ساختمان پلاسکو به دلیل اشکالات فراوانی که به ایمنی آن وارد بود، میبایست تعطیل میشد؛ این شاید تنها گزارهای باشد که در خصوص حادثه هولناک اخیر تهران میتوان مطرح کرد و مخالفت هیچ جناح و گروهی را انتظار نکشید. پس چرا این گزاره منجر به تعطیلی آن ساختمان و به دنبالش، رقم نخوردن آن رویداد شوم و از دست رفتن جان شماری از هموطنانمان نشد؟
به گزارش «تابناک»، شاید این جدی ترین سوالی است که در خصوص آسیب های ناشی از فروریختن ساختمان پلاسکو مطرح است. آسیب هایی که بخشی از آن اقتصادی بود و هزینه های سنگینی برجای گذاشت که ممکن است طی زمانی طولانی قابل جبران باشد و بخش دیگرش، به هیچ عنوان قابل جبران نیست. از این رو که میدانیم عده ای از پرسنل فداکار آتش نشانی و شماری از هموطنانمان در این حادثه از به شهادت رسیدند و جان باختند.
بر این اساس انتظار شناسایی و معرفی قصورکنندگان در این ماجرا، انتظاری بسیار به جا و حتی ضروریست. مسئولانی که اگر به وطایف خود عمل نموده بودند، شاید هرگز شاهد رقم خودن این حادثه نمیبودیم و بر این اساس، میبایست شناسایی و محاکمه شوند.
این در حالی است که میدانیم پلاسکو تنها یکی از ساختمان های فاقد حداقل های ایمنی بود و سازه های فراوان دیگری در شهر محل تردد عموم هستند که میتوانند فجایعی بسیار بسیار بزرگ تر از پلاسکو بیافرینند و کشورمان را دچار خسرانی جبران ناپذیر و ضایعهای سنگین نمایند، اما فروریختن پلاسکو و به صدا در آمدن زنگ هشدار تکرار این حادثه در شبه پلاسکوها هم نتوانسته مسئولان را به خودشان آورده و تغییری در شرایط ایجاد کند.
وضعیتی که در زمان وقوع حادثه پلاسکو و در کش و قوس مقصریابی برای وقوع آن در زمان آواربرداری، به نظر میرسید تغییر کند اما این گونه نشد. به ویژه زمانی که فروریختن پلاسکو به نزاع های سیاسی و مقصر جلوه دادن جناح رقیب برای توجیه عملکرد جناح خودی گره خورد و برخی اظهارنظرها و مستندات مربوط به این سازه در گذشته، دستمایه قرار گرفت.
از جمله بریده فیلم یکی از جلسات شورای اسلامی شهر تهران در سال 93 که در آن، شهردار تهران درخصوص ناایمن بودن برخی ساختمان ها در پایتخت، از جمله ساختمان پلاسکو سخن میگفت و از اتخاذ تصمیم درخصوص آن اظهار عجز مینمود چراکه تعطیل کردن پلاسکو میتوانست به چوب لای چرخ دولت و بیکاری عدهای تعبیر شود یا برعکس، ادامه حیاتش میتوانست به رقم خوردن فاجعه ای مرگبار و مقصر جلوه دادن شهرداری منتج شود.
البته این فیلم پس از انتشار به واکنش های متفاوتی منجر شد و برخی آن را سندی برای تبرئه شهرداری خواندند و بعضی از آن نتیجه گرفتند که شهرداری از وضعیت وخیم و بحرانی این مجموعه آگاه است و با علم به موضوع، تعلل نموده، حال آنکه این فیلم چیزی بیشتر از اینها نشان میدهد؛ اینکه موضوع پلاسکو و امثال پلاسکو در شورا و با حضور شهردار مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
اکنون کافی است در این باره تامل کنیم که ماحصل آن نشست و احیانا، نشست های مشابه در شورای اسلامی شهر تهران و حتی دیگر نهادها چه بوده، تا دریابیم که چه اندازه انتشار فیلم کامل آن نشست میتواند مفید واقع شود. نشستی که در آن درباره تعطیل کردن یا نکردن پلاسکو و دیگر سازههای ناایمن شهر بحث شده و نتیجه آن هرچه بوده، تعطیلی پلاسکو نبوده است!
بدین ترتیب میتوان انتظار داشت که انتشار فیلم کامل آن نشست، پاسخ این سوالات را مشخص نماید که چه کسانی مانع از تعطیل شدن پلاسک و امثال آن شدند و استدلالشان برای این تصمیم چه بود؟، واکنش دیگر اعضا به این تصمیم جمعی چه بود؟ برای ایمن سازی پلاسک و امثال پلاسکو چه تدابیری اندیشیده شد و ماموریت هایی محول گشت و ده ها پرسش دیگر که در ذهن مردم وجود دارد و میتوان مقصر اصلی فاجعه پلاسکو را در پاسخ هایشان شناسایی کرد و چشم انتظار محاکمه اش شد.