هوالشهید
شهدا تفسیر مجسم باران، بر شوره زار غفلت زمین اند و راز جای ماندن شهداء چیزی جز جوشیدن از چشمه ای به نام عشق نیست. شهادت، کلاس همیشه دایرحرکت است و شهداء، محصلان برگزیده این مدرسه اند. در گذر ایام، روزهای پدیدار می گردند که حسابی با دیگر اوقات فرق دارند، روزهای به غایت زیبا و صدالبته ایامی نیز در نهایت تلخی. در حدود چهار دهه پیش از این، روزگاری در صفحه شطرنج این حیات خاکی پدیدار گردید که کردگارش، دست های برافراشته ی زمینیان را در آغوش گرم ستارگان جای داد. هشت سال، کیمیای معنویت و شجاعت جبهه ها دگرگون کننده ترین عنصر برای انسان ها بود و سبب ساز ترین عامل پیروزی، در راستای ادای دین به مقام شهداء، تنها کار ما جاماندگان سیه روی، زنده نگهداشتن یاد و مقام شهداء است تا هم رزمان دیروز، و میراث داران امروز شهداء، نسبت به شناخت و شناساندن اهداف و آرمان های بلند آن مردان خدایی فراموشی نگیرند، آنها که بودند و چه خواستند.
شبی را به همراه چندین نفر از دوستان در منزل حاج شکرعلی آدینه وند که از افراد مومن و متدین شهر گراب بود از توابع شهرستان کوهدشت لرستان به همراه چند تن از دوستان بودیم، نگاه های معصومانه قاب عکس دو شهید بر دیوار منزل او مرا مرتب به فکر فرو می برد. سحرگاهان صدای نماز و اذان حاج شکر علی، پیرمرد 85 ساله مرا از خواب بیدار نمود و راز و نیاز با اخلاص او با خدا مرا به فکر برد، دوباره نگاهم به عکس آن شهیدان افتاد و نگاه های معصومانه شهید جوان، انگار داشت با من حرف می زد، منتظر شدم که حاج شکر علی نمازش را خواند، از او پرسیدم این ها چه کسی هستند، گفت برادرم سردار شهید ملک محمد آدینه وند که از مجاهدت و رشادتهای زیاد برادرش گفت او سید الشهداء، شهداء این شهر است و عکس بعدی نیز گفت دامادم شهید علی احمد مومنی می باشد که با هم قبل از شهادت سفر به مشهد داشته اند، شهیدی که معصومیت و شجاعت از سر و رویش می بارید، و پیرمرد انقلابی که هنوز به آرمان های امام (ره) وفادار مانده و به شدت از شهداء انقلاب و ولایت دفاع می کرد و از مرحوم حاج عین الله پدر شهید علی احمد و خودش گفت، که از سالهای قبل از انقلاب ، طرفدار امام (ره) و انقلاب بوده و از سالهای بسیار دور منزل حاج شکرعلی و حاج عین الله محل انقلابیون قبل و بعد از انقلاب بوده اند و بعد از انقلاب نیز هم حاج عین الله و هم خودش(حاج شکر علی)، تمام فرزندان، برادران، پسران، برادرزاده ها، خواهرزاده ها همه بستگان را تشویق به حضور در جبهه کرده اند تا در راه دفاع اسلام و قرآن و اهل بیت با صدام حسین کافر بجنگند و به اندازه یک گردان جنگی تمام عیار، خودش و حاج عین الله از بستگانشان را به جبهه فرستاده اند و پیر مرد خودش نیز به جبهه رفته بود و هنوز یک مذهبی و انقلابی تمام عیار است. حاجی به احترام برادرش و شیهد علی احمد در آن سحرگاه، فاتحه ای فرستاد و انگار به زبان بی زبانی به من می گفت ((ای شهیدان، چه ساده لوح اند ایشان که می پندارند عکس شما ها را به دیوار های خانه ام آویخته ام، اما نمی دانند که من دیوارهای خانه ام را به عکس شما ها آویخته ام.)) و مظلومیت و معصومیت این شهید باعث شد که در هفته دفاع مقدس از شهید علی احمد مومنی بنویسم و بگویم او کیست.به رسم تبرک و توسل به ضریح چشمانش دخیل بستم، تا در روز حسرت مرا از شهد نگاهش بی نصیب نگذارد، جوانی، از جرگه ی دل سوختگان مکتب اهل بیت (ع) که هنوز عطر نفس هایش در زادگاهش به مشام می رسد. جوانی که خصلت آفتاب داشت و بی دریغ بر همگان می تابید.
در پنجه ی این خاک فرومایه نجنگید از قید زمینی تا به فراسوی زمان رفت.
اکنون زندگی نامه این شهید بزرگوار از زبان پدر همسرش حاج شکرعلی که خود از کهنه سربازان جنگ می باشد و پرس و جو از تعدادی از اهالی شهر گراب بیان می کنم،امید دارم که حفظ امانت کرده باشم:
شهید علی احمد مومنی روستایی فرزند مرحوم حاج عین الله از طایفه آدینه وند در سال 1343 در روستای گراب مرکز بخش طرهان شهرستان کوهدشت لرستان از پدری مومن و متدین و مقلد امام(ره) و مادری مومنه چشم به جهان گشود. پدر وی حاج عین الله مردی بسیار مهمان نواز، اجتماعی و خوشنام بود و از لحاظ مالی وضع خوبی داشت. این شهید عزیز از شش سالگی وارد دبستان شهریار گراب شد و تا سوم راهنمایی ادامه داد با عنایت به پایبندی خانواده به احکام اسلام، از همان اول او اهل نماز، روزه و عبادت بود و به مسجد روستا می رفت. بعد از انقلاب مکرر به پایگاه مقاومت شهید حسن قبادی و به سپاه پاسداران منطقه رفت و آمد داشت. در این مسیر برادر بزرگترش فرج الله و برادر کوچکترش فضل الله نیز همراه وی بودند. با شروع جنگ تحمیلی ، وی نیز در سال 1361 به همراه برادرانش و تعداد زیادی از بستگان عازم جبهه های حق علیه باطل گردید. و وارد منطقه پاسگاه زید آبادان به همراه شهید ملک محمد آدینه وند شدند و بعد از آن نیز چندین بار عازم جبهه ها گردید. و هنگامی که در مرخصی بود نیز به پدرش که کشاورزی می نمود کمک می کرد، شهید عزیز در سال 1362 با دختر حاج شکرعلی که از اقوام پدر اش بود و هر دو از مدافعین سرسخت انقلاب و امام (ره) در منطقه ی طرهان بودند، ازدواج نمود. وی در سال 1363 صاحب فرزند دختری شد که به یاد رقیه ی امام حسین(ع) نامش را رقیه نهاد. این شهید عزیز در سال 1364 به تیپ زرهی 72 محرم که از نیروهای بسیجی استان لرستان و خوزستان تشکیل شده بود پیوست. شجاعت، ایثار، فداکاری و عشق وی به آرمانهای امام و دفاع از میهن، صبوری و استقامت وی زبان زد خاص و عام بود. او به فرمایش رهبر معظم انقلاب امام خامنه ای عزیز شهادت یعنی مرگ تاجرانه را انتخاب کرده بود((شهادت مرگ تاجرانه است یعنی در آن زرنگی هست، آنها که شهید می شوند خداوند متعال بیشترین لطف را به آنها می کند، بالاترین لطف را به آنها می کند.)) شهید علی احمد مومنی بعد از چند بار مجروحیت و زخمی شدن در راه آرمان حسینی (ع) منتظر پیوستن به مولا و مقتدایش، حسین(ع) بود. او باید به آرزویش، به مولا و مقتدایش می رسید، و به فرمایش امام(ره) او خود را آماده رفتن به ((حیات عند الرب)) و ورود به ((ضیافت الله )) می کرد. آماده ی شادی وصول ((عند الربهم یرزقون)) شده بود. او می خواست به بهشت برود، بسیار عجله داشت، چرا که پیامبرش حضرت محمد(ص) فرموده بود ((اولین کسی که وارد بهشت می شود، شهید است.)) او خود را مانند حنظله بن ابی عامر معروف به غسیل الملائکه که در جنگ احد به شهادت رسیده بود دل از دنیا کنده بود، چرا که او نیز مانند حنظله تازه ازدواج کرده همسرش همانند همسر حنظله خوابی دیده بود و آن را به شهادت شوهرش تعبیر کرده بود، حنظله در میدان جنگ بر ابوسفیان چیره شد و ابوسفیان خواست سر وی را از تنش جدا سازد، اما شداد ابن اسود بن شعوب وی را به شهادت رساند در این هنگام پیامبر اکرم(ص) فرمودند ((فرشتگان او را غسل می دهند)) و از آن پس به غسیل الملائکه مشهور شد و فرزندانش بنو غسیل الملائکه مشهور شدند. نحوه ی شهادت شهید علی احمد داستان ما شبه شهادت غسیل الملائکه است، این بار توسط یکی از نوادگان ابو سفیان، معاویه، یزید و شمر بنام صدام حسین کافراز همان تبار و از همان نسل، خشن تر و بعثی تر.
جانباز آزاده شمس الله زاده از همرزمان شهید نحوه شهادت وی را این طور توضیح می دهد: ((در زمانی که توسط نیروهای عراقی در منطقه چنگوله اسیر شدم چندین نفر از برادران رزمنده شهرستان کوهدشت، از جمله اسد علی امرایی، نریمان امرایی، عزیز قبادی، علی محمد پاپی زاده، محمد منتعلی وند به اسارت در آمده بودند که چندین نفر از آنها به شدت مجروح بودند، آزاده ی جانباز قهرمان دلاور مرد، شهید علی احمد مومنی را دیدم در حالی که به شدت مجروح شده بود و تمام بدن مبارکش به جهت جراحت های زیاد منجمله، سر و صورتش به شدت مجروح شده بود و به خاطر این جراحت و خون ریزی شدید رمقی در توانش نمانده بود و تمثال مبارک حضرت امام(ره) بر روی جیب پیراهنش خود نمایی میکرد .
سرباز عراقی با دیدن عکس امام (ره) از وی خواست که بر روی عکس آب دهان بیندازد اما شجاعت و شهامت و وفاداری این علمدار قافله عشق، و وفاداری او به ولایت هیچگاه چنین اجازه ای را به او نمی داد و بالعکس با تمام شجاعت و شهامت و جوانمردی اش، آب دهان خود را بر روی عکس صدام ملعون انداخت و سربازان عراقی که تحمل چنین صحنه ای را نداشتند در حالی که دستان مبارک اش را از پشت بسته بودند او را به رگبار بستند و وی را به شهادت رساندند که همه ی اسرا از این وضعیت ناراحت شدند)). برادر عزیز شمس الله زاده در ادامه خاطره ای از شهید مومنی نقل می کند که:((در تعاون تیپ مشغول خدمت بود، شب قبل از عملیات به چادر محل تجمع ما مراجعه نمود، نامه هایی را که برای خانواده نوشته بودیم جمع آوری می کرد، نامه را به او دادم به خاطر دوستی که با برادرم در جبهه داشت مرا شناخت و احوال پرسی گرمی نمود و بعد از چند دقیقه از من خواست چون در این عملیات شهید می شود خبر شهادت او را به دختر خردسالش(رقیه) برسانم و به او عرض کردم مطمئنی من زنده می مانم، و شما شهید می شوید، لبخندی زیبا زد و گفت مطمئن باش. و با من خدافظی کرد و رفت. دیگر تا موقع شهادت او را ندیدم، لذا در اسارت اولین نامه ای که برای ایران فرستادم خبر شهادت او را حسب وظیفه اعلام نمودم، ))در این عملیات که به عاشورای 2 معروف شد در تاریخ 24|5|1364 در منطقه ی عمومی چنگوله مهران در حالی که به شدت مجروح شده بود. ابتدا اسیر و سپس به روایتی که برادر بسیجی شمس الله زاده فرمودند به شهادت رسید تا غسیل الملائکه شود. در این عملیات چندین نفر از همرزمان وی در منطقه ی طرهان از جمله شهید علی محمد آدینه وند، محمد حسین عالی پور، چراغ بگ شیرزاد، جمشید عالی بیگی و... نیز به شهادت رسیدند. و بعد از 12 سال پیکر مطهر این شهید توسط گروه های تفحص شهدا، پیدا شد.و در مورخ 12|5|1376 در میان حزن و اندوه مردم عزیز کوهدشت در بهشت زهرا آن شهر در کنار همرزمان شهیدش به خاک سپرده شد.
آغشته به خون عازم دیدار خدا شد از مسلخ خون تا به گلستان جنان رفت
اما مهمترین دلیلی که باعث شد که با نگاه معصومانه این شهید برای وی در ایام دفاع مقدس مطلب بنویسم، دفاع شجاعانه وی از حریم ولایت بود که اگر او در هر شهر و کشور دیگری بود از او و شجاعتش کتاب ها، نوشته ها و فیلم ها می ساختند و تندیس شرافت و مردانگی اش در جای جای شهر نصب بود ولی مظلومیت در عین شجاعت و جوانمردی خود اجر و ثواب دیگری است به قول سید شهیدان اهل قلم ((تمامی اجرها در گمنامی است.))
مشتاق سفر بود که این گونه شتابان از دامنه این خاک چنان آب روان رفت
آری برادرم علی احمد:
آنروز که آتش در خرمن های امید در افتاد، خرمن امید ما نیز سوخت و یاس آلود هم آغوش داغ بیاد ماندنی هجران تو بودیم.
تو غریبانه در خون خویش غلتیدی و در آن عطش دردناک بی کسی، بر فرآز قله ای از سعادت و وصال معشوق خویش رسیدی و ما جهولانه چه زود داغ نبودنت را در خاکبازی دنیا به فراموشی سپردیم.
آری برادرم:
ما لایق خاکیم، ما لایق خاکستریم. ما لایق لهو و لعب دنیایم تو لایق بالایی و بالاتر. تو لایق خدایی، تو هنوز خونابه تیر و ترکش جنگت خشک نشده بود که خود را به آتش دیگر سپردی. تو هنوز درد تیر و ترکش، استخوان هایت را می کاوند که دوباره سینه را سپر تیر دشمن کردی. تو هنوز زوزه ترکش دیروز در پرده های جانت طنین می افکند.چه شد که خود را به آتش و ترکش و زوزه های دیگر سپردی، مگر این عشق با تو چه کرد؟ مگر اخلاص چگونه از وجود خویش خالصت کرد و همه وجودت را خدایی نمود؟!
مگر در چه طلب بودی که حنظله وار در پی کاروان روان گشتی و خود را لنگان، لنگان به لشکر عشق رساندی تا غسیل الملائک شوی؟ تو را چه کسی غسل داد؟ چگونه تو را به خاک سپردند، تو لایق خاک نبودی، تو را می بایست به آسمان سپرد و بر تو باید آسمان پوشید نه خاک، بر تو باید اشک افشاند نه خاک. بر تو باید باد ورزید نه خاک و خاک لایق ما خاکیان است.
علی احمد عزیز:
از حسین(ع) جسدی بی کفن ماند و از تو جسدی بی کفن، حسین (ع) در عطشناک ترین صحرای خون به خون خویش غلتید و تو هم همچنین، از حسین (ع) رقیه ماند و از تو رقیه، تمام عرب شرمنده حسین شد، ما هم شرمنده تو.
آری شهید عزیز:
دخترت رقیه، 12 سال از بابا نشانی نداشت، نه گوری، نه پرچمی و نه نشانی از محبتی در خاک خفته و امروز باید پرچمی بر دوش گیرد و به جای مهر گرم بابا، بر گور سردش بنشیند، حیاتت مظلومانه،مرگت مظلومانه، برگشتت مظلومانه و ما مجبوریم همه را به مظلومیت حسین(ع) مظلوم توجیه نماییم. هر چند او در آسمانهاست، و مردم در آسمان شهر ما صدای نفس او را می شنوند که هنوز ما را دعا می کند. چرا که هنوز شهر ما به دعای او محتاج است. ملتمسانه از شهید مومنی می خواهم مرا در رسیدن به همان آرامشی که دست یافت یاری کند، آرامشی که به آن رسید و قبل از آنکه در میدان نبرد به شهادت برسد، در معرکه وجود خویش شهید شد. روحش شاد و یادش پر رهرو.
این مطلب را خالصانه به روح این شهید عزیز و پدر و مادرش که در بهشت برین خداوند در کنار علی احمد شان هستند، تقدیم می کنم.
ما سینه زدیم بی صدا باریدند از هرچه که دم زدیم، آنها دیدند
ما مدعیان صف اول بودیم از آخر مجلس شهدا را چیدند
وصال احمدی میانه
