پنجاه و یکمین سالگرد تختی فردا برگزار می‌شود

پنجاه و یکمین سالگرد درگذشت جهان پهلوان غلامرضا تختی فردا بر سر مزار وی در آستان شیخ صدوق(ره) شهرری معروف به ابن بابویه برگزار می‌شود.

به گزارش «تابناک» به نقل از فارس از شهرری، همزمان با ۱۷ دی‌ماه پنجاه و یکمین سالگرد درگذشت جهان پهلوان تختی مثل سال‌های گذشته در آستان شیخ صدوق (ره) شهر ری معروف به ابن بابویه بر سر مزار این قهرمان ملی و ارزنده از ساعت ۹ صبح برگزار می شود.

غلامرضا تختی در پنجم شهریور ۱۳۰۹ در خانواده‌ای مذهبی و متوسط در محله خانی‌آباد جنوب تهران به دنیا آمد.

وی یک برادر و دو خواهر داشت که از همه آن‌ها کوچکتر بود. تختی همراه تحصیل و کار، ورزش زورخانه‌ای و کشتی را به طور رسمی از ۲۰ سالگی با عضویت در باشگاه پولاد آغاز کرد.

کسب ده مدال جهانی و آسیایی گواه بر خستگی‌‌ناپذیری و پای‌مردی این بزرگمرد کشتی ایران و جهان است که او را به یکی از نوابغ و نوادر کشتی جهان مبدل کرده است.

تختی در رقابت‌های قهرمانی کشور هشت بار قهرمان کشور و سه بار پهلوان ایران شد و در اولین حضورش در تیم ملی در رقابت‌های جهانی ۱۹۵۱ هلسینکی در وزن ۷۹ کیلوگرم صاحب مدال نقره شد و اولین مدال المپیک وی در رقابت‌های ۱۹۵۲ هلسینکی با شکست مقابل کشتی‌گیر شوروی در فینال نقره به دست آورد.

افتخارات پهلوان بزرگ کشتی ایران در رقابت‌های جهانی ۱۹۵۹، ۱۹۶۱ و ۱۹۶۲ با کسب دو مدال طلا و یک مدال نقره ادامه یافت و با حضور در رقابت‌های المپیک ۱۹۵۶و۱۹۶۰ ملبورن و رم یک مدال طلا و یک مدال نقره کسب کرد.

غلامرضا تختی در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو مدال طلا برای ایران به ارمغان آورد و برای آخرین‌بار پس از ۱۴ سال حضور در عرصه بین المللی در رقابت‌های جهانی ۱۹۶۶ تولیدو دوبنده تیم ملی را به تن کرد.

وی اولین کشتی گیر ایرانی است که موفق شد در سه وزن صاحب مدال شود. وی همچنین پر افتخارترین کشتی گیر تاریخ کشتی ایران در المپیک است که در فهرست بهترین‌های قرن فیلا در جایگاه سیزدهم قرار دارد و در رقابت‌های جهانی ۲۰۰۷ باکو هم از وی به عنوان یکی از مشاهیر کشتی دنیا تجلیل شد.

جهان پهلوان تختی که در آبان ۱۳۴۵ زندگی مشترک خود را آغاز کرد و از خود بابک تنها فرزندش را به یادگار گذاشت و زندگی وی سرانجام ۱۶ دی‌ماه سال ۱۳۴۶در حالی‌که بابک ۴ ماهه بود به طرز مشکوکی در هتل آتلانتیک تهران پایان یافت و روز هفدهم دی‌ماه بر دوش مردمی که همواره برای آن‌ها زندگی کرده بود، در خاک ابن بابویه جای گرفت تا نامش برای همیشه زنده بماند.