به گزارش تابناک به نقل از روزنامه همشهری، قرار بود فوتبالیست شود اما با پیشنهاد مربی، هندبال را انتخاب کرد و چند سال بعد رؤیای حضورش در جام جهانی به واقعیت بدل شد. هانیه لک، دروازه‌بان تیم ملی هندبال، یکی از پایه‌های صعود تاریخی دختران هندبال ایران به جمع چهار تیم برتر آسیا و راه یابی آنها به جام جهانی بود؛ اتفاق مهمی که در هیاهوی صعود تیم ملی فوتبال زنان به مرحله نهایی جام ملت‌های آسیا گم شد و رسانه‌ها آن‌طور که باید به آن توجه نکردند. دروازه‌بان تیم ملی هندبال اما معتقد است این صعود تاریخی با گذشت زمان تأثیر خودش را روی ورزش زنان در ایران خواهد گذاشت و مسیر را برای همه زنان ورزشکار ایران که گاهی پشت سد بلند تبعیض و کم‌توجهی مانده‌اند باز خواهد کرد. هانیه لک می‌گوید دختران هندبال ایران بعد از لمس موفقیت بزرگ در مسابقات قهرمانی آسیا و صعود به جام جهانی، از هیچ حریفی نمی‌ترسند و این برای ورزش زنان یک دستاورد بزرگ و قابل اعتناست.
مدت‌ها بود که از هندبال زنان خبر مهمی به گوش نمی‌رسید اما صعود تیم ملی هندبال زنان به جام جهانی همه را غافلگیر کرد.
حدود یک‌ماه قبل بود که در شرایط خاصی وارد مسابقات آسیایی و انتخابی جام جهانی شدیم. به هر حال به‌خاطر شرایط کرونا همه‌چیز کمی غیرعادی بود اما هیچ مسئله‌ای نمی‌توانست عزم ما برای صعود به جام جهانی ۲۰۲۱ اسپانیا و تاریخ‌سازی در هندبال را تحت‌تأثیر قرار دهد. این اراده در همه بازیکنان تیم ملی وجود داشت که بهترین نتیجه تاریخ هندبال زنان را بگیریم و نتیجه‌ای که رقم خورد بیشتر شبیه یک معجزه بود. بچه‌های تیم ملی نشان دادند که هندبال زنان در ایران پیشرفت کرده و اگر بیشتر حمایت شود در آسیا مدال می‌گیرد.
البته در همین مسابقات هم می‌توانستید روی سکو بروید چون بازی رده‌بندی را با اختلاف کمی به قزاقستان باختید.
ما در شرایطی کاملا غیرعادی وارد مسابقات شدیم و بازی به بازی کارمان سخت‌تر شد. بعد از بازی سوم ما، همه مربیان تیم ملی به کرونا مبتلا شدند و از بازی سوم به بعد بدون مربی بازی کردیم. فقط فیزیوتراپ و سرپرست روی نیمکت نشسته بودند و تا مسابقه رده‌بندی با قزاقستان بدون مربی بازی کردیم. البته مربیان تیم ملی همه بازی‌ها را به‌طور زنده از داخل هتل تماشا می‌کردند و نکات فنی را به ما می‌گفتند اما وجود مربی روی نیمکت چیز دیگری است. در هر صورت با غیرت و تعصب ایرانی به جمع چهار تیم برتر آسیا راه پیدا کردیم. بازی رده‌بندی هم تا لحظات آخر با اختلاف ۲ گل دنبال می‌شد و حسرت باخت نزدیک به قزاقستان و کسب مدال در آسیا به دل ما
هندبالی‌ها ماند.
شرایط دختران هندبالیست ایران در دوره‌های قبل چطور بود؟ معمولا تیم ملی هندبال زنان تا چه مرحله‌ای بالا می‌آمد؟
در دوره‌های قبل با اختلاف خیلی زیاد به تیم‌های مطرح آسیا مثل ژاپن، کره‌جنوبی و قزاقستان می‌باختیم. ما همیشه با اختلاف ۲۰ یا ۳۰ گل به ژاپن می‌باختیم و نمی‌توانستیم به آنها گل بزنیم اما این‌بار با اختلاف ۳ گل به آنها باختیم. تا دقایق پایانی بازی با قزاقستان هم یک یا دو گل عقب بودیم اما در نهایت به جام جهانی صعود کردیم و تاریخ‌ساز شدیم. دختران هندبال ایران نشان دادند که به‌معنای واقعی پیشرفت کرده‌اند و فقط به حمایت بیشتر نیاز دارند. طبق تقویم فدراسیون جهانی از ۱۲ آذر امسال مسابقات جهانی هندبال شروع می‌شود و ما هنوز منتظر برنامه‌ریزی فدراسیون هندبال برای حضور آبرومندانه تیم ملی هندبال زنان در این مسابقات هستیم.
این جهش و پیشرفت ناگهانی چگونه حاصل شد؟ مسلما موفقیت در مسابقات آسیایی و صعود به جام جهانی یک برنامه بلندمدت می‌خواهد.
یکی از دلایلش این است که لیگ هندبال زنان تقویت شده و الان این‌طور نیست که یک تیم قبل از شروع مسابقات لیگ، خودش را قهرمان بداند و حریف نداشته باشد. نتیجه برگزاری چنین رقابت فشرده‌ای این است که الان در هندبال زنان ۴ لژیونر داریم که دارند در لیگ ترکیه بازی می‌کنند. من هم ابتدای فصل از لیگ ترکیه پیشنهاد داشتم اما ترجیح دادم در ایران بمانم و منتظر اتفاقات آینده باشم.
پخش زنده مسابقات هندبال زنان هم در نتایجی که رقم خورد تأثیر داشت؟ به هر حال این اتفاقی است که برای نخستین بار رخ می‌دهد.
پخش زنده خیلی تأثیر مثبتی داشت. پخش زنده مسابقات هندبال زنان از لیگ خودمان شروع شد و سال قبل مسابقات فینال و رده‌بندی لیگ هندبال زنان از طریق آپارات فدراسیون هندبال پخش زنده شد که بازخورد خیلی خوبی داشت. هندبالیست‌های مرد ما بعد از تماشای این بازی‌ها می‌گفتند به ظرفیت هندبال زنان در ایران پی برده‌ایم. خدا را شکر این تجربه در مسابقات آسیایی هم تکرار شد و باید آن را به فال نیک گرفت. ما می‌خواستیم توانایی دختران هندبالیست ایران را به همه نشان بدهیم و پخش زنده بازی‌های ما این امکان را فراهم کرد. این اتفاق زودتر از این هم می‌توانست بیفتد چون ورزش زنان تا دیده نشود مورد حمایت اسپانسرها قرار نمی‌گیرد.
در گفت‌وگوهای قبلی به این نکته اشاره کردید که موفقیت تیم ملی هندبال زنان، آینده زنان ورزشکار ایران را تغییر خواهد داد. حالا که یک‌ماه از صعود تیم ملی هندبال زنان به جام جهانی گذشته است این تغییرات را احساس کرده‌اید؟
یکی از تغییرات مثبتی که رخ داد همین پخش زنده مسابقات ما بود. ورزش زنان در ایران هیچ‌وقت مورد حمایت اسپانسرها نبوده چون دیده نمی‌شود. من ۲ سال در یک تیم مشهدی بازی کردم و قهرمان لیگ هندبال شدم اما همان تیم منحل شد. ما به حمایت حامیان مالی قوی‌تر و به تیم‌های ریشه‌دار نیاز داریم تا پیشرفت کنیم و پخش زنده مسابقات این امکان را فراهم می‌کند. همه دختران هندبالیست ایران درآمدشان از هندبال است و امیدوارم آن روزی برسد که این بازیکن‌ها مجبور نباشند در کنار ورزش کار کنند تا مخارج زندگی‌شان تامین شود.
الان وضعیت قرارداد دختران هندبالیست چطور است؟
وضعیت قراردادها خوب نیست و حتی بعد از صعود به جام جهانی هم تغییری حاصل نشده. نمی‌خواهم ارزش کار فوتبالیست‌ها که به مرحله نهایی جام ملت‌های آسیا صعود کردند را نادیده بگیرم اما کاری که ما کردیم موفقیت بزرگ‌تری است و هندبال کار بزرگی کرده است. الان قرارداد فوتبالی‌ها به حدود یک‌میلیارد تومان رسیده اما بیشترین مبلغی که سال قبل در لیگ هندبال زنان پرداخت شد ۵۰ میلیون تومان بود. این مبالغ برای بازیکنان غیربومی که از شهرهای دیگر می‌آیند بسیار ناچیز است و هزینه رفت‌وآمدشان هم نمی‌شود.
اگر فوتبال زنان وضع بهتری دارد چرا از ابتدا سراغ فوتبال نرفتید؟
به هر حال ورزشکارها علایق متفاوتی دارند. البته به فوتبال هم علاقه زیادی داشتم و در این ورزش هم بی‌استعداد نبودم. فوتسال هم بازی می‌کردم اما مربی‌ام در هندبال اجازه نداد فوتبال را ادامه دهم و توصیه کرد هندبال را به‌عنوان ورزش اصلی انتخاب کنم. اگر زمان به عقب برگردد قطعا فوتبال را انتخاب می‌کنم.
کمتر از دو ماه دیگر مسابقات جهانی هندبال شروع می‌شود. چقدر برای حضور در این مسابقات آمادگی دارید؟
ما با تیم‌های نروژ، رومانی و قزاقستان هم‌گروه شده‌ایم و کارمان خیلی سخت است؛ به‌خصوص برای بازی با نروژ که جزو قدرت‌های هندبال زنان است. اما این هم یک تجربه دیگر است. در مسابقات جهانی به دنیا نشان خواهیم داد که دختران ایرانی با حجاب بازی می‌کنند و چیزی از بقیه تیم‌ها کم ندارد. این یک واقعیت است که در این مسابقات باید تلاش کنیم کمتر گل بخوریم. یکی از مشکلات ما این است که بدون بازی تدارکاتی وارد مسابقات بین‌المللی می‌شویم. اگر قبل از مسابقات آسیایی چند بازی تدارکاتی داشتیم به‌طور حتم ژاپن را می‌بردیم و با مدال به ایران برمی‌گشتیم. در همین بازی با ژاپن از اسم این کشور ترسیده بودیم اما در نیمه دوم ترس‌مان ریخت و خودمان را پیدا کردیم. تجربه مسابقات آسیایی می‌گوید نباید از هیچ حریفی بترسیم و قطعا با چنین ذهنیتی به مسابقات جهانی می‌رویم.
