چرا افسانه «پایان دادن مسئولان به آلودگی هوا» تمام نمی‌شود؟!

به گزارش «تابناک»؛ یک سال پیش در چنین روز‌هایی، اخباری به نقل از مدیران شهری در پایتخت منتشر می‌شد که حکایت از بهبود چشمگیر کیفیت هوای تهران داشت و تفسیر مسئولان از این بهبود، برخی تصمیمات ویژه از جمله اجرای طرح جدید ترافیک و همچنین طرح «کاهش» (همان LEZ) بود.

البته این نخستین بار نبود که آلودگی هوا در تهران کاهش می‌یافت و مسئولان برای مصادره این رویداد مثبت به تکاپو می‌افتادند. برای مثال، در ابتدای کار دولت نخست روحانی هم خروج بنزین تولیدی پتروشیمی‌ها از چرخه مصرف و جایگزینی آن با بنزین وارداتی در دستور کار قرار گرفت که به باور معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست، عامل کلیدی بهبود کیفیت هوای تهران بود.

آن ادعا در حالی مطرح می‌شد که در آن سال بارش نزولات جوی به نسبت سال‌های گذشته شدت گرفته بود و همچنین، وزش باد در روز‌های پرشماری به کمک شهروندان تهرانی آمده بود؛ هرچند نمی‌توان از اقدام موثر دولت برای توقف تولید بنزین‌های آلاینده هم صرف نظر کرد.

واقعیت زمانی بهتر مشخص شد که چند سال گذشت تا همگان دریافتند هنوز راه زیادی تا مهار آلودگی هوا برای همیشه در کلانشهر‌های کشورمان مانده و تنها با اتکا به برخی طرح‌های محدود نمی‌توان دل خوش به معجزه ماند، بلکه لازم است به دیگر عوامل موثر در آلودگی هوا نیز توجه کرد و طرح جامعی برای رسیدن به آسمان آبی تدارک دید.

همین اشاره به "طرح جامع" کافی است تا فرجام «قانون هوای پاک» برایمان تداعی شود؛ قانونی که احتمالا مسئولان هم نمی‌دانند چه بود و چه شد، چه رسد به شهروندان؛ هرچند می‌شود با کنکاش در اخبار پی برد که طی روز‌های اخیر بار دیگر باب اظهار نظر پیرامون آن باز شده و برخی مسئولان نسبت به بی توجهی به آن انتقاداتی کرده اند.

روندی بر خلاف سال گذشته که مسئولان می‌کوشیدند بهبود کیفیت هوا را ناشی از تصمیمات خود معرفی کنند؛ همان مسئولانی که حالا ترجیح می‌دهند از بی توجهی به حمل و نقل عمومی، فرسودگی این ناوگان، کیفیت پایین خودرو‌های تولید داخل و نقششان در آلودگی هوا، دور نکردن صنایع از شهر‌ها و چندین و چند نقص و اشکال دیگر سخن بگویند.

اوضاع و احوالی که مجابمان می‌کند اگر ابر و باد و مه و خورشید در کار باشند تا آلودگی هوا کاهش بیابد (درست مانند بادی که امروز در تهران وزیدن گرفت و از غلظت آلاینده‌ها کاست)، برخی ترجیح می‌دهند از دستاوردهایشان در خصوص کنترل و کاهش آلودگی سخن بگویند و عوامل جوی را کم اهمیت جلوه دهند و اگر خلاف آن رخ دهد، تقصیر را گردن دیگران بیندازند و قصور‌های فراوان و بی توجهی‌ها را یادآور شوند.

فرافکنی‌هایی که باید نقطه پایان افسانه بهبود کیفیت هوا در سایه اقدامات مسئولان باشد و به طراحی ساز و کار‌های ویژه برای رفع آلودگی در درازمدت گره بخورد، اما این گونه نمی‌شود. این را می‌شود از تامل در اظهارنظر‌های این روز‌های مسئولان دریافت که شامل هیچ راهکاری برای پایان دادن به آلودگی هوا نمی‌شود.