«نگاه شما»: سفرنامه بیچارگان با قطار!

خدمت مدیران و بازرسان کوشای قطارهای خط تهران ـ مشهد و بالعکس یا بر عکس!

سلام. من یک فارغ التحصیل بیکار مجبورم. نمی‌دونم چرا شرایط من رو مجبور نمی‌کنه تا مثل شما با هواپیما سفر کنم و همش مجبورم با قطارهای تحت مدیریت شما سفر کنم. نمی‌دونم شما مجبوری سوار هواپیما میشین یا نه، ولی مطمئنم به هیچ وجه به شما اجازه نمی‌دن با این قطار سفر کنین. ناراحت نشین! بخاطر سلامتی خودتون میگن! آخه مریض میشین! بیماریهای عفونی یا افسردگی مزمن! ما راضی نیستیم سر شما این بلاها بیاد. شما هم راضی نشین سر ما بیچاره‌ها این بلاها بیاد. این نتیجه مدیریت شماست:
نه نه! این نوشیدنی خنک پذیرایی قطار رعد نیست! این مشروبات الکلی غیر مجاز هم نیست که بهش اعتراض داشته باشم! این یک ابتکار متخصصان داخل قطاره که مایع دستشویی رو داخل بطری آب معدنی ریختن تا ما دستامونو باهاش بشوریم. وضوح تصویر اجازه نمی‌ده که سوراخ دقیقی که روی درب آبی بطری کار گرفتن تا بشه یک جای مایع دستشویی صحرایی جانانه!
اینجا کف دستشویی قطاره! عمرا اگه عیبی توش پیدا کنی! البته هیچی بی عیب نیست و هر چیزی یه عیبی داره ولی اگر کسی بتونه 2 تا، فقط 2 تا عیب از این تصویر بگیره برنده است! اصلا فکر نکنین کف اینجا شسته نشده. دوستان مایع ضدعفونی (؟) کننده ریختن تا چرک‌ها رو نرم کنه و تمیز بشه. (نخند خواننده محترم) کلی زحمت کشیده شده، نمی‌بینی قسمت مورد اشاره فلش آبی رو؟! چرا اونجا تمیزه پس؟! اصلا چرا همش نیمه خالی لیوان رو میبینید شما؟! منصف باشی می‌گی فقط یه ذره دورش کثیفه که کسی هم اون طرفا تا حالا نرفته که حالش بهم بخوره. من هم اتفاقی و با دقت دیدم، فهمیدم کثیفه.
این دو تصویر با هم هیچ اختلافی ندارند. الکی دنبال 10 تفاوت بین دو تصویر نگردید. هدف چیزی دیگر است. اینجا راهروی قطاری است. کپسول مهار کننده آتش در جای آن مشاهده نمی‌شود. خوب نشود! این که دلیل نمی‌شود. اگر مثبت فکر کنید حتما میبینید که خارج از حالت‌های زیر نیست:
1-    بخشی از قطار آتش گرفته و کپسول در حال انجام ماموریت است.
2-    واگن‌های دیگر هر کدام 10 تا کپسول نو دارند و من دارم عیب جویی می‌کنم.
3-    من کپسول را گذاشتم پشت سرم تا در عکس نیافتد.
4-    مهماندار واگن آن را زیر ملافه‌های اتاقش قایم کرده که بچه‌ها با آن شوخی نکنند.
5-    قطار کلی آب ذخیره دارد، کپسول می‌خواد چکار؟
اینجا جلوی در مغازه نیست. پنجره منزل ما هم نیست. مسیر هواکش اتاق عمل بیمارستان هم نیست. یه نگاه بندازی می‌فهمی که پوست تخمه در مقایسه با موارد مذکور این قدر گنده نمی‌شود. تصویر فوق متعلق به اثر ماندگار یک مسافر بی نزاکت است که تخمه خورده و بقایای آن را با سیستم تف پرت کرده بیرون. حالا نظافتچی قطار هم ندیده یا اصلا نظافتچی وجود نداره یا اصلا خودم ریختم. خوبه؟! ولی اون گرد و غبار و چرک و پرزهای چندش آور رو هم من ریختم؟ از این همه کثافات، سیستم تهویه قطار آسم گرفته و تنگی نفس اصلا اجازه نمی‌ده سرمایش و گرمایش برسه به مسافرین عزیز. البته بادش نه سر بود و نه گرم. ما داشتیم می‌رفتیم سمت شمال شرق کشور (مشهد مقدس). کنایه فهم‌ها سریع می‌فهمن که باد صبا بود که از جانب شمال شرقی داشت می‌وزید و میومد داخل قطار. وای، چه شاعرانه!! شاید مسئولین می‌خوان کار فرهنگی و هنری کنن. نه اینکه لزوما دوست ندارن سیستم تهویه رو تعمیر کنن! بین خودمون بمونه باد صباش بوی خاک و دود و روغن سوخته میداد!
بله دوستان. طراحی این قطار طوریه که فقط یک میز مخصوص برای دیزی خوری داره. میزهای دیگه هم هست. کاسه رو میذارن وسط. ترشی هم کنارش با نون داغ. میچسبه آقا! ولی دوستان یه مشکلی هست. اون هم اینکه دیزی از منوی قطار سالهاست حذف شده. چون مسافرین چرب می‌خوردن بالا میاوردن. درد سر بود خلاصه. شما می‌تونی به جاش جوجه بخوری پرسی 5000 هزار تومن با نازل ترین کیفیت. این ذره بین نمادین برای تکان خوردن آقای مدیر کت شلواری شیک و پیکه که ببینه چه میکروبهای مهلک و پررویی تو این قطار و قطارهای دیگه دارن جولان میدن! می‌خندی میکروب!؟ میگم مدیر به بچه‌ها بگه پدرتو در بیارن. خودم دفعه بعد که سوار شم گند زدا میارم یه بطری کامل میریزم تو حلقت تا بمیری! حالا شاید دوستان بگن همه رو نریزم تو حلق یک میکروب چون میکروبهای دیگه‌ای هم هستن. ولی نه، من دارم سخت می‌گیرم. همه جای قطار تمیزه، الا همین جا و دیگه نیازی به میکروب کش نیست. ولی آقای مدیر اگه دیر بجنبی برای مهار این میکروب‌ها باید تله موش کار بذاریا! نگاهش کن چقدر گنده شده؟
بله. این جلو زانوی منه. این فرش هم فکر نکنی کثیف یا کهنه باشه. این فرش دستباف اصیل ایرانیه که بیش از چند دهه تمام وقت روی اون راه رفتن و اهل فن می‌دونن فرشی که پا می‌خوره قیمتش میره بالاتر. من به این حسن ابتکار مسئولین قطارهای کشور تبریک می‌گم. اون یکی یادم نیست کیه. مهم هم نیست. مهم اینه که آقای مهماندار در عین ناباوری و در این حاشیه امن عجیب میکروب‌ها به ما 6 نفر فقط سه بسته ملافه داد. دور از شوخی این رو جدی عرض کردم. همیشه تو قطار 6 بسته دوتایی ملافه میدن که تو هر کدومش یک روکش بالشت یک بار مصرف فومی شکل داره. مهماندار به ما فقط سه بسته داد و گفت کم اومده. حالا از اینجا باز شوخیه. چند عامل من رو خیلی نگران کرد و کلافه. اول اینکه خوب تو کولونی میکروب با یک ملافه مگه چقدر میشه از این بدن نحیف دفاع کرد؟ دوم این که چون طبیعتا سه تا روکش بالشت بیشتر نبود از ترس این که هم قطارم من رو با مشت و لگد ادب نکنه تا اومد تو کوپه گفتم: آقا من هیچ وقت عادت ندارم بالشت بذارم زیر سرم! این مال شما!! نکته اساسی مال اون میکروب‌های نمادینی است که کف کوپه پارتی گرفته بودن و تا صبح اونقدر سر و صدا کردن که خوابم نمی‌برد. به همین خاطر نشستم رو تخت و دارم موهامو می‌کشم که در تصویر قابل رویت نیست. وقتی کپسول آتش نشانی رو زیر ملافه‌ها قایم می‌کنی کم میاد دیگه!
این هم وضعیت روکش صندلی و تخت قطاره. البته سمت راستی خیلی کثیفه. خیلی که نه، خیلی بیشتر کثیفه. به مهماندار هم تذکر میدی میگه: بورو به رئیس بگو، اصلا بزن تو فکش که دیگه جز سوپ چیزی نتونه بخوره، سه ماه حقوق ما رو ندادن. صداش داشت بد جوری می‌رفت بالا که من تا ته قضیه رو خوندم و صحنه رو سریع ترک کردم. چون من اصلا سوپ دوست ندارم!! البته یه تشکر قلبی بکنیم از مدیرجونم؛ همون طور که در سمت راست میبینیم روکش کاملا تمیزه که این اصلا اتفاقی نیست. بله دوستان اون تصویر مربوط به زیر نشیمنگاه کوپه است که در حالت نشستن هیچ دسترسی بهش نیست و هنگام خواب هم که روش ملافه قرار می‌گیره. دو نتیجه اخلاقی:
1-    آقای مدیر نمی‌تونه ادعا کنه که نقش روکش طوریه که کثیف به نظر میاد. چون ما نقش تمیزشو داریم، هه هه.
2-    مسافرین هم نوع من! اگر ما نگه داری مون خوب بود و نظافت رو رعایت می‌کردیم وضع بدین گونه نبود.
این تصویر خیلی نکته نداره. فقط اعتراض بجای من اینه که خدا وکیلی تو همه قطارا بلا استثنا از گمنام ترین و نازل ترین مارک‌ها جهت پذیرایی و فروش استفاده میشه. تازه زیر بعضیاش نوشته غیر قابل فروش! کی اینا رو می‌خره؟! داخل فروشگاههای قطار هم دو سه مدل پفک و بیسکوییت با مارک‌های نادر به فروش می‌رسه که اونم عنقریبه که انقضای اونا سر برسه. هیچ تنوع و کیفیتی قابل مشاهده نیست و من همیشه قبل حرکت خریدمو از سطح شهر انجام میدم که تو قطار از بیکاری فکر نکنم. البته گوشیم مملو از مطالب مفید و کتاب هم به همراه می‌برم تا از رنج‌ها کاسته بشه. اون سیب هم مال یکی از مسافرهاست. نگن یه وقت ما با میوه پذیرایی می‌کنیم. این دوتا میله هم متعلق به نردبان سعود به طبقات دوم و سوم تخت هاست که به لطف طراحی مناسب طراحان خارجی باید با احتیاط مضاعف از آن استفاده کرد. ورزشکار باشید بدون نیاز به این وسیله قادر به صعود خواهید بود.
این هم محل نصب ظرف مایع دستشوییه که احتمالا اواخر قاجار به سرقت رفته. شاید هم وقتی این قطار داشته تو امریکای جنوبی مسافر می‌برده مورد حمله سرخپوستا قرار گرفته و اصابت تیر، اون رو منهدم کرده. به هر حال نیست و اگه ناظر و بازرس قبل حرکت یه نگاه الکی هم به قطار بندازن این عیوب رو خواهند دید. احتمالا ناظر دچار آسیب چشم شده تو این سفرهای مکرر پر خطر و یا اینکه به قول بازرس ها: تا حالا موردی گزارش نشده و شکایتی هم به ما تسلیم نگشته!
این یکی دیگه از دستشویی هاست که انصافا جرات می‌خواد قضای حاجت کردن در این مکان. من هم خیلی اینجا نموندم و سریع در رفتم. ولی پای من نشون میده که این عکس کف دستشوییه که اگه مراقب نباشی ممکنه تو دل کویر جا بمونی یه وقت. آره مواظب باش!

نکته اساسی اینه که کلی مسافر خارجی از اهالی خاورمیانه از این وسیله استفاده می‌کنن و من احساس خجالت می‌کنم. بحث سر این قطار نیست فقط. غیر از قطارهای 30000 تومنی بقیه همه کم و زیاد این عیوب رو داره.

آری، دوست عزیز جگر شیر نداری سفر عشق مرو.

فرستنده: یکی از بینندگان گرامی تابناک

---