مناظره‌ای که به تازگی درباره سینمای اجتماعی صورت پذیرفت و یکی از دیالوگ‌های مطرح در آن، این نقد را پیش کشید که آیا اعضای کمیسیون فرهنگی نباید مستمر در کنسرت‌های موسیقی، تئاتر‌ها و سالن‌های سینما حضور یابند و اگر دغدغه‌ای در این حوزه دارند، حداقل حضوری به بررسی حقیقت ماجرا بپردازند و بدین شکل با اهالی فرهنگ نیز همنشین شوند؟
به گزارش «تابناک»، همواره نقدهای دوسویه‌ای از سوی اهالی فرهنگ و اهالی مجلس وجود داشته، ولی این نقد‌ها و موضع گیری‌ها در طول یک سال اخیر به اوج خود رسیده و اوج این موضع گیری‌ها در عرصه سینما مشهود بود؛ کشمکشی که در ماجرای نامه‌نگاری کمیسیون فرهنگی برای عدم اکران هشت فیلم سینمایی به اوج خود رسیده و در همین راستا نیز برنامه هفت اقدام به برگزاری سلسله نشست‌هایی تحت عنوان بررسی سینمای اجتماعی نموده است.
در آخرین برنامه هفت که جمعه گذشته برگزار شد، رسول صدرعاملی، کارگردان برجسته سینمای ایران به عنوان نماینده سینما و لاله افتخاری نماینده مجلس و دبیر کمیسیون فرهنگی به عنوان نماینده این کمیسیون حاضر شدند و در این میان، دیالوگی رد و بدل شد که گاف بزرگی داشت. این دیالوگ از روز جمعه تاکنون در صفحات هنرمندان دست به دست می‌شود و آن دیالوگ چنین بود:
ـ «رسول صدرعاملی: خانم افتخاری شما چند تا فیلم دیدید؟ شما آخرین فیلمی که دیدید چی بود؟
ـ لاله افتخاری: من خیلی فیلم نمی‌بینم!
ـ رسول صدرعاملی: خیلی خب، دقیقا عرضم همین است، شما خیلی فیلم نمی‌بیند، ولی الان با من درباره سینمای ایران و اساسا بازدارندگی سینمای ایران صحبت می‌کنید!...».
روشن است این دیالوگ به این علت مورد توجه قرار گرفته و از میان حرف‌های به حق رسول صدرعاملی برجسته شده، که نشان می‌دهد دبیر کمیسیون فرهنگی مجلس به عنوان چهره‌ای که مستقیم در توقیف هشت فیلم سینمایی از کارگردان‌های مطرح نقش داشته و در این باره نامه‌نگاری کرده، خیلی فیلم نمی‌بیند و آنقدر کم فیلم می‌بیند که ترجیح می‌دهد از آخرین فیلمی که به تماشایش نشسته است، نام نبرد و به همین سادگی از این پرسش کلیدی گذر شود.
حقیقتاً چگونه می‌تواند با شناخت حداقلی و حتی عدم تماشای مستمر و متعدد آثار سینمایی، به همین سادگی به نقدهای بیادینی درباره سینما روی آنتن زنده تلویزیون پرداخت و علناً به تماشای اندک فیلم نیز اذعان کرد؟! چگونه می‌توان گروهی از فیلم‌ها را توقیف کرد و سپس این فیلم‌ها را در کمیسیون فرهنگی یا کمیسیون اصل نود دید و سپس درباره‌اش قضاوت کرد؟ آیا چنین شیوه‌ای منطقی است و اساساً بر چه مبنا، فیلمی که توسط همه اعضای کمیسیون فرهنگی و یا کمیسیون اصل نود دیده نشده، نامه عدم اکرانش برای سازمان سینمایی ارسال می‌شود؟!
این نقد همواره بوده که اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس با وجود آنکه گاهی بیش از حد درباره یک یا چند فیلم یا تئاتر یا کتاب دغدغه‌مند می‌شوند، حتی به اندازه دوستداران تئاتر، سینما و موسیقی نیز به این برنامه‌ها نمی‌روند؛ حال آنکه انتظار می‌رود این طیف که یک نامه‌شان می‌تواند بخشی از فیلم‌های مهم سینما را در وضعیت توقیف نگه دارد یا مانع از صدور مجوز یک یا چند کتاب شود، مشتری ثابت صندلی‌های تئاتر شهر، سینماهای بهارستان و تالار رودکی باشند و به واسطه حوزه‌ای که دارند، آنقدر در این حوزه‌ها حضور یافته باشند که کاملاً در این مجموعه‌ها شناخته شده باشند،
این عدم حضور و تماشای همراه با مردم آثار فرهنگی و هنری، باعث می‌شود آثار هنری نظیر فیلم‌های سینمایی یا صرفاً در کمیسیون فرهنگی بدون توجه به بازخورد عمومی مشاهده شوند و یا نظیر برخی برنامه‌های موسیقی با نقد مبتنی بر گزارش‌ها یا اخباری همراه شود که دقیقاً در راستای تخریب حوزه فرهنگ تهیه شده‌اند و متأسفانه مورد استناد برخی نمایندگان قرار می‌گیرند؛ رویکردی که در نهایت عوارضش چنین می‌شود که در برنامه هفت شاهدش هستیم و نماینده‌ای درباره سینمای اجتماعی، سیاه‌نمایی و... سخن می‌گوید که «خیلی فیلم نمی‌بیند».
بی‌شک اگر بتوان تصمیم گیرندگان کلان حوزه فرهنگ به خصوص نمایندگان عضو کمیسیون فرهنگی مجلس را به برنامه‌های فرهنگی و هنری آورد و ایشان را جزو مخاطبان مستمر این حوزه برشمرد، می‌توان امیدوار بود درک متقابلی نسبت به دغدغه‌های اهالی فرهنگ و هنر به وجود بیاید و نگاه واقع‌بینی نسبت به فضای فرهنگ و هنر مشهود شود اما آیا چنین فضایی شکل خواهد گرفت یا همچنان بدون تماشای آثار هنری درباره‌شان در کمیسیون فرهنگی قضاوت خواهد شد و قصاص پیش از جنایت رخ خواهد داد؟!
اصولا هر کسی که اهل فیلم دیدن باشه، مرتکب گناه کبیره شده است و مجازاتش در دنیا و آخرت، محفوظه. 
مخصوصاً اگر مونث باشد