متجاوزین قرار دارند. البته توده ای از مردم که به بخشی از خطوط قرمز و ملاحظات فنی و حقوقی رسانهها آگاهی ندارند، انتظار نقدهای شدید و افشاگریهایی داشته و دارند و از رسانهها در این زمینه گلایهمندند.
با پررنگ شدنِ مفهوم «شهروند خبرنگار / Citizen journalism» همزمان با ظهور گوشیهای موبایل هوشمند، اکنون مفهوم خبرنگار نیز تغییر کرده و خبرنگاری با مفهوم سنتی، به عنوان خبرنگار حرفهای خطاب قرار میگیرد. در این دوران دیگر نیازی نیست تا به یک رسانه متصل بود و صدای خود را به جهان رساند. با انتشار یک فیلم یا تصویر از یک رویداد در شبکههای اجتماعی چون اینستاگرام، فیسبوک یا توییتر، به سرعت ماجرا ابعاد جهانی پیدا میکند و چه بسا سرعت و ابعاد توجه افکارعمومی جهان به حدی باشد که غولهای خبر، ناچار به پوشش شما برای استفاده از موج خبری باشد که در مقام شهروندان خبرنگار ایجاد کردند.
حضور در شبکههای اجتماعی و موضعگیری یا انتشار هر خبر در شبکههای اجتماعی، معمولاً هزینههای حقوقی کمتری برای ناشرانش دارد و حتی میتوان با هویت پنهان، چنین کاری کرد اما در رسانههای رسمی و شناسنامهدار، ماجرا فرق میکند و برای کلمه به کلمه باید پاسخگو ذینفعها بود. با این حال عموم مخاطبان انتظار دارند، رسانههای رسمی به همان شکل که برخی در فضای مجازی فعالیت میکنند و چندان مسئولانه نیست، نسبت به انتشار خبر و نقد اوضاع اقدام نمایند.
اکنون از شما میپرسیم اگر خبرنگار بودید؛