نتایج نه‌چندان موفق تیم ملی کشتی آزاد ایران در المپیک پاریس، منجر به کناره‌گیری محسن کاوه و انتخاب مجدد پژمان درستکار به عنوان سرمربی جدید تیم ملی شد!
علیرضا دبیر، رئيس پر تلاش فدراسیون کشتی که عملکرد قابل دفاع و مثبتی را به لحاظ تأمین امکانات سخت‌افزاری و زیر بنایی برای رشد و پیشرفت ورزش اول ایران داشته است، بعد از عدم توفیق آزاد کاران ایرانی در صید مدال طلا از میدان المپیک پاریس، یکبار دیگر به صرافت به کارگیری یار غار و رفیق گرمابه و گلستان خود افتاده و در اقدامی قابل پیش‌بینی پژمان درستکار را سکان‌دار هدایت تیم ملی کرد.
پژمان درستکار که بار اول به فاصله چند روز بعد از المپیک ۲۰۲۰ توکیو -که به دلیل همه‌گیری کرونا سال ۲۰۲۱ انجام شد- و در میان بهت و حیرت اهالی کشتی و نام‌داران این رشته مدال‌آور، عهده‌دار سرمربیگری تیم ملی کشتی آزاد شده بود، این شانس را داشت که تیمش را بدون حضور روس‌ها و بلاروسی‌ها و در غیاب بسیاری از چهره‌های سرشناس کشتی دنیا به میدان فرستاده و به عناوینی هم رسيده بود، اما این حقیقت کشتی آزاد ایران در دوران درستکار نبود! او اگر عملکرد قابل قبولی داشت، چرا به رغم برخورداری از حمایت‌های دبیر کنار رفت و اگر به لحاظ فنی فاقد شایستگی بوده و انجام تغییرات در رأس مربیگری تیم ملی کشتی آزاد اجتناب ناپذیر بود، چگونه دوباره بر این مسند نشسته است؟!
آنچه در مورد چرایی رسیدن این کشتی‌گیر سابق به صندلی سرمربیگری تیم ملی می‌توان گفت، این است که بیشتر از توانایی‌های فنی و سوابق و تجارب قهرمانی و مربیگری، به ارتباط نزدیک و صمیمی با رئيس فدراسیون متکی بوده و کمتر فاکتور دیگری برای توجیه این انتخاب عجیب وجود دارد. همچنان که محسن کاوه بدون بهره مندی از دانش روز مربیگری کشتی دنیا، بهترین نسل کشتی ایران را به خلوتگاه بدون ستاره پاریس برد و بدون کسب حتی یک مدال طلا بازگرداند!
درستکار را از زمان نوجوانی‌اش می‌شناسم. پسری مؤدب و پرتلاش بود که به پشتوانه سر سختی و مرارتی که کشید و البته حمایت‌هایی که شد، به جایی فراتر از توانمندی‌های کشتی گیری‌اش رسید؛ او در حقیقت کشتی‌گیر شاخص و شش دانگی نبود. مسابقات پژمان اکثراً بدون رد و بدل شدن هیچ فنی به پایان می‌رسید. نه فنی در آستین داشت و نه اجازه اجرای فن به حریف می‌داد! کشتی‌های مهم همه عمر ورزشی پژمان درستکار را ببینید جمعاً ۲۰-۱۰ فن هم اجرا نکرده است، حالا چگونه رئیس فدراسیون به این نتیجه رسیده است که چنین فردی می‌تواند گره‌های فنی و تاکتیکی کشتی آزاد ما بعد از المپیک را باز کند؟!
کشتی در دنیا به سمتی می‌رود که اجرای فن و چالاکی جای هل دادن و وقت تلف کردن را گرفته است... تیم‌های مردان و زنان ژاپن با بهره‌گیری از همین فاکتور، ۸ مدال طلا از پاریس کسب کردند. در چنین وضعیتی، اعتماد دوباره به آزمون پس داده‌ای همچون پژمان درستکار ره به بیراهه بردن است. ما در میان مربیان ایرانی هم قطعاً چهره‌های بهتری نسبت به درستکار داشتیم که از هر نظر شایسته‌تر از پژمان درستکار و محسن کاوه هستند. اما تمایل شدید دبیر به سپردن مهم‌ترین صندلی تیم آزاد به دوستان و هم‌پیمانان قدیمی، باعث دوری‌شان از کشتی شده است.
در نگاه ساده شاید بتوان کسب چهار مدال از المپیک را نتیجه‌ای آبرومند تلقی کرد، اما عمیق که بنگریم با شکستی بزرگ برای کشتی ایران مواجه می‌شویم! وقتی در غیاب تیم ملی کشتی روسیه، سه کشتی گیر روسی در لباس تیم‌های ملی دیگر به مدال طلای المپیک رسیده و دست ما به فراتر از نقره نرسید، یعنی افتضاح و فاجعه!
کشتی ایران می‌توانست و می‌تواند در این مقطع که با قحط الرجال مربی مواجه شده است از وجود مربیان علمی و به روز دنیا استفاده کرده تا مربیان داخلی هم قدری به دانش خود سر و سامان داده و کاملاً به روز شوند. اگر به واسطه قدمت و قدرت تاریخی کشتی ایران استخدام مربی خارجی را دور از شأن می‌دانیم لازم است نگاهی به لیگ برتر فوتبال انگلیس که مهد و خواستگاه دنیای مستطیل سبز است انداخته تا مربیان غیر انگلیسی زیادی را بیابیم که در مهم‌ترین تیم‌های جزیزه فعالیت دارند. برای بهتر شدن و پیشرفت و برای همچنان در کورس و بورس ماندن لازم است به روز باشیم.
انتخاب پژمان درستکار به عنوان جانشین محسن کاوه همان از چاله در آمدن و به چاه افتادن است. دبیر و همفکران و مشاورانش در فدراسیون باید مصالح ملی را بر رفیق بازی و اعمال سلیقه ارجحیت داده و چهره بهتر، کار آزموده و شایسته‌تری برای ارتقا بخشیدن به ورزش اول ایران بر می‌گزیدند. نفراتی که با توجه به وضعیت کشتی همسایه شمالی و محرومیت چند ساله از حضور در میادین مهم جهانی و المپیک، چندان بی‌اشتیاق برای همکاری با فدراسیون کشتی ایران نیستند.
فشار بخورید. پژمان درستکار عالیه. به امید تکرار نروژ رویایی?