در حالی که سازمان تربیت بدنی پس از پایان بازیهای آسیایی گوانگجو اهدا واحد مسکونی را به عنوان جایزه ویژه به قهرمانان در نظر گرفته بود، پس از گذشت چندین ماه مشخص شد این مدال آوران باید اقساط خانه‌های دور افتاده خود را پرداخت کنند!
به گزارش مهر، صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزشی پس از پایان بازیهای آسیایی ۲۰۱۰ بنا به دستور سازمان تربیت بدنی که قول صاحب‌خانه شدن قهرمانان ملی را داده بود، اهدا واحد مسکونی به مدال آوران این بازی‌ها را در دستور کار قرار داد تا مثلا نفرات برتر گوانگجو که به عنوان نخستین پاداش خود سکه دریافت کرده بودند، به طور ویژه تقدیر شوند.
برای اهدای حواله دریافت خانه مسکونی هیچ تفاوتی میان ورزشکاران مجرد و متاهل نبود تا بدین ترتیب یکی از دغدغههای اصلی آنها برای رسیدگی همزمان به زندگی شخصی و ورزش حرفه‌ای برطرف شود. با این حال برخی از مدالآوران اصلا از این طرح استقبال نکردند و آن دسته از ورزشکارانی هم که برای خانه‌دار شدن از طریق این طرح اقدام کردند رضایت زیادی از مراحل طی شده ندارند.
زمانی که خبر از خانه‌دار شدن مدال آوران گوانگجو داده شد، در مورد اینکه این خانه‌ها کجا، به چه صورت و با چه شرایطی اهدا میشود، اطلاع رسانی زیادی نشد. اما بیشتر ورزشکاران با خیال «صاحب‌خانه» شدن اقدام به دریافت حوالههای خانه‌های مسکونی وعده داده شده کردند اما محل خانه‌ها دورتر و شرایط بدتر از آنی بود که آنها را صاحب خانه‌ای برای زندگی کند!
طرح دولت برای ساماندهی بازار مسکن که از آن به عنوان «مسکن مهر» یاد میشود و همه افراد - عادی و خاص - میتوانند از آن برای خانه‌دار شدن استفاده کنند، همان طرحی است که برای صاحب‌خانه شدن ورزشکاران مدالآور گوانگجو مورد استفاده قرار گرفته است اما آنها رضایتی از این بابت ندارد. چون تبلیغاتی که برای صاحب‌خانه شدن آنها انجام شد بالاتر از مسکن مهر بود.
فکر نمی‌کردم خانه‌های اهدایی ۳۷ کیلومتر دور از تهران باشدیوسف کرمی، کاپیتان تیم ملی تکواندو که برای دریافت حواله واحد مسکونی خود از طریق صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزشی اقدام کرده است، گفت: «فکر می‌کردم در یک محل درست و حسابی به ما خانه می‌دهند. چون تبلیغاتی که در این زمینه انجام شد در حد یک منطقه خوب مثل بالاشهر تهران بود نه محل مسکنهای مهر؛ خانه‌هایی که به ما تعلق می گیرد ۳۷ کیلومتر دور از تهران است. فکر هر جا را میکردیم جز اینکه در این منطقه خانه بگیریم».
وی با بیان اینکه محلهای در نظرگرفته شده دور افتاده هستند و شرایط خوبی برای زندگی ندارند، تاکید کرد: «فکر نمیکنم ورزشکارانی که مستاجر هستند هم آنجا را برای زندگی انتخاب کنند. اصلا هر کس خانه نداشته باشد میتواند آنجا خانه بگیرد. اینکه نیاز به مدال آسیایی نداشت».
این خانه‌ها برای زندگی مناسب نیستمحمدباقر معتمد هم که مانند کرمی در گوانگجو به مدال طلا تکواندو دست یافت، تصریح کرد: «کارهای لازم را برای گرفتن خانه انجام دادهام و تا دو سه ماه دیگر تحویل میگیرم. اما واقعا جای آن برای زندگی خوب نیست. خانه‌های مورد نظر در محله فردوسی شهریار هستند. کاش یک جای بهتر در نظر گرفته می‌شد تا حداقل برای آنهایی که مشکل مسکن دارند، فایدهای داشته باشد».
در هر صورت صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش برای خانه‌دار شدن مدالآوران طلا بازیهای آسیایی گوانگجو اقدام کرده است. این صندوق بدون دریافت هیچ هزینهای از ورزشکاران، برای هر یک از آنها که اقدام به ارائه مدارک خود کردهاند ۵ میلیون تومان واریز کرده تا مراحل صاحب‌خانه شدنشان طی شود با این حال کمتر کسی از این طرح و پیگیریهایی آن رضایت دارد.
خانههایمان را در «دهات» تحویل میگیریمامید نوروزی، کشتی گیر وزن ۶۰ کلیوگرم کشورمان هم در این گفت: « قرار بود خانه‌های اهدایی ۱۲۰ متر باشد و در شهر خود ورزشکاران نه خانه‌های ۷۵ متری شهریار؛ مساحت خیلی مهم نیست. بهتر بود حداقل محلی را برای زندگی انتخاب می‌کردند که مناسب زندگی باشد. اینجا که به عنوان محل خانه ورزشکاران حرفه‌ای انتخاب شده «دهات» است».
خدیجه آزاد پور، ووشو کار طلایی ایران در گوانگجو هم که از این بابت گله مند است، گفت: «وقتی برای ارائه مدارک و گرفتن خانه اقدام کردم متوجه شدم که خانه‌های ما همان مسکن مهر است. اما واقعا نمیدانستم محل مسکنهای مهر و شرایط آن اینگونه است. به هر حال اقدام کردیم اما هنوز خانه‌ای تحویل نگرفته‌ایم. این کار باعث شده فقط اسم ما و اینکه خانه دار شده ایم سرزبان‌ها بیفتد.»
۵ میلیون با صندوق، ما بقی اقساط با خود ورزشکارانمهمترین مسئلهای که اعتراض ورزشکاران مدالآور در بازیهای آسیایی را موجب شده این است که به غیر از ۵ میلیون تومانی که به عنوان پیش پرداخت و از طرف صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان هزینه شد، پرداخت اقساط مربوط به این خانه بر عهده خود ورزشکاران است.
البته سعید رضا عاصمی، مدیر صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزشی در این زمینه گفت: «مبلغ قسط این خانه‌ها خیلی زیاد نیست. حداقل از پول اجاره خانه کمتر است». با این حال ورزشکاران از این بابت که برای خانه‌ای که پاداش قهرمانی آنهاست باید پول پرداخت کنند، دلخوشی ندارند. در همین زمینه نوروزی در گفتگویی که با خبرنگار مهر داشت، تصریح کرد: «این چه صاحب خانه شدنی است. یعنی من نمیتوانستم خودم برای خرید این خانه ها اقدام کنم. واقعا که به مرگ میگیرند تا به تب راضی شویم».
صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان بعد از گذشت ۵ ماه از پایان بازیهای آسیایی هفته گذشته اعلام کرد که به مدال آوران نقره و برنز این بازی‌ها هم واحد مسکونی اهدا خواهد شد. اما این خبر خیلی مورد توجه این دسته از ورزشکاران قرار نگرفته است البته به جز آنهایی که اصلا از موضوع باخبر نبودند!
بر اساس پیگیری‌ها ورزشکاران رشتههای والیبال، بسکتبال، تیراندازی و کشتی اصلا از این که میتوانند به عنوان مدالآوران نقره و برنز بازیهای آسیایی برای خانه‌دار شدن اقدام کنند، مطلع نبودند. حتی سعید درخشنده، دبیر فدراسیون والیبال در این زمینه به مهر گفت: « اصول آن است که نامه‌ای به فدراسیون ارسال شود تا ما اسامی بازیکنان خود در گوانگجو را اعلام کنیم. اما هیچ نامه‌ای در این زمینه دریافت نکردیم».
آنجا مناسب زندگی نیستعلاوه بر این سایر بازیکنان هم از اینکه میتوانند به عنوان پاداش مدالآوری در گوانجگو خانه‌دار شوند خیلی راضی نیستند. حسین عسگری که در بازیهای آسیایی به مدال برنز دوچرخه سواری دست یافت به خبرنگار مهر گفت:» باید بخشی از پول را خودمان بدهیم و بعد جائی برویم که اصلا مناسب زندگی نیست. آنجا که برای خانه‌های مدال آوران در نظر گرفته جای زندگی نیست».
صاحب خانه‌ای میشویم که اختیارش را نداریمسجاد انوشیروانی، مدالآور برنز ایران در مسابقات وزنه برداری بازیهای آسیایی هم به مهر گفت: «محل واحدهای مسکونی اهدایی به قدری دور است که ارزش گرفتن ندارد. برای من که اردبیلی هستم و ورزشم را در خود تهران پیگیری میکنم، داشتن خانه‌ای دورتر از هشتگرد و پرند نیازی نیست. این خانه ها به درد فروش هم که نمیخورد چون در طرح مسکن مهر قرار دارد. خانه‌ای که قابل زندگی نیست و اختیاری هم برای فروشش نداریم چه به درد میخورد؟»
طرح سازمان تربیت بدنی و صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزشی برای خانه‌دار شدن مدالآوران بازیهای آسیایی خوب است اما بهتر بود این طرح به گونه‌ای اجرا می‌شد که حداقل دردی از دردشان - البته در مورد همه آنها - دوا کند حتی اگر با همکاری و مشارکت خود ورزشکاران انجام می‌شد. اما نه اینکه نتیجه این مشارکت خانه‌ای شود دور از محل زندگی و تمرین آنها!
