جام ملت‌ها رسید، تیم کی روش در عادت جام جهانی ماند / پس مقابل چه حریفی سراپا حمله می‌شویم؟

تیم ملی فوتبال ایران که کمتر از دو هفته دیگر باید در نخستین دیدارش در جام ملت های 2019 آسیا به مصاف یمن برود، شب گذشته پشت درهای بسته ورزشگاه الدحیل قطر و تنها در حضور عکاسان و خبرنگاران ورزشی، دیداری تدارکاتی با تیم فلسطین برگزار کرد که بر خلاف انتظار کارشناسان، به آزمایشی مهم و به دردبخور برای کی روش و شاگردانش تبدیل شد و نتیجه اش کمک زیادی به شناخت کادر فنی از وضعیت تیم کرد.

به گزارش «تابناک ورزشی»؛ بین مربیان حرفه ای و اهالی فوتبال، نتیجه در بازی های تدارکاتی از اهمیت پایینی برخوردار است و آنچه مورد تکیه قرار می گیرد، چگونگی اجرای تاکتیک های مدنظر مربیان و شناخت آماده ترین نفرات برای حضور در لیست نهایی و الیته ترکیب اصلی تیم است.

کارلوس کی روش در هشتیمن سال حضور در ایران، قطعا خوب می داند که فوتبال ایران حالا از او چه می خواهد؛ کاری که چهار دهه است از انجام آن عاجز مانده و حالا با یک سرمربی در کلاس اول جهانی، قهرمانی چهارم در جام ملت های آسیا را جستجو می کند. اما نمایش پایاپای دیشب و ضعف در شکل دهی حملات تمرین شده و اجرای تاکتیک های متنوع در فاز هجومی بار دیگر موجی از نگرانی را برای علاقه مندان تیم ملی شکل داده است.

اگر گل لحظات پایانی فلسطین را به عنوان یک اتفاق کنار بگذاریم و آن را مولد یک اتفاق و غافلگیری بدانیم، نمی توان نسبت به چندین خطری که تیمی در سطح فلسطین روی دروازه تیم ملی خلق کرد، بی تفاوت باشیم. کما اینکه پیروزی یک بر صفر نیز نمی توانست رافع نگرانی ها و دغدغه های تیم ملی باشد. به نظر می رسد، کی روش همان طور که خودش نیز دیشب گفته است، برای انتخاب لیست نهایی دچار سردرد شده و نمی داند کدام هفت بازیکن را از فهرست نهایی مسافران امارات خط بزند.

مصدومان نیمه راه یا بازیکنان آماده روی نیمکت؟

مصدومیت عزت الهی، جهانبخش، قلی زاده و یکی دو ستاره اصلی دیگر تیم که گفته می شود دو بازی نخست جام را از دست می دهند، برای سرنوشت شاگردان کی روش بسیار مهمتر از چیزی است که خبرنگاران ورزشی و مردم فوتبال دوست تصور می کنند. بازی دیشب تیم ملی ثابت کرد در حالی که اغلب مفسران و اهالی فوتبال تمام حواسشان را متوجه بازی آخر مرحله گروهی مقابل تیم قدرتمند عراق کرده اند، احتمال اینکه سرنوشت صدرنشینی گروه در دو بازی با یمن و ویتنام تعیین شود بسیار است.

تیم ملی دیشب آژیر خطر را به صدا درآورد که چنانچه کمربند خط میانی اش را در همان دو بازی نخست تقویت نکرده و برای ترک عادت بازی های دفاعی، تمرینات لازم را نداشته باشد، می تواند مقابل دو حریف به اصطلاح ضعیف تر گروه به مشکل خورده و امتیاز از دست یدهد و در کورس با عراق عقب بماند.

خروج از لاک عادت؛ آیا تیم ملی حمله را فراموش کرده؟

مهمترین نکته تاکتیکی بازی دیشب تیم ملی اما یک معضل قدیمی تیم با کی روش است که به نظر می رسید در روسیه مقابل حریفان کلاس جهانی تا حدودی رفع شده بود. پس از جام جهانی برزیل گفته می شد، تیم کی روش تنها برای خوب دفاع کردن تشکیل و ساخته شده بود و نفرات توجیه و برنامه ای در مواقع نیاز برای تدارک حمله نداشتند. برخی کارشناسان برجسته داخلی آن تیم را تیم ملی «تک فاز» خواندند و گفته می شد، کی روش برای بازی مقابل آرژانتین یا کره جنوبی و ازبکستان، فرقی قائل نیست.

چهارسال بعد در جام جهانی 2018 روسیه، تیم ملی نشان داد که برای ریختن زهر خود بر حریفان سرشناسی مثل پرتغال و اسپانیا هم پلن متفاوتی طراحی کرده و جسارت خروج از زمین خودی و یورش به دروازه سرشناس ترین تیم های جهان را دارد. فشار دقایق پایانی روی دروازه اسپانیا و پرتغال و زدن گل ثانیه های تلف شده مقابل مراکش موید برنامه های گسترده کی روش بود.

جام جهانی تمام شد و کی روش از دو سه ماه پیش در مصاحبه هایش تأکید کرد که در جام ملتها تنها باید به دروازه حریفان تاخت و آسیا چهره متفاوتی از فوتبال ایران خواهد دید. اکنون دو هفته مانده با آغاز جام ملت ها، تیم ملی همچنان تمایلی به بازی مالکانه و تحت فشار گذاشتن حریفان درجه دوی خودش نشان نمی دهد و ترجیح می دهد در میدان، به حریفی در سطح فلسطین هم موقعیت بدهد. این شیوه گرچه تیم هایی نظیر ویتنام و یمن را از لاک دفاعی صرف خارج می کند، خطراتی هم روی دروازه خودی دارد که در بازی با فلسطین درس عبرت لازم در همین زمینه دریافت شد.

قبل از بازی عراق، صدرنشینی گروه را به عراق نبازیم

ایران به هر شش امتیاز و تفاضل گل دو بازی با یمن و ویتنام نیاز دارد و تکرار لغزش اینچنینی می تواند کل هدف یعنی قهرمانی در جام ملت ها را با خطر جدی مواجه کند و مسیر ساده رسیدن به نیمه نهایی را به جهنمی از حریفان قدر و مدعی تبدیل سازد.

تیم ملی ایران از دیرباز در قاره آسیا به فوتبال هجومی و مهاجمان تراز اولش شناخته می شد و این خصوصیت را حتی در تقابل های بزرگ با حریفانی چون عربستان، کره جنوبی، ژاپن و چین از دست نداد؛ اما تاکتیک های کی روش که اغلب برای مقاومت مقابل غول های جهان تدارک دیده شده اند، حالا به عادتی سخت برای شاگردانش بدل شده و تیم به اصطلاح عقب بازی می کند. باید دید در فرصت مناسب باقی مانده تا آغاز رقابت ها، این نگاه در تیم ملی تغییر می کند یا کی روش با شیوه های خاص خودش حریفان آسیایی را قربانی کرده و با گرفتار کردن آنها پشت سد دفاعی و اتکا به تک حملات مهاجمان زهردارش، طلسم فوتبال ایران را می شکند.

جمله مهم تیم ملی در نشست خبری بازی دیشب نشان داد که او هشیار است و به وضعیت فعلی تیمش و خطر حریفان کوچک اشراف کافی دارد؛ « فلسطین به ما نشان داد که جام ملتها مثل چیزکیک نیست» امیدواریم در فرصت باقی مانده، بازیکنان تیم ملی از فکر بازی با غول های جهان خارج شده و به کوچولوهای ناشناخته آسیا فکر کنند، چون مساوی گرفتن از قهرمان اروپا و شکست قهرمان آفریقا، نمی تواند صدرنشینی در گروه آسیایی را تضمین کند.

نویسنده: مجید کوهستانی