فوتبال ایران به شکل محسوس و ناراحت کننده‌ای از رقبای خود در آسیا عقب مانده و در حال حاضر فاکتور مهم و خاصی برای دلخوشی هواداران باقی نمانده است. گرچه در همین شرایط کری خوانی‌ها ادامه دارد.
سرویس ورزشی تابناک - مهدی ملکی: کری‌خوانی هواداران و حتی پیشکسوتان برای رقیب سنتی یا حریف، موضوع تازه‌ای نیست، صرفا هم مختص فوتبال ایران نیست. اما به تازگی این وجه هم شانه به شانه فوتبال‌مان در مسابقات قاره‌ای، دچار نزول محسوسی شده است.
در فوتبالی که روزگاری مثل تمام دنیا، برد‌ها و موفقیت‌ها در آن وجه تمایز بود، امتیاز محسوب می‌شد و دستمایه کری‌خوانی برای رقیب قرار می‌گرفت، حالا کار به جایی رسیده که باختن با تعداد گل کمتر، باعث سربلندی است!
۵ هفته از لیگ نخبگان آسیا را پشت سرگذاشته‌ایم و اتفاقا بزرگ‌ترین و پرطرفدارترین تیم‌های کشور، دو نماینده ایران در این مسابقات هستند، اما هیچکدام حال و روز خوشی ندارند و میلیون‌ها هوادار دو تیم با بیم و تردید انتظار روز‌های پیش‌رو و بازی‌های باقیمانده را می‌کشند. هوادارانی که امکان حمایت تیم محبوب خود و تماشای بازی‌ها را از نزدیک ندارند و هر بازی از پای جعبه جادویی، منتظر معجزه هستند بلکه تیم‌شان با برد از زمین خارج شود. استقلال و پرسپولیس در سطح اِلیت آسیا تاکنون ۱۰ بازی انجام داده‌اند و تنها یک برد کسب کرده‌اند که به پیروزی ۳-۰ استقلال برابر الغرافه در هفته نخست مربوط می‌شود. ناتوانی از برد برابر حریفانی که در سال‌های گذشته، شکست آنها معمولا بدیهی و اتفاقی نرمال بود، نه آرزویی دست‌نیافتنی.
در حال حاضر که هرکدام از تیم‌ها ۵ بازی را پشت سرگذاشته اند، استقلال با یک برد، یک مساوی، ۳ باخت و تفاضل ۳- صاحب ۴ امتیاز است و در رده هفتم جدول ۱۲ تیم لیگ نخبگان در منطقه غرب آسیا قرار دارد. پرسپولیس هم با ۳ تساوی، ۲ باخت، تفاضل ۲- و ۳ امتیاز در جایگاه نهم ایستاده و فعلا جزو تیم‌های صعود کننده قرار ندارد. در واقع فوتبالِ غرق شده در انبوه مشکلات و کاستی‌ها، نمایش و نتایج دلخواه هم به همراه ندارد و عجیب اینکه در این شرایط هم آنچه رنگ نباخته، کُری‌خوانی هواداران است. باورش ساده نیست، اما گویا قرار است همین یک مورد تمام خلاء‌ها را برای خیل عظیم فوتبالدوستان پُر کند! اگر کمی عمیق‌تر به این موضوع نگاه کنیم، آنچه شاهد هستیم رویه‌ای دردناک و تاسف‌آور است. فضای مجازی و کانال‌های هواداری با کری‌هایی احاطه شده که برگرفته از برد و موفقیت نیست، بلکه آنها خوشحال و شاد از ناکامی‌های کمرنگ‌تر تیم مورد علاقه‌شان نسبت به رقیب سنتی هستند.
واقعیت آن است که هر دو تیم کلی مهاجم گل نزن دارند و از سویی بازیکنانی در ترکیب‌شان حضور دارند که پیراهن تیم حسابی به تن‌شان گشاد است، اما کانال‌های هواداری با انتشار ویدیویی کوتاه از نمایش ضعیف یا به اصطلاح سوتی فلان بازیکن تیم رقیب، سعی می‌کنند صحنه را از آنِ خود کنند، دریغ از اینکه باید به حال تیم محبوب خود افسوس بخورند. واقعا این چه بخت شومی است که فوتبال ایران با این همه استعداد، چهره‌های ماندگار و البته تاریخ قابل افتخار چه در عرصه ملی و چه باشگاهی، در آن گرفتار شده. اصل و متن و تمام زیبایی‌های فوتبال به حاشیه رانده شده و آنچه در فوتبال دنیا کمتر مورد توجه است، اینجا تزئین شده و با بالاترین قیمت هم خریدار دارد! در چنین شرایطی نقش مدیران کارنابلد و نالایق از فدراسیون تا باشگاه‌ها که عنوان «فرهنگی- ورزشی» را یدک می‌کشند، چگونه می‌توان ترسیم کرد که حق مطلب ادا شود؟
آنقدر دو تیم پرسپولیس و استقلال این سال‌ها را بدون دستاوردی ارزشمند و قابل توجه سپری کرده‌اند که هواداران و حتی تعدادی از پیشکسوتان بخش آبی پایتخت، قهرمانی‌های تیم‌شان در آسیا که چند دهه از آن می‌گذرد را به رخ همتایان خود در جبهه مقابل می‌کشند و هواداران و پیشکسوتان بخش قرمز پایتخت هم به حضور در فینال‌های چند سال پیش که با کسب جام همراه نشده، فخر می‌فروشند. همین‌قدر تهی از موفقیت‌های چشمگیر و پوچ برای کری‌خوانی!
واقعا چجوری شد که اینجوری شد!!! واقعا چطور به اینجا رسیدیم...