سرويس اقتصادي ـ خبر روز گذشته
شكست مذاكرات بروكسل در پي مخالف‌خواني انگلستان، چندان دور از انتظار نبود.
به گزارش «تابناك»، آنچه در اين ميان بيش از مخالفت انگليس با پيوستن به طرح واحد اروپايي جلب نظر مي‌كند، تفاخر سياستمداران و مطبوعات انگليسي از اين کار است!
«ديويد كامرون»، نخست وزير انگليس در بازگشت از نشست بروكسل، اقدامات خود را
دفاع از منافع ملي انگلستان و ترجيح ندادن منافع اروپا بر آن عنوان كرد.
او در دفاع از مخالفت‌های خود با پیمان جدید اتحادیه اروپا گفت :انگلیس به عنوان یک ملت، حق دارد انتخاب کند چه بخشی از اتحادیه اروپا به سودش است و چه بخشی به سودش نیست؛ برای نمونه، اگر پرسیده شود، آیا اینکه انگلیس جز منطقه یورو نیست، چیزی خوبی است من شرط می‌بندم که چیز خوبی است.
مطبوعات انگليسي نيز
در اقدامات هماهنگ به بزرگ‌نمايي اقدام كامرون در حد و اندازه يك افتخار ملي اقدام كردند:
«والترود شکل»، استاد علوم سیاسی سیاست اروپا نیز در این باره گفته است:
دیوید کامرون با مخالفت خود با پیمان جدید اروپایی، در واقع منافع انگلیس را
حفظ و با این کار، مشکلاتی را که پیمان جدید اروپایی خواهد داشت، از
انگلیس دور کرد.
در همین زمینه، مطبوعات انگلیس روز شنبه از تصمیم نخست‌وزیر این کشور برای وتوی معاهده جدید اروپا به منظور مقابله با بحران بدهی
منطقه یورو استقبال کردند.
روزنامه پرتیراژ «دیلی میل» با استقبال از این
تصمیم در صفحه نخست خود نوشت: شجاعت و مدیریت آقای کامرون در روز گذشته، نشان
داد در حالی که انگلیس خواستار رابطه مستحکم با شرکای اروپایی خود است،
هنوز هم می‌تواند بر سرنوشت خود کنترل داشته باشد.
چرا انگليس بر اين مخالف خواني پافشاری داشت؟سال‌هاست كه انگليسي‌ها خود را فراتر از قاره (اروپا) مي‌دانند و تاريخ سياست‌ورزي‌هاي آنان در اروپا، نشان‌دهنده اين است كه انگليسي‌ها، همواره حامي موازنه قوا در اين قاره سبز بوده‌اند؛ به اين شكل كه به هنگام قدرت گرفتن فرانسه (مانند دوره ناپلئون)، همواره با متحد شدن با آلمان و به هنگام قدرت گرفتن آلمان (مانند جنگ اول و دوم) با متحد شدن با فرانسه، سعي در نگه داشتن موازنه قوا در اروپا و البته حفظ نقش تعيين كنندگي خود در قاره را داشته‌اند.
اما اين بار ماجرا اندكي فرق مي‌كند؛ نخست این که جنگ در حوزه اقتصاد است و دوم آن که اين بار، فرانسه و آلمان با هم متحد شده‌اند، ولی دستگاه ديپلماسي پير انگلستان، باز هم از كار نيفتاده است. بريتانيايي‌ها كه از آغاز شكل‌گيري اين اتحاد اروپايي يا بهتر بگوييم آلماني ـ فرانسوي زير بار يورو نرفتند، عملا با ليدر بخشي كم تأثيرتر اتحاديه اروپا ـ كه زير بار پول واحد نرفته است ـ همچنان نقش سنتي خود را ـ البته كمرنگ ـ ايفا می‌کنند، ولی اين نقش كمرنگ، رفته رفته و با اوج گرفتن بحران در حوزه يورو، جلا مي‌يابد تا جايي كه در نشست بروكسل، مخالفت انگستان در نقش وتو ظاهر شده و مخالفت نزدیک يك سوم از كشور‌ها را به دنبال دارد.
واكنش‌هاي اروپايي به اقدام انگليسيالبته در اين ميان، اروپايي‌ها پس از يك بار ديگر چشيدن طعم شكست از انگليس، به واكنش‌هاي خواندني روي آوردند كه نشان دهنده احتمال بي توجهي اتحاديه ـ از اين پس ـ به مواضع انگلستان نيز خواهد بود:
در اين ميان، جالبتر از همه
اظهارات «ماريو مونتي»، نخست وزير ايتالياست كه ايراد را از ژنتيك انگليسي‌ها مي‌داند و می‌گوید: در «دی ان ای» انگلیسی‌ها، تخم رقابت با اروپا کاشته شده است و شاید نباید غیر از این نیز از مقام‌های دولت انگلیس انتظار داشته باشیم!
بریتانیا عملا با وجود عضویت در اتحادیه اروپا، برنامه‌های اقتصادی مرکل، سارکوزی برای ثبات یورو را وتو کرده است.
برخي از كارشناسان گروهی، این امر را جدایی رسمی بریتانیا از اتحادیه اروپا می‌دانند؛ اما شايد این تندترين واكنش موضع‌گيري «الکساندر گراف لامبسدورف»، رئیس فراکسیون لیبرال‌ها در پارلمان اروپا، باشد.
وي با اعلام اينكه بریتانیا باید مناسبات خود با اتحادیه اروپا را بازبینی کند، تأكيد كرد: «آنها یا خود از اتحادیه اروپا جدا می‌شوند، یا اتحادیه اروپا خود را از نو سازماندهی می‌کند؛ بدون بریتانیا».
از سوی دیگر، گروهی از کارشناسان اروپايي، پیش از این هم، هم‌نشینی این دو (اروپا و انگلستان) را همکاری ظاهری می‌دانستند که بیش از هر چیز به دلیل علایق اقتصادی دو طرف و فشار بخش صنایع میسر شده بود.
انگليسي‌هايي كه با كامرون مخالفندتأكيد بر اين نكته ضروري است كه اصولا هر مخالفتي در سياست و اقتصاد انگلستان، ريشه سياسي دارد، نه علمي يا ايدئولوژيك و از اين روست كه
مخالفان اقدام افتخارآميز! كامرون در لندن، هم‌اكنون همان اعضاي حزب كارگر هستند كه خود را براي به دست گرفتن قدرت در اين كشور ـ پس از پایان دوره كامرون ـ آماده مي‌كنند. آنان در تظاهرات چند ميليوني لندن نيز در اقدامي حيرت برانگيز از تظاهرات‌كنندگان حمايت كردند.
در این باره، اعضای حزب کارگر انگلیس می‌گویند: با این مخالفت، نخست وزیر، جایگاه این کشور در اروپا را به خطر انداخته است.
اگر ما با این پیمان جدید اروپا مخالفت نمی‌کردیم و نقش بیشتری در اتحادیه اروپا داشتیم، می‌توانستم تغییرات بیشتری در آن پدید آوریم.
رسانه‌های وابسته به حزب كارگر نيز از اين قاعده جدا نيستند: روزنامه «ایندیپندنت» هشدار داد، وتوی دیوید کامرون، چیزی کمتر از یک فاجعه برای انگلیس نبود، چرا که این تصمیم، ممکن بود موجب افزایش محبوبیت کامرون در میان مردم شود؛ بنابراین، انگلیس بهای آن را در بلندمدت خواهد پرداخت.
