بی‌بدن اثری است که گویا سازندگان آن به امید ستارگان فیلم و حواشی بالقوه و بالفعل کار، که لاجرم مخاطب را پای تماشای آن می‌نشاند، وسواس خاصی برای قوام آن به خرج نداده‌اند. این فیلم توانسته واقعه‌ای که در روزگاری نه چندان دور، در این جامعه رخ داده را به تصویر کشیده و در تاریخ ماندگار کند، پیام‌هایی به مخاطب منتقل کرده و درس‌هایی به جامعه بدهد. اما متأسفانه نتوانسته بی‌نقص عمل کند. سوژه‌ی فیلم برگرفته از پرونده‌ی غزاله و آرمان است. دختر و پسری که روزی با واژه‌های عاشق و معشوق تعریف می‌شدند، اما امروز قاتل و مقتولند. پسری دوست دختر خود را به قتل رسانده و پس از ۸ ساله مفتوح بودن پرونده، نقاط مبهم بسیاری از آن واقعه باقی مانده و قاتل در لحظه‌ی اعدام نیز حاضر به اعلام محل اختفای جنازه نمی‌شود. این در حالی است که تنها شرط اولیای دم، برای گذشتن از مجازات قصاص، پیدا کردن جنازه فرزندشان بوده است.
ساخت فیلم بر اساس پرونده‌های قضایی و جنایی پدیده‌ای رایج در سینمای ایران و جهان است، اما نکته اینجاست که کاظم دانشی، فیلمنامه نویس بی‌بدن پس از اعتراض خانواده‌ی غزاله، مبنی بر عدم کسب رضایت از آن‌ها جهت ساخت فیلمی مبتنی بر تلخ‌ترین واقعه‌ی زندگی ایشان و تهدید به شکایت، منکر اقتباس شده و ادعا کرده این فیلم هیچ ارتباطی به این پرونده ندارد و پرونده‌های بسیاری در دادسرا هستند که در آن جنازه مقتول هرگز پیدا نشده است.
پیام‌های اخلاقی فیلم که عموماً خطاب به پدران و مادران است نیز به صورت کلیشه‌ای و شعارزده و در سبک فیلمساز فضای مجازی و خالق «چطور به تو گیر ندادند» ارائه شده است.
می‌توان گفت نقطه‌ی قوت فیلم بازی درخشان الناز شاکردوست، مادر ارغوان بود، سایر بازیگران یعنی گلاره عباسی، پژمان جمشیدی و نوید پورفرج، بازپرس پرونده هم بازی تأثیرگذاری ایفا کردند، اما به نظر می‌رسد انتخاب سروش صحت برای نقش پدر ارغوان و نقش مقابل الناز شاکردوست، تصمیم هوشمندانه‌ای نبوده؛ قدرت قلم و نبوغ سروش صحت در فیلمسازی و سواد سرشار او بر کسی پوشیده نیست و اجرای دلنشین برنامه کتاب‌باز از خاطر هیچ کس نمی‌رود، اما واقعیت این است که او بازیگر خوبی نیست و گمان می‌رود استفاده از او در این فیلم صرفاً بهره‌گیری از نامش برای جذب مخاطب بوده است.
بی‌بدن فیلمی است که ارزش تماشا دارد و پتانسیل این را داشت که بتواند اثری ماندگار و تأثیرگذار در فرهنگ عمومی جامعه، تأمل بیشتر در الگو‌های فرزندپروری و روابط بین والدین و فرزندان و مجازات اعدام و امکان بخشش داشته باشد که متأسفانه شتابزدگی در تولید، از تمامیت این رسالت کاسته است. باید دید جامعه، بی‌بدن را در حافظه‌ی ترخی خود نگه می‌دارد یا خیر.
