بازگشت به مسیر، واجب‌تر از نان شب برای والیبال ایران/ نمک‌گیر پیمان نشویم

به گزارش سرویس ورزشی تابناک، تیم ملی والیبال ایران در لیگ ملت‌های ۲۰۲۴ با ۱۰ شکست و تنها ۲ پیروزی به کار خود پایان داد. می‌توان با قطعیت گفت که این دوره از رقابت‌ها برای ایران سخت و طاقت فرسا بود و روزهای تلخی برای ایران رقم خورد. با وجود اینکه نتایج هفته اول و دوم از نظر تعداد باخت برای ایران یکسان بود، اما شکست مقابل ترکیه شوک بزرگی به اعتبار والیبال ایران وارد کرد.

ایران در این دوره از مسابقات درست به مانند انتخابی المپیک در برزیل با یک سرمربی کارش را آغاز و با سرمربی دیگر به پایان رساند. مائوریسیو موتا پائز که برای المپیکی شدن والیبال به ایران آمده بود، بعد از دیدار با بلغارستان و شکست مقابل این تیم اخراج شد تا پیمان اکبری جانشین او شود. اگرچه پس از رفتن پائز ایران با اکبری هم مغلوب ترکیه شد، اما پیروزی مقابل آمریکا و هلند در هفته سوم از نظر برخی کارنامه قابل قبولی را برای اکبری ثبت کرد.

پس از این دو پیروزی و به ویژه برد مقابل آمریکای قدرتمند، تعریف و تمجید از پیمان اکبری و بحث فرصت دادن به مربی ایرانی دوباره بر سرزبان‌ها افتاد. اکبری سال‌هاست در کنار مربیان خارجی متعددی در تیم ملی کار کرده و از نظر تجربه جزو بهترین‌های ایران است، اما تجربه تلخ عطایی و البته نگاه واقع‌بینانه مانع از این می‌شود که تیم ملی با اکبری کارش را ادامه دهد.

نسل فعلی والیبال ایران با وجود تمام مشکلات فنی‌اش، از سطح کیفی قابل قبولی برخوردار است و بازیکنان می‌توانند با هدایت مربی صاحب سبک به یک تیم قدرتمند در سطح جهان را تشکیل دهند. همچون خولیو ولاسکو آرژانتینی که سال ۲۰۱۱ به ایران آمد و با نسلی که از زمان محمدرضا یزدانی‌خرم ساخته شده بود، تیم ایران را در قواره قدرت‌های برتر جهان قرار داد.

بدون شک بهروز عطایی و پیمان اکبری دو مربی بزرگ والیبال ایران هستند که افتخارات قابل توجهی را به دست آوردند، اما باید واقع‌بین بود و تفاوت سطح آنها با مربیان مطرح جهان را مورد توجه قرار داد. آن هم در صورتی که تیم ملی والیبال ایران بخواهد به مسیر قدرت بازگردد و بار دیگر در قواره تیم‌های قدرتمند جهان ظاهر شود.

شاید بتوان وضعیت ایران را کمی با بلغارستان مقایسه کرد، تیمی که به دنبال احیای قدرت گذشته خود است و با رنکینگ نزدیک به ایران در این دوره از رقابت‌ها نشانه‌های پیشرفت را از خود نشان داد. این تیم روی نیمکت خود بلنجینی مطرح را دارد، کسی که به ایران نه گفت. بنابراین تیم‌هایی با وضعیت ایران به خوبی می‌دانند که باید از مربیان با دانش فنی جهانی استفاده کنند.

نباید فراموش کرد که قهرمانی‌های جهانی در رده پایه برای ایران با تکیه بر مربیان ایرانی به دست آمده، اما زمانی راه پیشرفت هموار می‌شود و می‌توانیم به جایگاه گذشته و حتی فراتر از آن برسیم که نقاط ضعف‌مان را بدانیم و با برطرف کردنش کار را ادامه دهیم. امروز نیاز والیبال ایران مربی سطح بالای خارجی است و به نظر می‌رسد فدراسیون هم این موضوع را به خوبی می‌داند و حتی مذاکره‌های ابتدایی را با برخی از مربیان انجام داده است.