جریان انقلابی، ظرفیت بالقوه‌ای که موتور شتاب دهنده دولت رئیسی شد

دولت سیزدهم در حالی وارد دومین سال فعالیتش شد که توانست در فضایی آرام و با کمترین تنش، برنامه‌هایش را پیش ببرد و در این مسیر، طیف معتقدتر و انقلابی پای کار دولت بودند؛ اقدامی که در سایه یک جهت‌گیری‌ هوشمندانه‌ محقق شده و آن راهبرد، توجه به حساسیت‌های دینی این گروه بزرگ از جامعه ایران است. غفلت از توانایی و اعتقادات راسخ طیف وسیعی از جمعیت در میدان و پر انرژی کشور و حتی گاه تقابل با آنها توسط دولت‌های گذشته موجب این می‌شد که هم دولت از همراهی موثر این طیف در پیشبرد اهدافش محروم می‌شد و هم بخش فعال و پر انرژی کشور تا حدودی به حاشیه رانده و انگیزه لازم برای همراهی با برنامه های دولت در همه بخش‌ها و به ویژه فرهنگی نداشته باشد و این عدم هم‌افزایی جمعیت کثیر معتقد و پر‌انرژی و مسئول و دلسوز با دستگاه‌ها و برنامه‌های دولت‌ها، موجب متضرر شدن کشور از این توانمندی قابل توجه در عرصه‌های مختلف می‌شد، به ویژه که این بخش از جمعیت که دارای اعتقادات مذهبی و حساس نسبت به ارزش‌های انقلاب اسلامی هستند، قشرهای بی‌تفاوت غیرفعال و بی‌عملی نیستند که عدم همراهی آنها با دولت بی‌اثر باشد.

به گزارش «تابناک»؛ دولت مردمی سیزدهم به عنوان یک دولت انقلابی و دارای پشتوانه دلبستگان به انقلاب بر سر کار آمد و طیفی از مدیران تازه نفس را در همه بخش‌ها از جمله عرصه فرهنگی وارد چرخه مدیریت اجرایی کشور کرد. فضای عمومی دولت در این دوره، یک سال با آرامش و حواشی محدودی در عرصه فرهنگی همراه بود و شاهد مدیریت مناسب در این عرصه بودیم که جریان انقلابی به عنوان موتور متحرکه همه تحولات اساسی را پای کار دولت نگه داشت.

این ظرفیت بزرگی است که دولت‌های پیشین یا به کلی از آن غافل می‌شدند یا برای تامین نظر دیگران، نسبت به حساسیت‌هایشان بی‌توجه بودند. این سهل انگاشتن مطالبات جامعه مذهبی ایران در دولت‌های پیشین حتی منجر به تنش‌های گسترده‌ای شده بود که گاهی فعالیت دولت در بخش‌های غیرفرهنگی را نیز به شدت تحت‌الشعاع قرار داده بود. در واقع در دولت‌های پیشین نه تنها این ظرفیت در جهت ارتقای توان اجرایی کشور به کار گرفته نشد، بلکه به سمت و سویی سوق داده شده بود که تبعاتش دامن‌گیر بخش‌های مختلف شده بود.

این حساسیت‌ها صرفاً در توجه به تولیدات فرهنگی متناسب با نیاز جامعه دینی ایران و توجه به ملاحظات آنها در خلق آثار هنری نبود، بلکه توجه به شعائر دینی به ویژه آیین‌های مذهبی نیز بیش از گذشته بود و دلبستگان به انقلاب اسلامی که در تمامی صحنه‌ها حضور می‌یابند و برای سرافرازی و اقتدار ایران سروپا نمی‌شناسند، احساس کردند این دولت متعلق به خودشان است و به مطالبات‌ و دغدغه‌هایشان توجه شایسته‌‌ می‌کند.

از این منظر حساسیت دینی، نقطه قوت فرهنگی دولت سیزدهم در سال نخست است. دولتمردان و در راس آنها حجت الاسلام و المسلمین ابراهیم رئیسی با درک و توجه به این حساسیت‌ها، گروه بزرگی را پای کار دولت آوردند و این ظرفیت عظیم بخش مهمی از پیشرانه دولت نه تنها در عرصه فرهنگی، بلکه در دیگر عرصه‌ها شد. جوانان مومن انقلابی که دلبستگی کمتری با دولت‌های پیشین داشتند، برای پیشبرد اهداف این دولت که قاعدتاً به پیشرفت کشور منتهی خواهد شد، به صحنه آمدند و دست به اقدامات متهورانه‌ای زدند.

با این رویکرد و فعال شدن ظرفیت‌های بالقوه پرتوان در این طیف موثر، نخستین گام دولت، محکم‌تر از آنچه انتظار می‌رفت برداشته شد. بی‌شک استفاده از این ظرفیت، مانع استفاده از دیگر ظرفیت‌های انسانی که در کشور وجود دارد، نیست. بنابراین عرصه برای دیگر گروه‌ها تنگ نشده، بلکه یک هم‌افزایی انقلابی به ویژه در عرصه فرهنگی رخ داده که باید منتظر نتایج عینی آن در رشد شاخصه‌های کیفی و کمی توسعه‌ای باشیم.