هفتم فروردین اولین روز همزمانی سخنرانی های سران قوا در سال جدید است. پس از چند روز بی خبری از سران قوا، در این روز سران هر سه قوه سخنان مهمی بر زبان راندند. سخنانی که شاید تقدم و تاخر آن را بتوان دلیلی بر کنش و واکنش این سران به همدیگر دانست.
اما اولین جلسه هیات دولت که به روال همیشگی خود در روز چهارشنبه تشکیل شد، محلی بود که در آن رئیس جمهور، سخنانی بر زبان راند که مهم ترین بخش آن انتخاباتی بود. سخنانی که بر مدار سخنرانی های اخیر وی حول سه محور می چرخید:
اول حق همه برای مشارکت در انتخابات.
دوم ممانعت رئیس جمهور از اعمال نظر در این انتخابات(که هنوز مشخص نیست چه کسی یا کسانی قرار است در انتخابات اعمال نظر کنند)
و سوم هم اینکه کسی حق ندارد به نام رهبری کارهایی را انجام دهد.
به هر حال رئیس جمهور مدتی است این مطالب را به همراه اینکه اجازه نخواهد داد در انتخابات تخلف رخ دهد را تکرار می کند. سخنانی که در انتخابات سال 88 کمتر از زبان رئیس جمهور شنیده می شد!
اما آیت الله آملی لاریجانی، رئیس قوه قضائیه هم سخنان و هشدارهای مهمی را بر زبان راند. هشدارهایی که پیدا کردن مرجع ضمیر آن چندان کار مشکلی نیست. آنجا که وی می گوید:
گاهی کسانی که سمتی ندارند مطالبی ابراز می‌کنند که گویی نقش نظارتی دارند در حالی که نظارت بر انتخابات جزء مسئولیت‌ها و اختیارات شورای محترم نگهبان است کمااینکه دستگاه قضایی برای رفع این چنین توهم‌هایی همواره اعلام کرده است که شأن قوه قضاییه در انتخابات شأن نظارتی نیست بلکه برخورد با جرایم و پیشگیری از وقوع تخلفات است.
یا جایی که آملی لاریجانی «نحوه کاندیدا شدن افراد»،«نحوه تأیید صلاحیت‌ها»،«شرایط و صلاحیت کاندیداها»،«چگونگی نظارت بر روند انتخابات» و «برخورد با تخلفات انتخاباتی» را کاملاً شفاف و قانونی و روند آن را مشخص دانست وگفت: قانون اجازه هیچ گونه تلاش برای انحراف در مقام اجرای انتخابات را نخواهد داد و در مقام نظارت نظر شورای نگهبان فصل الخطاب است .
یا اینجا که گفت : نباید عده‌ای تصور کنند که با زور می‌توانند حرف خود را به کرسی بنشانند و هیچ گروه و دسته‌ای نباید در فکرش این مسئله خطور کند که می‌تواند از راه‌ها و مسیرهای انحرافی و غیر صحیح به آنچه که به گمان خود صحیح است دست یابد و در این راه باید از اتفاقات سال 88 درس عبرت گرفته باشند.
یا جایی که هرگونه دخالت در انتخابات از ناحیه مجریان و ناظران به نفع کاندیداهای خاص را جرم انتخاباتی دانست و گفت: استفاده از امکانات دستگاه‌های اجرایی و دولتی در تبلیغات انتخاباتی را جرم است و کسانی که از امکانات دولتی و دستگاه‌های مختلف برای پیشبرد کار انتخاباتی خود استفاده کنند جرم مرتکب شده و تحت تعقیب قرار می‌گیرند.
این هشدارها در واقع بیش از آنکه ناظر به نیت تخلف باشد، ناظر بر تلقی نادرستی است که احتمالا برخی از مقامات از مسئولیت ها و وظابف خود دارند. تلقی های نادرستی که در صورت تداوم و اصرار بر آن منشاء خطا خواهد شد.
در کنار این هشدار های انتخاباتی رئیس قوه قضائیه ، رئیس مقننه هم در یک جمله به کسانی که در صدد زیر سئوال بردن نظام قانونی انتخابات کشور هستند هشدار داد . وی در این باره گفت :
انتخابات باید به درستی اجرا و انجام شود. اینکه در هر انتخاباتی قیل و قالی در کشور به وجود آید و یک سری افراد سروصداهایی را راه بیندازند، این کار غیرانقلابی و ضدانقلابی است. افرادی درصدد زیر سوال بردن نظام قانونی کشور برای انتخابات هستند. به طور حتم این اقدامات دشمن را برای انجام طرحها و اقداماتش امیدوار می کند.
شاید درعالم سیاست این سخنان،هشدارها و تحذیرها، اجتناب ناپذیر باشد و مقامات هر کدام بر اساس وظیفه و مسئولیتی که دارند، تشخیص دهند که کنش یا واکنشی انجام دهند. اما آنچه ضرورت دارد اینکه همه به ایجاد آرامش برای برگزاری انتخاباتی با شکوه در کشور کمک کنند.
اما در روزی که بحث های ائتلافی هم داغ بود،سخنان دو گروه از اصولگرایان اینگونه به ذهن متبادر شد که گویی هر کدام داعیه اکثریت بودن در اردوگاه اصولگرایان را داشتند. ائتلاف پنچ گانه راست سنتی(متکی، پور محمدی، آل اسحاق، ابوترابی و باهنر) که ظاهرا خود را اصولگرایان اکثریت نامیده اند، باعث شد ولایتی که یکی از اعضای ائتلاف سه گانه است، ائتلاف خود را ائتلاف اصولگرایان بنامد، تا شاید بدین وسیله در مقابل ائتلاف اکثریت اصولگرایان راست سنتی، ائتلاف سه گانه هم با نامیدن خود به نام کلی ائتلاف اصولگرایان همچنان قدرت هماوردی خود را حفظ کند.
اما مطلبی که هم اکنون اکثریت بر آن باور دارند اینکه کاندیدای ریاست جمهوری باید برنامه محور باشد و تقریبا همه می گویند که برای اداره کشور برنامه دارند. مساله ای که بسیار با ارزش است. اما بهتر است به تدریج از این برنامه ها رونمایی شود و جزئیات این برنامه ها برای مردم شرح داده شود. علاوه بر این کاندیداها توضیح دهند این برنامه ها را اخیر و در هفته های اخیر نوشته اند یا کار طولانی مدت برای آن انجام داده اند. اگر همین یکی دو هفته برای اداره کشور برنامه نوشته اند که بدا به حال این برنامه و اگر هم برنامه ای برای اداره کشور در مقام ریاست جمهور داشته اند که در ماه های گذشته همه تمایل خود برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری را تکذیب می کردند، پس برای چه برنامه نوشته اند؟ احتمالا یک جای کار می لنگد!
