وضعیت سوال از رئیس‌جمهور/ ضرورت کوچ پنجاه میلیون ایرانی به دلیل بی‌آبی/ جفت پوچ وزیر کشور/ اعتقاد کیهان به فروپاشی تفاهم لوزان

در مقابل روزنامه آرمان در مطلبی با عنوان «شاه بیت انتخاباتی شیخ نور» به مرور مواضع اخیر ناطق نوری در باره انتخابات پیش رو پرداخته است. سوال از رئیس‌جمهور دیگر موضوع مهم در روزنامه آرمان است. حسین راغفر و علی محمد حاضری در یادداشت‌هایی با عنوان «یک بام و دو هوای سوال از رئیس‌جمهور» و «حق سوال! بسیار هم عالی، اما ... » به تصمیم مجلسی‌ها انتقاد کرده‌اند.

ابتکار هم دو مطلب اصلی خود را به مسائل مجلس اختصاص داده است. مهدی روزبهانی در بخشی از سرمقاله ابتکار با عنوان «باخت وزیر در بازی پول کثیف» نوشته: از طرفی این سوال مطرح می‌شود که اگر وزیر کشور قصد نداشت اسنادی در این رابطــــه ارائه کند چرا از آن سخن به میان آورد که امروز مجبور شود رسانه ها را متهم به فریبکاری کند؟ جدای از این اگر فرض کنیم که پول کثیف در عرصه سیاست نیست باید گفت پس چگونه فسادهای چند صد میلیاردی که وزیر کشور دیروز در صحن علنی به آن ها اشاره کرد شکل گرفته است؟ مگر ممکن است که امثال بابک زنجانی بتوانند بدون بده بستان سیاسی سوءاستفاده مالی داشته باشند؟ رحمانی فضلی در گفتار دیروز خود هم آینده را در نظر نگرفت چرا که اگر فردا روزی اسناد این فساد مطرح شود قطعا سکوت وزیر کشور در قبال آن خود یک اتهام بزرگ خواهد بود.

ابتکار در شروع مطلب دیگری با عنوان «سوال بازی» در باره «تهدید دلواپسان به سوال از رئیس‌جمهور در باره فکت شیت ایرانی» نوشته: پایداری ها دست بردار مذاکرات هسته ای نیستند. این بار هم با همین بهانه درصدد اعمال فشار به رئیس جمهور هستند. در حالی که دیپلمات ها نگارش متن توافق نهایی را آغاز کرده اند دلواپسان اعلام کرده اند که می‌خواهند برای طرح سوال از رئیس جمهور امضا جمع آوری کنند.

روزنامه خراسان نیز تصویر صفحه اول و سرمقاله خود با عنوان «پول هاي کثيف، ليست هاي جيبي و مبارزه واقعي با فساد» را به ماجرای رحمانی فضلی اختصاص داده و با مقایسه رویکرد وی با رئیس‌جمهور سابق نوشته: آيا وزير کشور روش درستي را انتخاب کرده است؟ آيا اگر رئيس جمهور سابق واقعا ليست داشت و آن را بدون آن که مدام در بوق و کرنا مي کرد به دستگاه قضايي مي سپرد تا قوه قضاييه همان طور که سال گذشته به اتهامات معاون اول دولت دهم قاطعانه رسيدگي کرد، افراد آن ليست را نيز پاي ميز عدالت مي کشاند، براي مردم اميدواري بيشتري به ارمغان مي آورد يا حالا که احتمالا همچنان ليست را در جيبش نگه داشته؟! يا مثلا اگر در موضوعي مانند آن چه «بورسيه هاي غيرقانوني» توصيف شد، نهاد مسئول گزارشش را مستند به دستگاه قضايي مي سپرد تا رسيدگي کند نتيجه بهتري داشت يا حالا که 11 ماه از طرح موضوع گذشته و به 3 هزار نفر اتهام سوء استفاده از بورسيه زده شده و معلوم نيست واقعا چند نفر تخلف کرده اند؟! در همين موضوع پول هاي کثيف، اين که از «احتمال ورود پول هاي کثيف به سياست» توسط يک مقام رسمي امنيتي و سياسي حرف به ميان آيد و در نتيجه همه آن هايي که در مجلس نشسته اند يا در آينده وارد مجلس و شوراهاي شهر و روستا و ... مي شوند را متهم کند بهتر است يا اگر سرنخ ها و خط و ربط ها به قانون سپرده مي شد تا قاطعانه با آن ها برخورد شده و مردم هم در جريان آن قرار گيرند؟

مطلب مهم در روزنامه اطلاعات یادداشتی با عنوان «امنيت يا امنيتي كردن جامعه!؟» به قلم ابوالقاسم قاسم‌زاده در باره سخنان اخیر رئیس‌جمهور است که در پایان آن، امده: پرسش اين است كه منشاء اصلي و عمده امنيتي كردن جامعه در كجاست؟ پاسخ رئيس‌جمهور اين است كه اشاعه منكرها در جامعه موجب امنيتي كردن جامعه مي‌گردد. روحاني مي‌گويد: «منكرهاي امروز جامعه، فقر، اعتياد، ريا و فساد است.» مسير امنيتي كردن جامعه، خارج كردن آن از حاكميت ضوابط و استقرار «روابط» در سلسله مراتب قدرت حاكم است. قانون در استقرار روابط بر ضوابط فراموش مي‌گردد و جامعه به ناامني عادت مي‌كند. شايد از مشكلات بزرگ نيروهاي انتظامي ما يكي هم همين باشد كه امروز جامعه به ناامني عادت پيدا كرده است. جايگاه و مسئوليت نيروهاي انتظامي در چنين رفتار عمومي بسيار حساس و خطير مي‌گردد. رئيس‌جمهور در سخنراني خود، گوشه‌هايي از اين حساسيت‌ها را شمارش كرد و هنوز نياز است تا با بهره‌گيري از كارشناسان اجتماعي و صاحب‌نظران هشدارهاي رئيس‌جمهور نقد و بررسي گردد.

شرق تیتر اول خود را به «عقب‌نشینی علنی» وزیر کشور و سرمقاله خود با عنوان «قانون‌مداری پلیس» به قلم صادق زیباکلام را به سخنرانی اخیر رئیس‌جمهور اختصاص داده است. همزمان با درج پاسخ وکلای مهدی هاشمی به مسائل انتشاریافته اخیر در باره پرونده مهدی هاشمی، یکی از نمایندگان مجلس، یادداشتی با عنوان «رسانه فسادستیز می‌خواهیم» برای روزنامه شرق نوشته است.

مازیار خسروی دبیرگروه سیاست این روزنامه نیز در بخشی از مطلبی با عنوان «آقای وزیر! ما هم عذرخواهی می‌کنیم» نوشته: «بنده همه اسناد و مدارکی که نشان‌دهنده ورود این پول‌ها از قاچاق موادمخدر، قاچاق کالا و بقیه روزنه‌ها در حوزه اقتصادی است را آماده کرده‌ام تا در مجلس به نمایندگان با برخی مصداق‌ها ارائه دهم.» این را هم رحمانی‌فضلی گفت و خبرگزاری رسمی دولت روی خروجی خود قرار داد. یکم اردیبهشت ٩٤ بود. «شما از من انتظار دارید همان جنگ روانی رسانه‌های داخلی و خارجی را دنبال کنم و در تور و دامی که آنها پهن کرده‌اند، حرکت کنم... اگر از صحبت‌های من به‌دلیل انعکاس بد نشریات و روزنامه‌ها سوءاستفاده شده است، من از طرف آنها عذرخواهی می‌کنم.» این آخری را هم رحمانی‌فضلی گفت. همین دیروز در صحن علنی مجلس. «آقای وزیر! ما نیز یک عذرخواهی بدهکاریم. نشانی‌ گیرنده‌اش بماند برای بعد.» این را دیگر یک روزنامه‌نگار می‌گوید.

رحمانی فضلی بخش مهمی از مطالب جدی و طنز روزنامه قانون را هم به خود اختصاص داده است. گزارشی با عنوان «آب پاکی روی پول‌های کثیف» و یادداشتی از ناصر ایمانی با عنوان « وزير كشور مسئوليت ادعايش را بپذيرد» مطالب جدی صفحه اول قانون در این باره هستند. در شروع ویژه‌نامه طنز بی‌قانونی هم، «وزیر کشور در مجلس: اظهاراتم را اشتباه منعکس کرده‌اند؛ پول ها از تمیزی برق می زنند» تیتر اول است و آیدین سیار سریع نیز در شروع گزارش طنز خود از سخنان دیروز وزیر کشور نوشته:

رحمانی فضلی (وزیر کشور): نمایندگان محترم! آقایان! دوستان! دلواپسان! نام آوران! امروز آمریکای شمالی، اروپا و بخشی از آفریقا غرق در فساد، پول کثیف و تباهی است و به قول آقای احمدی نژاد آمریکا مثل ماشینی است که با سرعت به ته دره سقوط می‌کند. بنده نگران حوزه اقتصاد و سیاست این کشورها هستم و اتفاقا در سازمان ملل هم این بحث را مطرح کردیم و با استقبال بیش از صد و بیست صندلی همراه شد. متاسفانه برخی رسانه‌ها از حرف‌های من سوءاستفاده کردند. بنده برای شام مهمان داشتم و یکی از دوستان را دعوت کرده بودم. دوست ما از آنجایی که مامور پمپ بنزین است و دائم توی دستش پول نگه می‌دارد همیشه در معرض بیماری است. قبل از شام به او گفتم: برو دستت رو بشور. پول کثیفه! من نمی‌دانم این رسانه‌ها کجا کمین کرده بودند که این جمله را شنیدند و کار به اینجاها کشید.

نمایندگان: یعنی شما اسفند ماه سال گذشته راجع به معضل پول کثیف صحبت نکردید؟

رحمانی فضلی (با تعجب): کی؟ من؟

نمایندگان : بله

رحمانی فضلی: من اسفند ماه سال گذشته صدایم گرفته بود اصلا نمی‌توانستم صحبت کنم.

نمایندگان: یعنی شما هیچ وقت نگفتید که با ورود و حضور این پول‌ها (پول کثیف) در حوزه سیاست رو به رو هستیم؟

رحمانی فضلی: سیاست چی هست اصلا؟

در مورد روزنامه اعتماد نکته مهم این است که محمدرضا عارف به عنوان یکی از مهم‌ترین مهره‌های اصلاح‌طلبان در انتخابات مجلس دهم، برای دومین روز پیاپی به صفحه اول اعتماد امده است. اعتماد در شروع گزارشی با عنوان «عارف در دانشگاه اميركبير:حذف رقيب را به صندوق راي بسپاريد» نوشته: دانشجويان اميركبير جبران مافات مي كنند. هر چقدر كه اسلاف آنان در هشت سال رياست احمدي نژاد راه ورود اصلاح طلبان را بسته مي ديدند آنها جاده را هموار كرده اند. دانشجوياني كه در كوران اصلاحات پا به دنيا گذاشته اند و حالادر عصر اعتدال سياسي مي شوند. بسياري از دانشجوهايي كه ديروز سالن دانشگاه را پر كرده بودند از شور و شعار كوي دانشگاه را از همان كليپي كه در سالن پخش شد مي شناختند. روزنامه هاي بهار اصلاحات را از تصوير لوگوي آنها مي شناسند و خاطره شان از عصر اصلاحات، مردي است كه دوران رياستش، آنها در دهه اول زندگي شان بودند. با اين حال خواسته آنها مثل تمام دوران فعاليت هاي دانشجويي يكي است. مي خواهند در دانشگاه حرف شان را بزنند و آزادانه همه چيز را نقد كنند. آنها جز اينكه خاطره شان از اصلاحات محدود به تصاويري كمرنگ است هيچ تفاوت ديگري با دانشجويان ٧٦ و ٨٤ ندارند و اين تفاوت باعث نشده حرف و مطالبه شان تغيير كند. پس طي كمتر از ١٠ روز سومين چهره برجسته جريان اصلاحات را هم به سالن آمفي تئاتر مركزي پلي تكنيك مي آورند.

دیگر موضوع مهم مورد توجه اعتماد سوال از رئیس‌جمهور است که علاوه بر نظرخواهی از برخی فعالان سیاسی و نمایندگان مجلس با گزارشی با عنوان «جمع آوري امضا براي سوال از رييس جمهور؛ نمايندگان منتقد دولت كليد زدند» همراه شده که در ابتدای آن، امده: يك كاغذ دست به دست ميان ٢٩٠ نماينده مجلس مي چرخد تا اگر مي خواهند از رييس جمهور سوال بپرسند. حالادر ميدان بهارستان ديگر «سوال از رييس جمهور» يك تابو نيست. ديگر آوردن اسمش سخت نيست. تابويي كه در دولت سابق دوبار شكسته شد حالاديگر يك ابزار نظارتي دم دستي شده است تا پس از چند تهديد عملي شود. حسن روحاني در بيستمين ماه آمدنش به پاستور با يكي از ابزارهاي نظارتي مواجه شد كه شايد تصور عملياتي شدنش را نمي كرد. اگر وزرايش هفته اي چند بار به مجلس احضار مي شدند، تذكر مي گرفتند، مورد سوال واقع مي شدند و حتي استيضاح مي شدند اما بدون شك توقع سوال از رييس جمهور را نداشته است.

و در نهایت این که روزنامه دولتی ایران در ادامه مطالب مربوط به انتخابات خود، این بار در بخشی از یادداشتی با عنوان «پیامد‌های هنجار شکنی در مبارزه انتخاباتی» به قلم آفرین چیت‌ساز اول نوشته: اکنون بسیاری از خبرها از رونق گرفتن تحرک محافل دانشجویی حکایت دارد. جنبش دانشجویی هشت سال گذشته را در انفعال و رکود سپری کرد اما به گفته اغلب اساتید علوم سیاسی، انتخابات 24 خرداد و گفتمان اعتدال باردیگر نشاط و امید را به محیط‌های دانشجویی بازگرداند. گویی این واقعیت را بیش از همه رئیس دولت اعتدال دریافته است که طی این دو سال از هر فرصتی برای حضور در محفل دانشگاهیان و ترغیب نسل دانشجو به مشارکت در عرصه‌های تصمیم‌‌گیری بهره می‌گیرد.

با این حال محافل دانشجویی به عنوان «کانون جوشش تحرک سیاسی» هنوز با پاره‌ای آسیب‌ها و موانع دست و پنجه نرم می‌کند و این جریان برای نقش آفرینی در تحولات مهمی مثل انتخابات مجلس با سد مخالفت‌ها و واکنش منفی حلقه تندروها مواجه است. شواهد مختلف دلالت بر این دارد از زمان اقبال جریان دانشجویی به صدای اعتدال، دامنه این مخالفت و مزاحمت‌ها بیشتر شده است. جناح تندرو هنوز جریان دانشجویی را به چشم یک رقیب سیاسی می‌نگرد و مشارکت او در عرصه انتخابات را تهدیدی برای موقعیت خود ارزیابی می‌کند. عصبیت و نابردباری این جریان در قبال نشست‌ها و میتینگ‌های دانشجویی از همین نگرش ناشی می‌شود. طبق جدولی که وزارت علوم منتشر کرده، از ابتدای سال جدید و با رونق گرفتن نشاط سیاسی در دانشگاه ها، تندروها چند نشست را صرفاً به دلیل حضور چهره‌های اعتدالی یا اصلاح طلب لغو کرده‌اند. محافل تندرو در این عرصه از پاره‌ای روش‌ها و تاکتیک‌های غیر اخلاقی بهره گرفته‌اند.آنها ابتدا به محض اعلام خبر جلسه سخنرانی یک چهره حامی دولت و غیر اصولگرا به انتشار بیانیه‌ها و شبنامه‌های تهدید مبادرت می‌کنند. این بیانیه‌های آنها اغلب حالت یک کیفرخواست را دارد که با هدف تحریک مدیران و بزرگان سیاسی و دینی آن شهر و استان به لغو جلسه سخنرانی و میتینگ صادر می‌شود. اما واقعیت این است که تجربه انتخابات گذشته نشان داد نه تنها دوران تأثیرگذاری این روش‌های تحکم‌آمیز در فضای دانشگاه سپری شده بلکه هزینه و زیان آن بیش از مزایای آن است.