سایت جماران نوشت: هنوز تابلوی خیابان نوفل لوشاتو تهران که در جریان اعتراض هفته گذشته دانشجویان به حرمت شکنی و توهین شارلی ابدو به ساحت پیامبر عظیم الشان اسلام پایین کشیده شد و عده ای آگاه و نا آگاه از این رفتار ابراز خرسندی کردند، نصب نشده است. رخدادی که می توان آن را حرکت نابخردانه عده ای در جریان یک تجمع اعتراض آمیز دانست که هیچ ربطی به متن اعتراض نداشت.
در واقع اگر آگاهانه به موضوع نگاه کنیم باید اذعان داشته باشیم که پایین کشیدن تابلو خیابان نوفل لوشاتو هیچ سنخیتی با تجمع اعتراض آمیز دانشجویان نداشته است و اکنون این شارلی ابدو است که خوشحال شده نه از اعتراض دانشجویان که از پایین آمدن تابلوی نوفل لوشاتو در تهران.
به گزارش پایگاه خبری و اطلاع رسانی جماران، برخی از خیابان ها و میدان های کشور به ویژه شهر تهران به اسم کشور و یا شهری از کشوری با اهداف مختلف نام گذاری می شوند. آرژانتین، آفریقا، اتریش، ایتالیا، نوفل لوشاتو، سئول، یمن و دیگر خیابان و میدان هایی که وجه تسمیه های گوناگونی دارند.
وجه تسمیه چنین خیابان هایی اغلب می تواند با هدف بهبود روابط بین الملل، تاریخی، فرهنگی، سیاسی و دیگر عواملی باشد که یک حکومت با توجه به اهداف و استراتژی هایش از آنها استفاده می کند. مثلا نام گذاری اسم هایی مثل نواب، کمیل، مالک اشتر، شهید بهشتی، شهید مطهری ، شهید همت، شهید باکری و ... وجه تمسیه هایی فرهنگی و تاریخی دارند.
از نمونه نامگذاری هایی که به منظور فرهنگی و برای تحکیم و بهبود روابط دو ملت انجام می شود می توان به نام گذاری خیابان سئول در تهران اشاره کرد که معادل این خیابان با نام تهران در پایتخت کره جنوبی نام گذاری شده است. همچنین خیابان تهران در پاریس و یا دیگر خیابان ها و یا میدان هایی مثل آرژانتین، یمن، اتریش ، آفریقا در تهران که به دلیل ایجاد دوستی بین دو ملت نامگذاری شده اند.
از دیگر دلایل اسم گذاری خیابان ها و میدانها و محلات پایتخت ها می توان به اهمیت سیاسی و یا ایدئو لوژیک آنها اشاره کرد از جمله این ها می توان از خیابان خالد اسلامبولی، احمد قصیر و یا سیمون بولیوار یاد کرد. نام های برخی از چهره های سیاسی مثل گاندی، بابی ساندرز و پاتریس لومومبا نیز به دلایل سیاسی و تاریخی بر خیابان ها گذاشته شده اند. خیابان نوفل لوشاتو نیز از این جمله است که البته وجه تسمیه خاص خود را دارد.
'نوفل لوشاتو' تا پیش از انقلاب اسلامی ایران برای کسی شناخته شده نبود و فقط مانند بسیاری از روستاها و محلات حومه پاریس یا هر پایتختی بود و از آنجاییکه رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران در برهه ای در این روستا حضور یافتند و مردم، اصحاب رسانه و مقامات سیاسی برای دیدار با ایشان راهی این روستا می شدند نام این روستا نیز شهرت یافت. حتی برخی رسانه ها به تهیه گزارش هایی از محل زندگی حضرت امام خمینی و رهبری انقلاب مردمی ایران از محلی دور از وطن پرداختند. از اینجا بود که نه تنها مردم ایران که مردم جهان با نام نوفل لوشاتو آشنا شدند و عکس های رهبر کبیر انقلاب از این روستا به دنیا مخابره شد. لذا می توان گفت نام این روستا دیگر با نام خمینی کبیر عجین شده است.موضوع مورد بحث این است که آنچه نوفل لوشاتو را مطرح و نامش را بزرگ کرد بخشی از فرانسه بودن آن نیست بلکه حضور و زندگی امام خمینی(س) در آن روستا بود که به آنجا هویت جهانی بخشید.
به همین دلیل شهرداری تهران نیز در سالهای ابتدا انقلاب نام خیابان 'چرچیل' را به نام 'نوفل لوشاتو' تغییر داد تا هموار یاد و خاطره آخرین محل اقامت رهبر کبیر انقلاب اسلامی در دوران دور از وطن از اذهان نرود. و این بود وجه تسمیه نام گذاری خیابان نوفل لوشاتو که هیچ ارتباطی به فرانسه، این کشور و یا حتی مراوده های دیپلماتیک نداشته است که بخواهد به دلیل اعتراض به سیاست های ضد حقوق بشری این کشور به نام آزادی بیان پایین کشیده شود.
حال سوال اساسی این است که پایین آوردن تابلوی خیابانی با این وجه تسمه را شاید بتوان از روی نااگاهی برخی دانشجویان دانست اما قطعا پذیرفته شده نیست که از سوی برخی رسانه های داخلی رفتاری غرور آفرین، مردمی و انقلابی و یا در اعتراض به رفتارهای اهانت آمیز فرانسه خواند و بر آن تبیلغ کرد؛ واقعا بزرگ کردن این رخداد حتی اگر بپذیریم از روی نا آگاهی بوده است چه معنی می تواند داشته باشد؟ آیا پذیرفته شده است که بگوییم رسانه ای کردن و انتشار عکس و تصویر آن در رسانه ها نیز از روی نا آگاهی بوده است که در آن صورت باید بپذیریم این رسانه ها تهی شده اند.
متاسفانه از نظر زمانی این رفتار نابخردانه در آستانه سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی اتفاق افتاده است، و از این رخداد در واقع آن کسانی که به دنبال امام زدایی بوده اند بیشتر سود بردند، آنهم در آستانه بهمن ماه، ماه سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی که به فرموده مقام معظم رهبری ' این انقلاب بی نام خمینی در هیچ کجای جهان شناخته شده نیست'.
نکته ای که باید در نظر داشته باشیم تا از اینچنین رخدادهایی جلوگیری شود آگاهی بخشی به اقشار مختلف مردم است که البته این مهم باید توسط دانشجویان و رسانه ها انجام گیر که این خطا از سوی خود انها صورت گرفته است و موجبات شادی دشمنان و آنهایی که دنبال امام زدایی هستند را فراهم نموده است. بنابر این به نظر می رسد خود اینها بتدا باید خود را به دانش و آگاهی مجهز نماند تا رفتار های احساسی و بدور از آگاهی موجب بدفهمی و رفتار دشمن شاد کن نشود.
