ممکن است کسب سلاح هستهای از سوی ایران، برای اسرائیل خطرناک باشد؛ اما خطرناکتر از ایران هستهای هم به زعم صهیونیستها برایشان وجود دارد؛ این جملاتی است که روزنامه اسرائیلی «هاآرتص» به آن اشاره میکند.
به گزارش «تابناک»، در روزها و هفتههای اخیر، فضاسازی رسانهای بیسابقهای علیه ایران در میان رسانهها رژیم صهیونیستی به راه افتاده است. روزنامه اسرائیلی هاآرتص امروز با انتشار مطلبی، این فضاسازی را سیاستی تعمدی از سوی نخستوزیر این رژیم میداند که با هدفی خاص صورت میگیرد.
هاآرتص در این باره مینویسد: تصمیم درباره عملیات نظامی احتمالی اسرائیل علیه تأسیسات هستهای ایران، باید توسط گروه اندکی از وزرا گرفته شود که شمار آنها در دوره جاری دولت تغییر پیدا کرده است؛ هفت نفر، هشت نفر، نه نفر و دوباره هشت نفر. بنا بر قوانین داخلی، این تصمیم نیازمند تأیید کمیته امور امنیتی وزیران و احتمالاً موافقت همه اعضای دولت است.
با این حال، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر و ایهود باراک، وزیر دفاع اسرائیل از برداشتن نخستین گام، یعنی کسب اکثریت به سود خود در میان گروه هشتگانه وزرا، ناکام بوده است. شاید این امر به این دلیل باشد که کارشناسان وزارت دفاع، با تمایلات آنها مخالف هستند. به این ترتیب، نتانیاهو و باراک ناچار شدهاند از جبهه دیگری اقدامات خود را متوجه گروه هشت گانه کنند. بر همین اساس، به جای گروه کوچک هشت، آنها متوجه گروه بزرگ هفت، یعنی هفت میلیون شهروند اسرائیلی شدهاند.
در روند عطف توجه به سوی عامه، نتانیاهو و باراک تلاش دارند موجی از همراهی مردم با سیاستهای خود را به راه اندازند تا بتوانند از این راه، وزرای مخالف را به طرف خود بکشانند. به این ترتیب، آنها در پاسخ به منتقدان داخلی و خارجی خواهند گفت موضع آنها، بازتاب دهنده اراده مردم است.
این ابزار که از سوی نتانیاهو و باراک مورد استفاده قرار میگیرد، عوامفریبانه است؛ تحت القای رسانهها و دولت. بیگمان تفاوتی بین موضع عامه و دولت درباره ضرورت خارج شدن [از به اصطلاح] تهدید هستهای ایران باقی نخواهد ماند؛ اما مسأله اینجاست که آیا دیگر راهها در این زمینه به طور کامل مورد استفاده قرار گرفته که اکنون ضرورت حمله فوری به ایران مطرح میشود؟
این، محور بحث درباره موضوع حاضر است. اطلاعاتی که نتانیاهو و باراک مستقل یا از طریق واسطهها منتشر میکنند، فضا را ابهامآمیز میکند. ایران در آستانه دستیابی به سلاح هستهای نیست و اقدام نظامی علیه آن، ضرورتی فوری به شمار نمیرود.