از نپرداختن حقوق تا تهدید به اخراج؛ زحمت کشانی که کسی صدایشان را نمی‌شنود!

 در شرایطی که انباشت برخی مشکلات موجب شده شماری از هموطنانمان در شهرهای مختلف روانه خیابان ها شوند، بد نیست برخی بی توجهی های آشکار به مطالبات مردم را مرور کنیم؛ مروری که کمترین فایده آن، شناسایی مطالبات بر حق مردم و ریشه یابی برخی نارضایتی ها خواهد بود.

به گزارش «تابناک»؛ از جمله مطالبات بر زمین مانده و زمینه های بروز اعتراض و نا آرامی در کشور که برای آن نمونه های فراوانی در ماه و سال های اخیر می توان پیدا کرد، اعتراض های گسترده و دامنه دار کارگرانی است که بعضاً در تجمع های اعتراضی خود عدم پرداخت حقوق های ناچیز خود را علت برگزاری تجمع های اعتراضی عنوان می کنند.

این کارگران بر خلاف بسیاری از گروه های اجتماعی فعال دیگر که تا حدود زیادی از امنیت شغلی مناسبی برخوردارند و اعتراض هایشان بیشتر بعد رفاهی دارد، در مجموعه اعتراض های خود عدم پرداخت حداقل دستمزد و نبود امنیت شغلی را محور برگزاری اعتراض و تجمع معرفی می کنند.

کارگران بخش های مختلف اقتصادی و صنعتی کشور که بر اساس قانون کار زیر نظر کارفرمایان و صاحبان صنایع مشغول به فعالیت هستند، صرف نظر از رشته و نیز منطقه جغرافیایی در بازه های زمانی مختلف و با تجمع های اعتراضی خود از عدم پرداخت حقوق و مزایایی که بر اساس قانون به آنها تعلق می گیرد، سخن بر زبان آورده اند؛ اما نه تنها در بیشتر مواقع به مطالبات کاملاً صنفی آنها رسیدگی نشده، بلکه امنیت شغلی آنها نیز به مخاطره افتاده است.

بارها اتفاق افتاده که در پاسخ به اعتراض های کارگری، کارفرمایان نه تنها اقدام به حل مشکل و پرداخت معوقات کارگران نکرده اند، بلکه کارگران معترض را با تهدید به اخراج مجبور کرده اند به فعالیت آن هم با شرایط غیر قابل تحملی مثل عدم پرداخت حقوق در زمان های مقرر ادامه دهند.

برای اعتراض های کارگری که در بازه های زمانی مختلف در کشور رخ می دهد، نمونه های فراوانی وجود دارد که تعداد آنها در سال و ماه های اخیر نه تنها کاهش نداشته بلکه افزایش نیز داشته است. در ایجاد مشکل اقتصادی برای صنایع تولیدی کشور و در نتیجه عدم پرداخت حقوق کارگران، می توان دلایل متعددی را لحاظ کرد، ولی فرایند خصوصی سازی و عدم رعایت اصول منطقی این فرایند، شاید یکی از مهم ترین دلایل ایجاد مشکل برای این صنایع باشد.

برای نمونه، در رابطه با کارخانه بلبیرنگ سازی استان آذربایجان شرقی که در روزگاری نه چندان دور با کیفیت عالی محصولات خود در حال رقابت با صنایع اروپایی بود؛ اما اکنون دچار مشکلات اساسی است. کارشناسان معتقدند عدم رعایت اصول صحیح خصوصی سازی و واگذاری این بخش به یک فرد نا آشنا به صنعت بلبرینگ سازی، ریشه اصلی بروز مشکل در این کارخانه است.

سرمایه دارانی که بعضاً بدون داشتن توان و تخصص کافی و صرفاً با اتکا بر منابع مالی خود، کارخانه های تولیدی کشور را از بخش دولتی خریدند و در فرایند مدیریت آنها با مشکل رو به رو شدند، یکی از دلایل اصلی شکل گیری مشکل در کارخانه های کشور است.

البته همان طور که آمد، این موضوع تنها یکی از دلایل اشکالات پیش آمده است و چه بسا در بسیاری از کارخانه های کشور دلایل اصلی دیگری باعث خسارات پیش آمده باشد.

شهریور ماه سال جاری اعتراض کارگران مجتمع های صنعتی استان مرکزی، از جمله هپکو و آذر آب که با جمعیتی چند صد نفره در خیابان های شهر اراک حاضر شدند، گسترده و ریشه ای بودن مشکلات اقتصادی صنایع تولیدی کشور و پیامدهای نامطلوب آن را بر زندگی کارگران این بخش ها نشان داد.

این اعتراضات که کاملاً صنفی بود و پیشتر در بازه های زمانی دیگر و با آرامش بیشتری شکل گرفته بود، در نهایت با ورود نهادهای امنیتی و برخورد با کارگران به تشنج کشیده شد و بسیاری از سرویس های سیاسی اطلاعاتی خارج از کشورتلاش کردند تا آن را یک اعتراض سیاسی معرفی کنند و منافع سیاسی خود را با استفاده از جریان پیش آمده دنبال کنند.

مهر ماه سال جاری جمعیتی بالغ بر 250 تن که خود را کارگران مجتمع بلبرینگ سازی استان آذربایجان شرقی معرفی کردند، در شهر تبریز تجمع اعتراضی برگزار و عدم پرداخت مطالبات معوق خود را علت این اقدام معرفی کردند؛ مجتمعی که کارشناسان علت بروز مشکل آن را واگذاری به بخش خصوصی و ناتوانی مدیریت جدید در سامان دهی فعالیت های آن می دانند.

در ماه و سال های اخیر، بارها کارگران فازهای مختلف پارس جنوبی در اعتراض به عدم پرداخت معوقات خود و سختی کار تجمع های اعتراضی برگزار کردند و به طور مثال آبان ماه سال جاری کارگران فاز 13 پارس جنوبی در تجمع اعتراضی خود اعلام کردند که بالغ بر هفت ماه حقوق و پاداشی از کارفرمایان خود دریافت نکرده اند.

آذرماه سال جاری نیز کارگران مجتمع نیشکر هفت تپه استان خوزستان به مدت دو روز رو به روی ساختمان اداری این مجتمع صنعتی تجمع و اعتراض خود را نسبت به عدم دریافت حقوق چندین ماهه خود اعلام کردند؛ اعتراضی که با وعده پرداخت حقوق توسط کارفرما پایان یافت، اما این وعده نیز کامل محقق نشد.

روز دوشنبه 25 آذر سال جاری و در ادامه اعتراض های صنفی کارگران به مشکلات اقتصادی خود، جمع زیادی از کارگران صنایع پروفیل استان آذربایجان غربی در اعتراض به عدم پرداخت حقوق و معوقات خود در شهر ارومیه تجمع اعتراضی برگزار کردند و بلاتکلیفی خود را به دلیل تعطیل شدن کارخانه عاملی برای ناتوانی کارفرما در پرداخت حقوق خود عنوان کردند.

کارگران رینگ سازی مشهد، سیمان مسجد سلیمان، ذوب آهن اصفهان و بسیاری از کارخانه های صنعتی و تولیدی کشور نیز در سال و ماه های اخیر تجمع های اعتراضی برگزار کرده اند و مشکلات اقتصادی خود را که ناشی از ناتوانی کارفرمایان در پرداخت حقوق و مزایای آنها شکل گرفته است، اعلام کرده اند.

به رغم برگزاری تجمع های متعددی که تنها به بخش کوچکی از آنها اشاره شد، از سوی مسئولان اقتصادی و متولیان اداره کشور، اقدام شایسته و درخوری برای حل مشکل آنها صورت نگرفته است و در حال حاضر نیز شمار بسیاری از کارگران از جمله فعالان بخش های صنعتی که به آنها اشاره شد، نه تنها از امنیت شغلی و آرامش ناشی از آن بی بهره هستند، بلکه در موعد مقرر و ماهانه حقوق خود را دریافت نمی کنند.

بنابراین اعتراض کارگران و مشکلات اقتصادی را که برای آنها پیش آمده و در جریان تجمع های گذشته نیز اقدام مؤثری برای حل آن نشده است، باید از جمله مطالباتی دانست که مردم از حاکمیت و مسئولان دارند، اما تا کنون بر زمین مانده و هر لحظه احتمال ایجاد اعتراض های خیابانی را فراهم کرده است.

در شرایطی که به مدت چند روز خیابان های بسیاری از شهرهای کشور درگیر ناآرامی شد و این ناآرامی ها با سوءاستفاده جریان های سیاسی خارج از کشور از مسیر اصلی خود منحرف شد، بد نیست اشاره ای نیز به این مطالبات بر حق شود تا مسئولان ضمن توجه به آن تلاش های خود را برای حل ریشه آن مصروف کنند.