ایران بیش از ۲۰۰ سال بود که بر اساس اسناد مکتوب تاریخی نسبت به خاک بحرین ادعای مالکیت داشت. بحرین از سال ۱۷۸۳ تحت حکومت آل‌خلیفه قرار گرفته بود؛ درحالی‌که حکومت قاجار و پهلوی آن را بخشی از ایران می‌دانستند. بحرین از سال ۱۸۲۰ میلادی تحت سرپرستی کشور بریتانیا قرار گرفت و در سال ۱۹۷۱ اعلام استقلال کرد. ایران بنا به برخی پیش‌بینی‌های دیپلماتیک اولین کشوری بود که استقلال بحرین را به رسمیت شناخت و در عوض انگلیسی‌ها به اشغال سه جزیره ایرانی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی پایان دادند. جزئیات را می‌بینید و می‌شنوید.
ایران همیشه می تواند مدعی مالکیت بحرین باشد چون نحوه ی دست کشیدن شاه سابق از بحرین خودسرانه و نه طبق رضای مردم ایران بوده است. خود بحرینی ها هم خیلیهاشون مخالف جدا شدن از ایران بودند و فقط حکام اون زمان بحرین خواستار جدایی بودند. شاه هم تحت فشار انگلیسی ها از بحرین دست کشید بدون اینکه از مردم نظرخواهی کند. 
