برنامه میدان شبکه ورزش با حضور علی مرادی، به بررسی وضعیت این رشته مدال آور کشورمان پرداخته بود. محمد عبداللهی، یکی از کار‌شناسان برجسته وزنه‌برداری، مهمان تلفنی این برنامه بود و در بخش‌هایی از این برنامه، مطالب زیر مطرح شد.
بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی، وزنه برداری ما برای دو دهه با رخوت و سکوتی سرد مواجه شد تا اینکه این رشته با حضور تیم مدیریتی جوانی ـ که علی مرادی و داراب ریاحی در رأس آن قرار داشتند ـ وارد فاز جدیدی شد. ورود مربی کاربلد بلغاری، یوردان گئورگی ایوانف ـ که تا پیش از این در حکم کمک مربی تدر تیم ملی بانوان کشورش فعالیت می‌کرد ـ در کنار حمایت ویژه سازمان وقت تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک، باعث شد تا این رشته بعد از فعالیتی سه تا چهارساله به شکوه و عظمت پیشین خود بازگردد.
ایوانف با معرفی ستاره‌های جوانی همچون شاهین نصیری نیا، فلاحتی‌نژاد، برخواه، برادران پانزوان، توکلی و رضازاده استارت مدال آوری پولاد سرد را بعد از ۲۳ سال در مسابقات جهانی ۱۹۹۹ آتن زد و نوار مدال آوری این رشته بخصوص مدال طلا تا سال ۲۰۰۶ دومنیکن و بروز آن فاجعه بزرگ (دوپینگ ناخواسته ۹ ملی پوش کشورمان) ادامه یافت.
در تمام این ۷ سال تیم اعزامی ایران به عنوان یکی از قطب‌های اصلی این رشته حضور می‌یافت و در تمام ادوار مسابقات جهانی و المپیک نیز بین ۱ تا ۲ مدال طلا به ورزشکاران ایران تعلق می‌گرفت. (در جهانی ۱۹۹۹ آتن شاهین نصیری نیا (طلا)، حسین رضازاده (برنز)، در جهانی ۲۰۰۱ آنتالیا کوروش باقری (طلا)؛ محمدحسین برخواه (برنز)، در جهانی ۲۰۰۲ورشو حسین رضازاده (طلا)، محمدحسین برخواه (برنز)، در جهانی ۲۰۰۳ ونکوور محمد‌فلاحتی‌نژاد (طلا)، حسین‌رضازاده (طلا)، در جهانی ۲۰۰۵ دوحه حسین رضازاده (طلا)، در جهانی ۲۰۰۶ سانتودومینگو حسین رضازاده (طلا)
دوری ناخواسته ۹ ورزشکار چهره و با تجربه تیم ملی وزنه برداری کشورمان، باعث شد تا این فدراسیون با حضور بهرام افشارزاده که از مدیران باسابقه ورزش به حساب می‌آمد برای سه سال تمرکز و توجه خود را روی تیم‌های پایه یعنی جوانان و نوجوانان بگذارد که حاصل آن شناسایی چهره‌ای همچون بهداد سلیمی، کیانوش رستمی، سعید محمد‌پور و نواب نصیر شلال از دل مسابقات رده‌های پایه و همچنین المپیاد ورزشی بود.
توجه به پشتوانه‌ها باعث شد تا روند مدال‌آوری و نوار طلایی وزنه برداری ایران بعد از وقفه‌ای کوتاه و از سال ۲۰۱۰ با هنرنمایی بهداد سلیمی که بعد از چهار سال عنوان قوی‌ترین مرد جهان را نیز پس گرفت، آغاز شود.
این موارد نشان دهنده این است که سهم ایران از هشت مدال طلایی که بین ۴۰ تا ۷۰ کشور شرکت کننده و در هشت دسته توزیع می‌شود، غالبا یک و در برخی موارد مثل سال ۲۰۰۳ و همچنین ۲۰۱۱ دو مدال طلا بوده و خواهد بود.
اینکه فکر کنیم و انتظار داشته باشیم در کنار فعالیت چشمگیر دیگر رقبا مثل چین، روسیه، کره، قزاق و ازبک ما می‌توانیم در یک رویداد بیش از ۲ مدال طلا بگیریم، حداقل در دوره مدیریتی تاماش آیان، رئیس کهنه کار فدراسیون جهانی بسیار بعید به نظر می‌رسد.
همه این‌ها برای این مطرح شد که گفته باشم امسال در مسابقات جهانی قزاقستان اتفاق خاصی نیفتاد و ایران هیچ شکستی را متحمل نشد.
به رغم اینکه انتقادات فراوانی به فعالیت و روند مدیریتی این رشته وجود دارد، اعتقاد من این است که در ۲۰۱۴ قزاقستان اتفاقی افتاد از ۱۹۹۹ آتن می‌افتاد و هیچ ضعف و شکستی در کار نبود.
شاید تنها نکته مهم و اتفاقی که خیلی از اهالی ورزش به خصوص علاقه‌مندان به این رشته را با یک علامت سؤال بزرگ مواجه کرد، بحث جابجایی مدال طلا در سنگین وزن باشد که اتفاقا قابل پیش بینی هم بود.
به هر حال خود بهداد سلیمی و همچنین مجموعه ورزش کشورمان با علم نزدیکی دو رویداد بزرگ بازی‌های آسیایی و جهانی اولویت مدال آوری را روی بازی‌های اینچئون گذاشتند و همین باعث شد تا بهداد سلیمی با آمادگی نه چندان مطلوب، راهی آوردگاهی شود که تمامی حریفانش یک سال تمام برای موفیت در آن برنامه ریزی و تمرین کرده بودند.
به جز این دلیل بدیهی می‌توان به حضور وی در مسابقات بی‌برنامه لیگ و همچنین حضور دو وزنه‌بردار سنگین وزن از کشور روسیه که قدرت عمل را از بهداد و کادر فنی تیم ملی کشورمان می‌گرفت اشاره کرد. درست همان نقطه قوتی که ما در چند مسابقه پیشین و با حضور بهداد و سجاد انوشیروانی نسبت به سایر کشور‌ها داشتیم.
