یک دامپزشک گفت: احتمال سرایت بیماری آبله میمونی به حیوانات خانگی وجود دارد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، ایمان معماریان گفت: آبله میمونی یک ویروس از خانواده Poxviridae است. ویروس‌های متعددی در این خانواده وجود دارند که می‌توانند گونه‌های مختلف جانوری را درگیر کنند.
آبله میمونی اولین بار در قاره آفریقا و از یک پریمات old world در سال ۱۹۵۳ جداسازی شد و ۲۰ سال پس از آن اولین گزارش آلودگی انسان نیز در همان قاره به ثبت رسید. دو سویه مختلف اصلی از این ویروس درقاره آفریقا شناسایی شده است که به نظر می‌رسد شدت بیماری زایی متفاوتی برای انسان دارند.
او گفت: این ویروس اولین بار در سال ۲۰۰۳ خارج از قاره آفریقا و در کشور ایالات متحده آمریکا گزارش شد. بعد‌ها مشخص شد که ویروس به همراه گونه‌ای از موش‌های بزرگ جثه آفریقایی (Gambian pouched rats) که به منظور فروش به عنوان حیوان خانگی به آمریکا قاچاق شده بودند به این کشور راه یافته بود.
این دامپزشک گفت: سنجاب‌های زمینی آمریکای شمالی (Prairie dogs) که در فروشگاه‌های فروش حیوان خانگی همراه با موش‌های آفریقایی نگهداری می‌شدند در مواجهه با ویروس آلوده شده بودند و آلودگی را به صاحبان خود انتقال دادند که باعث شیوع بیماری ر سال ۲۰۰۳ در کشور ایالات متحده شد.
جوندگان از جمله سنجاب‌های زمینی، سنجاب‌های درختی، موش‌ها و رت‌ها می‌توانند از جمله میزبان‌های اولیه این ویروس باشند و در مواقعی بدون داشتن علائم بالینی به عنوان ناقل بیماری به انسان نقش ایفا کنند.
او ادامه داد: در مورد پریمات‌ها (میمون ها) می‌توان گفت اکثرا به عنوان میزبان اتفاقی مطرح هستند و می‌توانند مثل انسان فرم‌های بالینی بیماری با علائم خفیف تا شدید را بروز دهند.
سازمان بهداشت جهانی قاچاق حیات وحش به منظور نگهداری به عنوان حیوان خانگی، استفاده از حیوانات حیات وحش به عنوان منابع غذایی و همچنین استفاده از حیوانات حیات وحش و اعضای بدن آن‌ها در درمان‌های دروغین و با منشأ خرافی را از عوامل اصلی گسترش و انتقال ویروس آبله میمون به انسان می‌داند.
به گفته معماریان، تا به امروز منبع اصلی این ویروس در بین حیوانات شناخته نشده است، ولی با توجه به اینکه ویروس‌های مختلف هم خانواده در بین سگ سانان و گربه سانان شایع هستند علاوه بر جوندگان به عنوان میزبان‌های اولیه و پریمات‌ها (میمون ها) به عنوان میزبان‌های اتفاقی باید احتمال آلودگی سگ‌ها و گربه‌ها نیز مدنظر قرار گیرد.
به نظر می‌رسد به منظور کاهش احتمال انتقال بیماری از حیوان به انسان می‌بایست ارتباط غیر ضروری انسان‌ها با حیوانات حیات وحش محدود شود و با قاچاق حیات وحش به هر شکلی به منظور حفظ سلامت جامعه برخورد گردد.
