تابناک گزاررش می دهد؛
"هاورکرافت" هیولای دوزیست و همه فن حریف؛ از حمل و نقل تا اجرای آتش بار ساحلی
هاورکرافت‌ها یا هواناوها به دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد و قابلیت‌های چندمنظوره‌ای که دارند، از اهمیت بالایی در سیستم نظامی و حمل و نقل دریایی کشور برخوردارند. ایران در این زمینه چه پیشرفت هایی داشته است . ایران در زمینه ی این فناوری پیشرفت های چشمگیری داشته است .
به گزارش سرویس سیاسی تابناک ، هاورکرافت، که به عنوان هواناو نیز شناخته می‌شود، یک وسیله نقلیه منحصر‌به‌فرد است که بر روی بالشتکی از هوای فشرده حرکت می‌کند. این طراحی خاص به آن اجازه می‌دهد تا بر روی سطوح مختلف از جمله آب، زمین و حتی گل و لای حرکت کند. ایده اولیه ساخت هاورکرافت به کریستوفر کاکرل برمی‌گردد که در دهه ۱۹۵۰ با استفاده از اصول فیزیکی جریان هوا و فشار، این وسیله را ابداع کرد. عملکرد هاورکرافت به این صورت است که پروانه‌های آن هوای بیرونی را به زیر سازه منتقل می‌کنند و باعث ایجاد یک بالشتک از هوای فشرده می‌شوند.
این بالشتک نیروی بالابرنده‌ای ایجاد می‌کند که وسیله را از سطح زمین بلند کرده و به آن امکان حرکت بر روی سطوح مختلف را می‌دهد. این ویژگی منحصر‌به‌فرد باعث کاهش اصطکاک و افزایش سرعت حرکت هاورکرافت می‌شود. به همین دلیل، هاورکرافت‌ها در مقایسه با قایق‌ها و دیگر وسایل نقلیه دریایی، قابلیت مانور بیشتری دارند.
هاورکرافت‌ها کاربرد‌های گسترده‌ای دارند. آنها در حمل و نقل مسافران و کالا‌ها بین جزایر و سواحل، به ویژه در مناطقی که دسترسی به لنگرگاه‌ها دشوار است، بسیار مفید هستند. همچنین، در عملیات‌های نظامی برای جابجایی نیروها و تجهیزات در مناطق صعب العبور استفاده می‌شوند.
هاورکرافت‌ها کاربرد‌های گسترده‌ای دارند. آنها در حمل و نقل مسافران و کالا‌ها بین جزایر و سواحل، به ویژه در مناطقی که دسترسی به لنگرگاه‌ها دشوار است، بسیار مفید هستند. همچنین، در عملیات‌های نظامی برای جابجایی نیروها و تجهیزات در مناطق صعب العبور استفاده می‌شوند.
علاوه بر این، در شرایط بحرانی مانند بلایای طبیعی، هاورکرافت‌ها می‌توانند به عنوان وسیله‌ای برای رساندن کمک‌ها به مناطق دورافتاده عمل کنند. با وجود چالش‌هایی که در طراحی و ساخت اولیه هاورکرافت وجود داشت،
این وسیله به سرعت محبوبیت پیدا کرد و امروزه در کشورهای مختلف جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد. هاورکرافت‌ها نه تنها یک نوآوری در حمل و نقل هستند بلکه نشان‌دهنده توانایی انسان در استفاده از علم و تکنولوژی برای حل مشکلات عملیاتی در شرایط مختلف نیز هستند. 
هاورکرافت‌های نظامی و تجاری تفاوت‌های قابل توجهی در طراحی، عملکرد و کاربرد دارند. هاورکرافت‌های نظامی برای عملیات‌های خاص مانند حمل و نقل نیروها، تجهیزات نظامی و انجام مأموریت‌های شناسایی و تهاجمی طراحی شده‌اند. این هاورکرافت‌ها معمولاً به تجهیزات خاصی مانند تسلیحات و سیستم‌های شناسایی مجهز هستند. در مقابل، هاورکرافت‌های تجاری بیشتر برای حمل و نقل مسافران و بار در مناطق دورافتاده یا آبراه‌های کم عمق استفاده می‌شوند و معمولاً به تجهیزات راحتی و خدمات مسافری مجهز هستند.
از نظر طراحی، هاورکرافت‌های نظامی معمولاً با مواد مقاوم‌تر و طراحی‌هایی که قابلیت مانور بیشتری را فراهم می‌کنند، ساخته می‌شوند. این هاورکرافت‌ها ممکن است دارای قابلیت‌های پنهان‌کاری یا زره‌پوش باشند. در حالی که هاورکرافت‌های تجاری بیشتر بر روی راحتی مسافران و کارایی اقتصادی تمرکز دارند و طراحی آنها معمولاً ساده‌تر است.
در مورد سرعت و قدرت، هاورکرافت‌های نظامی معمولاً سرعت بالاتری دارند و قادر به حمل بار‌های سنگین‌تری هستند تا بتوانند در شرایط بحرانی سریع‌تر عمل کنند. از سوی دیگر، هاورکرافت‌های تجاری ممکن است سرعت کمتری داشته باشند، زیرا تمرکز آنها بر روی راحتی مسافران و هزینه‌های عملیاتی است.
در نهایت، از نظر قابلیت‌های فنی، هاورکرافت‌های نظامی ممکن است دارای سیستم‌های پیشرفته ناوبری، ارتباطات و تسلیحات باشند که برای عملیات نظامی ضروری است. در حالی که هاورکرافت‌های تجاری بیشتر به سیستم‌های ناوبری ساده‌تر و امکانات رفاهی برای مسافران مجهز هستند. این تفاوت‌ها باعث می‌شود که هر نوع هاورکرافت برای نیاز‌های خاص خود طراحی شده باشد؛ به طوری که هاورکرافت‌های نظامی برای عملیات‌های پیچیده و خطرناک مناسب‌تر هستند، در حالی که هاورکرافت‌های تجاری بیشتر بر روی حمل و نقل راحت تمرکز دارند.
کاکرل، مهندس بریتانیایی در سال ۱۹۵۲ با استفاده از آزمایش‌های ابتدایی و ترکیب فناوری‌های موجود، توانست اصول کاربردی یک وسیله نقلیه متکی به بالشتک هوا را ثابت کند. او چندین مدل از طراحی هاورکرافت خود را در منطقه‌ی سامرلیتون، در اوایل دهه ۱۹۵۰ ساخت و آزمایش کرد. او با استفاده از یک موتور جاروی برقی و دو قوطی استوانه‌ای، توانست اصول عملکرد یک وسیله نقلیه که بر روی بالشتکی از هوای فشرده حرکت می‌کند را آزمایش کند. در این آزمایش‌ها، او متوجه شد که با دمیدن هوای فشرده به زیر سازه، می‌توان وسیله‌ای ایجاد کرد که به آسانی بر روی سطوح مختلف از جمله آب و زمین حرکت کند.
این کشف به او این امکان را داد که نشان دهد چگونه می‌توان با ایجاد یک بالشتک از هوای فشرده، نیروی بالابرنده‌ای تولید کرد که وسیله را از سطح زمین بلند کند.
او مدل را در مقابل کارشناسان و وزرای مختلف دولت به نمایش گذاشت، اما علیرغم تلاش‌های بی وقفه برای تامین بودجه، هیچ شاخه‌ای از ارتش علاقه‌مند نبود، او بعد‌ها به شوخی گفت: "نیروی دریایی گفت این هواپیما است نه قایق؛ نیروی هوایی سلطنتی گفت این قایق است نه هواپیما؛ و ارتش هم بهیچوجه علاقه نشان نمی‌داد ". کاکرل در نهایت توانست شرکت توسعه تحقیقات ملی را متقاعد کند تا هزینه‌ی توسعه یک مدل در مقیاس کامل را تأمین کند؛ و بدینگونه این نوآوری نه تنها توجه مهندسان و نظامیان را جلب کرد، بلکه به سرعت به یک فناوری مهم در حمل و نقل دریایی و هوایی تبدیل شد.
کاکرل با این ایده توانست هاورکرافتی بسازد که قابلیت حرکت بر روی گل نرم، آب و زمین سفت را داشت. این ویژگی‌ها باعث شد تا هاورکرافت به عنوان یک وسیله نقلیه چندمنظوره شناخته شود و کاربرد‌های متنوعی در زمینه‌های نظامی و غیرنظامی پیدا کند.
پس از آن این فناوری به سرعت مورد توجه ارتش‌ها و سازمان‌های مختلف قرار گرفت. در اواخر دهه ۱۹۵۰، ارتش سلطنتی بریتانیا اولین کاربر نظامی این نوع وسایل نقلیه شد و به دنبال آن کشورهای دیگری مانند ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی نیز به جمع دارندگان هاورکرافت پیوستند. در دهه ۱۹۶۰، هاورکرافت‌ها به عنوان وسایل حمل و نقل عمومی نیز معرفی شدند.
اولین هاورکرافت مسافربری که رسماً شروع به کار کرد، Vickers VA-۳ نام داشت که در تابستان ۱۹۶۲ در ولز فعالیت خود را آغاز کرد. همچنین، هاورکرافت SR-N۴ که توانایی حمل اتومبیل و مسافر را داشت، در سال ۱۹۶۸ معرفی شد و به یکی از نماد‌های حمل و نقل دریایی تبدیل گردید. امروزه هاورکرافت‌ها در کشورهای مختلف جهان مورد استفاده قرار می‌گیرند.
در دوران پهلوی، ایران به طور خاص در سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۵ اقدام به خرید هواناو (هاورکرافت) از انگلستان کرد. این خرید شامل ۸ فروند هواناو متوسط SR.N۶ و ۶ فروند هواناو بزرگ BH-۷ بود که به نیروی دریایی ایران تحویل داده شد.
نخستین هیئت ایرانی برای بررسی امکان خرید هواناوها در سال ۱۳۴۵ به انگلستان اعزام شد. این هیئت به سرپرستی دریابان جعفر کوروس تشکیل شد و نتایج مثبتی حاصل کرد.
از سال ۱۳۴۷، تحویل هواناوها آغاز شد و ایران با این تعداد، بزرگترین ناوگان هواناو نظامی جهان را تشکیل داد. هواناوهای BH-۷ در عملیات‌های نظامی، از جمله در جزایر ابوموسی و تنب بزرگ، به کار گرفته شدند.
از سال ۱۳۴۷، تحویل هواناوها آغاز شد و ایران با این تعداد، بزرگترین ناوگان هواناو نظامی جهان را تشکیل داد. هواناوهای BH-۷ در عملیات‌های نظامی، از جمله در جزایر ابوموسی و تنب بزرگ، به کار گرفته شدند.
هواناوهای خریداری‌شده برای انجام مأموریت‌های مختلفی از جمله جست‌و‌جو و حذف مین‌های دریایی، نظارت بر ماهیگیری، و عملیات امداد و نجات طراحی شده بودند. این هواناوها به عنوان وسایل نقلیه سریع و کارآمد برای انتقال نیروها و تجهیزات در مناطق ساحلی و آبی مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، ایران با مشکلاتی در تأمین قطعات یدکی و پشتیبانی از خارج مواجه شد، اما توانست به فعالیت ناوگان هواناو خود ادامه دهد. برخی از این هواناوها به عنوان سکوی موشکی سریع نیز مورد استفاده قرار گرفته‌اند. این تاریخچه نشان‌دهنده اهمیت استراتژیک هواناوها برای نیروی دریایی ایران در دوران پهلوی و تأثیر آن بر توانمندی‌های نظامی کشور است.
بعد از انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، وضعیت هاورکرافت‌ها در ایران تحت تأثیر تحریم‌های اقتصادی و نظامی قرار گرفت. ایران پیش از انقلاب، به یکی از پیشگامان استفاده نظامی از این وسایل تبدیل شده بود. نیروی دریایی ایران در زمان جنگ ایران و عراق از این هواناوها برای جابجایی سریع نیروها و تجهیزات استفاده می‌کرد و کارآیی بالای آنها در عملیات‌های مختلف به اثبات رسید. هرچند به دلیل تحریم‌ها، ایران قادر به خرید قطعات یدکی و پشتیبانی از خارج نبود با این حال، ناوگان هواناوهای موجود به فعالیت خود ادامه داد.
تا اینکه در اواخر دهه ۷۰، صنایع دفاعی ایران توانستند نخستین هواناو ایرانی را با نام یونس بسازند. این هواناوها بر اساس مدل‌های خریداری‌شده طراحی شدند و هدف اصلی آنها خودکفایی و بی‌نیازی به خارج بود.
وزارت دفاع ایران دو نوع هواناو بومی به نام‌های یونس و تندر تولید کرد. این هواناوها بر اساس مدل‌های قدیمی طراحی شده‌اند، اما با ارتقاء سیستم‌های الکترونیکی و تسلیحاتی همراه بودند. هواناوهای ایرانی همچنان در تمرینات و عملیات‌های معمول شرکت دارند و گزارش‌هایی مبنی بر تبدیل برخی از آنها به سکوی موشکی سریع وجود دارد. متخصصان دفاعی کشور به طراحی و ساخت هواناوهای جدید با جنس کامپوزیت پرداخته‌اند که قابلیت‌های بیشتری نسبت به مدل‌های قبلی دارند. این هواناوها می‌توانند در زمینه‌های مختلفی مانند جست‌و‌جو و نجات یا باربری نظامی مورد استفاده قرار گیرند.
هواناو تندر یکی از دستاورد‌های مهم ایران در زمینه ساخت شناور‌های نظامی است که در سال ۱۳۹۱ به نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران تحویل داده شد. این هواناو بر اساس مدل انگلیسی SR.N۶ طراحی و ساخته شده و به عنوان یک شناور چندمنظوره با قابلیت‌های عملیاتی متنوع شناخته می‌شود.
تندر دارای طولی حدود ۱۷ متر، عرض ۸ متر و ارتفاع ۶ متر است و با وزن تقریبی ۱۱ تن، می‌تواند با سرعتی بیش از ۹۵ کیلومتر بر ساعت حرکت کند. برد عملیاتی آن نیز به حدود ۲۷۰ کیلومتر می‌رسد، که این ویژگی‌ها آن را به یک ابزار مؤثر در عملیات‌های نظامی و امدادی تبدیل کرده است.
تندر دارای طولی حدود ۱۷ متر، عرض ۸ متر و ارتفاع ۶ متر است و با وزن تقریبی ۱۱ تن، می‌تواند با سرعتی بیش از ۹۵ کیلومتر بر ساعت حرکت کند. برد عملیاتی آن نیز به حدود ۲۷۰ کیلومتر می‌رسد، که این ویژگی‌ها آن را به یک ابزار مؤثر در عملیات‌های نظامی و امدادی تبدیل کرده است.
هواناو تندر توانایی حمل ۳۰ تا ۶۰ نفر پرسنل نظامی را دارد و می‌تواند انواع تسلیحات شامل موشک‌های کروز ضد کشتی و راکت‌های ۱۰۷ میلی‌متری را حمل کند. این شناور همچنین قابلیت پرتاب پهپاد‌های شناسایی را دارد که به افزایش دقت و کارایی عملیات‌های نظامی کمک می‌کند. تندر برای انجام مأموریت‌های مختلف از جمله گشت ساحلی، عملیات شناسایی، حمل و نقل نفرات و تجهیزات، و حتی عملیات امداد و نجات طراحی شده است. این هواناو به ویژه در مناطق صعب‌العبور و کم عمق، مانند سواحل باتلاقی، عملکرد بسیار خوبی دارد.
در مورد ویژگی‌های فنی این هواناو باید گفت که تندر از مواد فلزی و کامپوزیت‌های غیرفلزی ساخته شده است که به کاهش وزن و افزایش مقاومت آن کمک کرده است. یکی از ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد این هواناو، توانایی عبور از مناطق مین‌گذاری شده بدون نیاز به تجهیزات ساحلی است. همچنین، طراحی خاص آن به آن اجازه می‌دهد تا به سرعت از نقاط مختلف سواحل ایران خارج شده و عملیات تهاجمی انجام دهد. این قابلیت‌ها تندر را به یک سکوی مناسب برای انجام عملیات‌های غافلگیرانه تبدیل کرده است.
هوا ناو یونس
هواناو یونس نیز یکی از دستاورد‌های مهم ایران در زمینه ساخت شناور‌های چندمنظوره است که به عنوان یک شناور آبی-خاکی طراحی و ساخته شده است. این هواناو به ویژه برای عملیات در مناطق ساحلی و باتلاقی مناسب است و قابلیت جابجایی سریع نیروها و تجهیزات را دارد. هواناو یونس در چندین مدل تولید شده است، از جمله یونس ۱، یونس ۲ و یونس ۶ که هر کدام ظرفیت‌های متفاوتی برای حمل نفرات دارند.
به عنوان مثال، یونس ۱ قادر به حمل ۲ نفر و یونس ۶ می‌تواند تا ۶ نفر را جابجا کند. اوج طراحی در خانواده هواناوها، ساخت یونس ۲۲ با قابلیت حمل هجده نفر به سفارش نیروی دریایی سپاه پاسداران بود. نکته مهم در ساخت یونس ۲۲ این است که تمامی سامانه‌ها و زیرسامانه‌های آن توسط متخصصین داخلی در پژوهشکده هوا و دریای شیراز ساخته شده است.
هواناو یونس با استفاده از موتور دیزلی خاصی به نام دوتیس طراحی شده است که باعث افزایش کارایی و کاهش مصرف سوخت آن می‌شود. این هواناو دارای سرعت و چالاکی بالایی است و می‌تواند در سطوح مختلف آب، گل و لای، و زمین‌های باتلاقی حرکت کند. یکی از ویژگی‌های بارز این هواناو توانایی عبور از مناطق مین‌گذاری شده بدون نیاز به تجهیزات خاص است، که آن را برای عملیات‌های نظامی و امدادی بسیار کارآمد می‌سازد.
هواناو یونس به عنوان یک وسیله چندمنظوره، کاربرد‌های متنوعی دارد. این شناور می‌تواند در عملیات‌های گشت‌زنی، امداد و نجات، حمل بار در مناطق بدون اسکله و همچنین کنترل شیلات مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر این، یونس قابلیت جابجایی پرسنل شرکت‌های فعال در دریا و اجرای مأموریت‌های زیست‌محیطی را نیز دارد. به دلیل طراحی بومی و استفاده از تکنولوژی‌های نوین، هواناو یونس به عنوان یک رقیب جدی برای نمونه‌های خارجی شناخته می‌شود.
هواناو یونس به عنوان یک وسیله چندمنظوره، کاربرد‌های متنوعی دارد. این شناور می‌تواند در عملیات‌های گشت‌زنی، امداد و نجات، حمل بار در مناطق بدون اسکله و همچنین کنترل شیلات مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر این، یونس قابلیت جابجایی پرسنل شرکت‌های فعال در دریا و اجرای مأموریت‌های زیست‌محیطی را نیز دارد.
توسعه هواناو یونس نشان‌دهنده پیشرفتهای قابل توجه ایران در عرصه فناوری دریایی است. با توجه به نیاز‌های نظامی و غیرنظامی کشور، این هواناوها به طور مداوم مورد آزمایش قرار گرفته و بهبود یافته‌اند. توانایی‌های عملیاتی بالای هواناو یونس آن را به یکی از گزینه‌های اصلی برای نیروی دریایی ایران تبدیل کرده است.
هاورکرافت پیروزان یک شناور بومی است که توسط وزارت دفاع جمهوری اسلامی ایران طراحی و در حال ساخت است. این هاورکرافت به عنوان اولین هاورکرافت بومی برای نیروی دریایی ایران شناخته می‌شود و انتظار می‌رود تا پایان سال ۲۰۲۵ به نیروی دریایی ملحق شود.
پیروزان دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است که آن را با سنگین‌ترین هاورکرافت‌های موجود در نیروی دریایی برابر می‌کند. طراحی این هاورکرافت از سال‌ها پیش آغاز شده و در حال حاضر در مراحل نهایی ساخت قرار دارد. از جمله قابلیت‌های آن می‌توان به قدرت تسلیحاتی بالا و تطابق با نیاز‌های روز نیروی دریایی اشاره کرد.
هاورکرافت پیروزان به دلیل توانایی‌های خاص خود، توانایی عبور از سطوح مختلف، از جمله آب و زمین‌های نرم را دارد و می‌تواند در عملیات‌های نظامی و امدادرسانی مورد استفاده قرار گیرد. این شناور به سیستم‌های پیشرفتهای برای ناوبری و کنترل مجهز خواهد بود و انتظار می‌رود که نقش مهمی در تقویت توانمندی‌های دریایی ایران ایفا کند. یکی از ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد پیروزان، قابلیت نصب سامانه‌های موشکی بر روی آن است. این شناور به عنوان اولین هاورکرافت در جهان محسوب می‌شود که به سامانه موشکی مجهز شده و توانایی شلیک موشک کروز ضد کشتی را دارد. همچنین، پیروزان به سامانه‌های شناسایی سونار مجهز شده و قابلیت شلیک اژدر نیز به آن افزوده شده است.
هاورکرافت سراج ۱: این شناور با استفاده از فناوری‌های پیشرفته طراحی شده و دارای سرعت، کارآیی و قدرت مانور بالایی است. بدنه آن از فایبرگلاس ساخته شده و مجهز به سیستم‌های مخابراتی و ناوبری الکترونیکی بومی است.
هاورکرافت جست‌و‌جو و نجات: این مدل غیرنظامی دارای ظرفیت حمل ۲۲ مسافر و ۲۰ تن بار است و می‌تواند با سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کند.
از مهم‌ترین کاربرد‌های هاورکرافت‌ها در دوران جنگ ایران و عراق بوده است. در آن زمان، هاورکرافت‌ها به عنوان ابزاری حیاتی برای رساندن آذوقه و نیرو به مناطق محاصره شده، به ویژه آبادان، عمل کردند و نقش کلیدی در حفظ توان مدافعین ایفا کردند.
در سال‌های اخیر، هاورکرافت‌های ایرانی به ویژه مدل‌های BH.۷ و تندر به منظور انجام عملیات‌های مختلف نظامی و امدادرسانی مورد استفاده قرار گرفته‌اند. این هاورکرافت‌ها قادر به انجام مأموریت‌های نظارتی، گشت‌زنی، مبارزه با قاچاقچیان و عملیات‌های هیدروگرافی هستند. همچنین، این شناور‌ها در رزمایش‌های نیروی دریایی ایران شرکت کرده و توانایی شلیک موشک کروز از روی خود را نیز دارند که این قابلیت به تازگی به آنها اضافه شده است.
به طور کلی، هاورکرافت‌های ایرانی نه تنها در عملیات‌های نظامی بلکه در موارد امدادرسانی و حفاظت از محیط زیست نیز فعال بوده‌اند. آنها می‌توانند در آب‌های کم عمق و مناطق صعب‌العبور حرکت کرده و به عنوان سکوی پرتاب موشک عمل کنند، که این ویژگی‌ها به افزایش قدرت دفاعی و امنیت ملی ایران کمک می‌کند.
کشور‌هایی که دارای فناوری ساخت هاورکرافت هستند عبارتند از:
روسیه: با هاورکرافت کلاس زوبرا (Zubr).
ایالات متحده: با هاورکرافت‌های LCAC.
انگلستان: با هاورکرافت‌های مختلف از جمله SR.N۴ و SR.N۶.
ایران: با تولید هاورکرافت‌های بومی مانند یونس ۶ و تندر.
سوئد: با طراحی و ساخت هاورکرافت‌های مخصوص مناطق قطبی.
فرانسه: با تولید هاورکرافت‌های نظامی و تجاری.
ایتالیا: با فناوری ساخت هاورکرافت‌های مختلف.
هند: با توسعه و ساخت هاورکرافت‌های بومی
هاورکرافت‌ها، که به عنوان شناور‌های سطحی با قابلیت حرکت بر روی آب و زمین‌های نرم شناخته می‌شوند، در طول سال‌ها پیشرفتهای زیادی داشته‌اند.
در حال حاضر، هاورکرافت کلاس زوبرا (Project ۱۲۳۲.۲ Zubr) به عنوان یکی از بزرگترین و پیشرفته‌ترین هاورکرافت‌های جهان شناخته می‌شود. این هاورکرافت متعلق به اتحاد جماهیر شوروی سابق است و در سال ۱۹۸۹ به خدمت گرفته شده است. طول آن ۵۸.۳ متر و عرض آن ۲۵.۶ متر است. وزن این هاورکرافت در حالت استاندارد حدود ۵۰۰ تن و در حالت حداکثر به ۵۵۰ تن می‌رسد. سرعت حداکثر آن ۶۳ نات (حدود ۱۱۵ کیلومتر بر ساعت) بوده و برد آن در حالت بارگذاری کامل و با سرعت ۵۵ نات حدود ۳۰۰ مایل دریایی (حدود ۵۵۵ کیلومتر) است.
نیروی پیشرانه هاورکرافت کلاس زوبرا شامل سه موتور توربین گازی MT-۷۰ با قدرت هر کدام ۱۰,۰۰۰ اسب بخار و دو موتور توربین گازی NO-۱۰ با قدرت مشابه است. این هاورکرافت قادر است به راحتی از روی آب و زمین‌های نرم عبور کند و به دلیل طراحی خاص خود، برای عملیات‌های نظامی و حمل و نقل نظامی بسیار مناسب است. تعداد تولید شده از این نوع هاورکرافت به سختی به ۲۰ فروند می‌رسد و در حال حاضر تنها چند فروند از آن در خدمت نیروی دریایی روسیه هستند.
مدل SR.N۴، که به نام کلاس مانتباتن Mountbatten class, نیز شناخته می‌شود، توسط شرکت British Hovercraft Corporation در دهه ۱۹۶۰ طراحی شده است. این مدل قادر بود تا ۴۱۸ مسافر و ۶۰ خودرو را حمل کند و به همین دلیل بزرگترین هاورکرافت زمان خود محسوب می‌شد. این هاورکرافت با چهار موتور Rolls-Royce Proteus حرکت می‌کرد و می‌توانست به سرعت‌های کروز ۶۵ نات (حدود ۱۲۰ کیلومتر در ساعت) دست یابد. از آنجا که عمدتاً برای عبور از کانال مانش بین انگلستان و فرانسه استفاده می‌شد، از سال ۱۹۶۸ تا آخرین عبور خود در سال ۲۰۰۰ در خدمت تجاری بود.
هاورکرافت LCAC (Landing Craft Air Cushion): این هاورکرافت متعلق به ایالات متحده آمریکا است و برای حمل و نقل تجهیزات نظامی و نیروها به سواحل دشمن طراحی شده است. LCAC قابلیت حمل بار‌های سنگین و عبور از آب‌های کم عمق را دارد و به طور گسترده‌ای در نیروی دریایی ایالات متحده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
افسانه کیهان فر
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۱
انتشار یافته: ۶
پیشرفت خوبی کردیم متاسفانه صنعت اقتصاد مدیران ضعیفی دارند پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۱۲:۴۱ - ۱۴۰۳/۱۱/۰۲
میزان آسیب پذیری هاورکرافت 10 از 10 هستبا یکه کلاشینکف میشه متوقفش کرد!
حجت
| | ۱۳:۵۳ - ۱۴۰۳/۱۱/۰۲
جناب فیلد مارشال عزیز، هواناو اونقدر نزدیک دشمن مسلح زنده نمی‌شه که بشه با کلاش زدش. ناشناس
| | ۱۴:۰۱ - ۱۴۰۳/۱۱/۰۲
ابزار عهد بوق کشورهای غربی و شرقی شاه از قدیم اینو خریده بود و داشت .
چیز بدرد نخوریه و زمانش گذشته
براحتی شکار میشه
خیلی عالی سر تیتر مطلب در صفحه اصلی فاتح جزیره ابوموسی و تنب بزرگ هست چرا؟ سایت تابناک از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.
نظرسنجی
چه حسی به آتش سوزی مهیب لس‌آنجلس دارید؟