عرب جاهلی تا زمانی که سر در حجاز داشت، درگیر دعواهای قبیله‌ای و طایفه ای بود! چشمش را تعصب های احمقانه ی جاهلی کور کرده بود! و آن زمان که اسلام او را از منجلاب جاهلیت بیرون کشید، آنها که در ظاهر ایمان آوردند و در باطن همان بت پرست جاهلیت باقی مانده بودند در بند تعصبات عرب و عجم گرفتار امدند! و شاید حب امیرالمومنین (ع) به این دلیل در میان ایرانیان شکوفه داد و به گل نشست که او فرقی بین عرب و عجم نمی دید! و در عدالت او عرب و عجم یکی بود!
به گزارش جهان، مختار به مدد ایرانیان که حب علی(ع) را به سینه داشتند قیام کرد و قاتلین سید الشهدا(ع) را قصاص کرد. مختارنامه به همت میرباقری از این فرصت بسی استفاده کرده است برای آنکه بگوید عده ای فرصت طلب برای خلل در صف مسلمانان از حربه عرب جاهلی در ایجاد تفرقه و نزاع بین عرب و عجم استفاده می کردند و بیان میکند که مسلمانی نه نژاد می شناسد و نه مرز!
شهید مطهری در خدمات متقابل اسلام و ایران بیان می کند که مقیاس های اسلامی جهانی است نه ملی، قومی و نژادی! و با استناد به این آیه شریفه «يا ايها الناس انا خلقناكم من ذكر وانثي وجعلناكم شعوبا وقبايل لتعارفوا ان اكرمكم عند الله اتقاكم»(اى مردم ما شما را از مرد و زنى آفريديم و شما را ملت ملت و قبيله قبيله گردانيديم تا با يكديگر شناسايى متقابل حاصل كنيد در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست)که ملاک برتری نه ملیت است نه قوم و نه نژاد و نه جنسیت و نه هر چیز دیگر به جز تقوا!
امیرخانی و مرزهای جعلی استعمار امیرخانی در جانستان کابلستانش تجربه اش را در مراودات خود با مردم افغانستان به قضاوت مردم گذاشته است! و همان حرفهای کیان ایرانی، سردار سپاه مختار را میان لشکر مختار به زبانی دیگر بازگو می کند و بارها در کتاب از مرزهایی می نالد که میان دو ملت مسلمان ایران و افغانستان اختلاف انداخته است. بعد از آنکه وی با افغان ها نشست و برخاست می کند و جوانمردی مردم آن دیار را خود لمس می کند و بین خود و مردم افغان خصوصیات مشترک را درک می کند به فرهنگی که ما را از برادرانمان جدا کرده می تازد که:« اصل گرفتاری فرهنگ بی گانه ستیزی وارداتی ماست که به جای غریب نوازی سنتی ما نشسته است . بی گانه ستیزی اگر باید، بر می گردد به بی گانه ای که قصد چپاول سرزمین مان را داشته باشد، نه به هم سایه ی هم خونی که تازه دیوار بین خانه ی ما و او را همان بی گانه کشیده است»
امیرخانی به زبانی ساده و شیرین از مرزهایی می نالد که عمرش به دویست سال هم نمی رسد ولی امروز بین دو ملت تفرقه انداخته است. بارها در کتاب متقاعد می شوی، همان افغان هایی که فرهنگ غلط غربی بعضی از ما مردم ،آنها را کوچک می شمارد وشاید هم اصلا به حساب نمی اورد ،چقدر پاک تر و جوانمرد تر از ما مردم این طرف مرز است! و برای همین است که ملاک برتری را به ملیت و نژاد قرار نداده اند! عشق و ارادت بعضی از افغانها به امام رضا(ع)، ایرانی را شرمنده می کند که قدر چه نعمتی را نمی داند!
چرا نمی گوییم؟
ای کاش کسی می امد و می گفت در جنگ هشت ساله ما، اگر دشمن بعثی از نزدیک به سی کشور مزدور استخدام کرده بود برای جنگ با ما، ما هم برادرانی داشتیم از عراق و افغانستان که داوطلبانه در کنار برادران ایرانی اشان می جنگیدند! و شهید دادند!
اگر زائر عتبات بوده باشی مخصوصا در کربلا و نجف این احساس به سراغت می اید که چقدر فضا برایت آشناست و چقدر احساس قریبی داری با دیگر زائران هندی وپاکستانی و عرب و ترک و ...! و اگر شاید به بعضی از محله های بالا شهر همین چند شهر بزرگ کشور بروی شاید احساس غربت کرده باشی که چرا نسبت به مردم هم وطنت احساس غریبی داری؟
لذاست که ابوذر با سلمان فارسی و بلال حبشی همچون برادر است ولی با عثمان دشمن! برای همین است که اکثر شیعیان جهان در بحرین و کویت و عراق و ترکیه و هند و پاکستان و ... مقلد آیت الله خامنه ای و آیت الله سیستانی هستند و برایشان هم مهم نیست که این دو مرجع عالیقدر ایرانی هستند! که ملاک برتری آنها ایرانی بودن آنها نیست! برای همین است که سید حسن نصرالله برای خیلی از ایرانیها از بسیاری سیاسیون داخلی عزیزتر است با این که عرب است!
مکتب اسلام وحدت آفرین است نه مکتب ایرانی!اگر قرار باشد ملاک برتری ایرانیت باشد، باید گفت ایرانیت بر اساس کدام مرز؟ مگر نه این است که مرزها در طول این ۱۴۰۰ ساله بارها و بارها تغییر کرده اند؟ و خانواده های ایرانی و عراقی و عربی و ... با هم وصلت ها داشته اند که دیگر نمی توان گفت فلان فرد ۱۰۰% ایرانی است و یا عربی!
بزرگان همیشه تاکید بر وحدت مسلمانان داشتند، وحدتی که پایه هایی مشخص و روشن دارد. قبله مشترک، پیامبر مشترک و کتاب مشترک! دم از قوم و نژاد زدن همان تعصبات عرب جاهلی است که بذر اختلاف را میکارد برای استعمار که درخت احساسات ناسیونالیستی را بارور کند تا اختلاف و تفرقه را به بار بنشیند!
