با گذشت بیش از 9 ماه از بازگشایی خانه سینما و رفع موانع برگزاری انتخابات، تنها نهاد متولی غیردولتی سینمای کشور، این پرسش پیش روست که چرا انتخابات این نهاد برگزار نمی‌شود و بلاتکلیفی این مجموعه با هیأت مدیره کنونی استمرار یافته و اراده‌ای برای پایان این بلاتکلیفی در مدیریت خانه سینما نیست؟ ابهامی که برخی از اهالی خانه سینما نیز با آن مواجه شده‌اند و هنگامی پررنگ‌تر می‌شود که با اجرایی نشدن حداقل حمایت‌های صنفی خانه سینما از سینماگرانِ دارای بنیه ضعیف، گره می‌خورد.
به گزارش «تابناک»، انگار همین دیروز بود؛ واپسین روزهای دولت پیشین و تلاش برای پایان بخشیدن به حیات خانه سینما و تشکیل نهادی جایگزین. 25 تیرماه 1392 بلندگویی در دست علیرضا داودنژاد بود و فریادهای مقابل در ساختمان خانه سینما در خیابان سمنان که آکنده از سینماگران برجسته کشور بود، حکایت از رویارویی بی‌سابقه اهالی هنر هفتم با متولی دولتی سینما داشت.
در این رویارویی، زور هنرمندان چربید و شعار دولت، مبنی بر بازگشایی این نهاد به رغم سنگ‌‌اندازی‌ها، عملیاتی شد. صبح روز پنجشنبه 21 شهریور ماه، درِ خانه سینما با حضور هنرمندان و همراهی حجت‌الله ایوبی و عزت‌الله انتظامی باز و مدتی بعد زمینه برگزاری انتخابات خانه سینما نیز فراهم شد؛ رویدادی که قرار بود بیستم اسفندماه 1392 به وقوع بپیوندد، ولی وقتی عقربه ساعت به نیمه‌های شب نزدیک می‌شد، برای همه معلوم شده بود که رخ نخواهد افتاد.
اعتراض کیوان کثیریان و نمایندگان چند صنف دیگر نیز در مخالفت با عدم برگزاری انتخابات، نتیجه‌ای نخواهد داشت. فشار برخی نمایندگان مجلس در آستانه این انتخابات و وارد دانستن اشکال به این انتخابات و سپس نامه ایوبی مبنی بر توصیه به عدم برگزاری انتخابات تا رفع ابهام‌ها که علیرضا رضاداد، دست راستِ رئیس سازمان سینمایی با خود به تالار سیف الله داد خانه سینما آورده بود و رویکرد هیأت مدیره خانه سینما مبنی بر تعامل با وزارت فرهنگ و ارشاد و مجلس، اتفاقی پیش بینی نشده را در پی داشت.
با تصمیم اکثریت اعضای مجمع عمومی که نمایندگی از انجمن‌های تخصصی صنوف سینمایی عضو خانه سینما بودند، دوره هیأت مدیره‌ای یک سال تمدید شد که دو سال از پایان دوره مدیریتش گذشته بود و برخی اعضایش به دلایل متفاوتی تأکید کرده بودند در دوره جدید، قصد حضور در هیأت‌مدیره و دیگر پست‌های مدیریتی این نهاد مهم را ندارند و بنابراین انتظار می‌رفت زمینه چرخش مدیریتی سریع‌تر فراهم شود.
از زمان بازگشایی خانه سینما بیش از 9 ماه و از موعد برگزاری مجمع بیش از صد روز می‌گذرد. در این مدت برخی تصمیمات درست نظیر انتخاب انتخاب شورای عالی و داوری خانه سینما به عنوان متولی رسیدگی به شکایات صنفی و ایجاد زمینه لازم و انتخاب دبیر و داوران جشن خانه سینما در کنار معدودی از تصمیمات اشتباه نظیر بستن در صنوف و محرومیت سینماگران غیرعضو خانه سینما از فعالیت سینمایی صورت پذیرفته و در این وضعیت بلاتکلیف امور پیش می‌رود اما تا کجا؟
پیگیری‌های «تابناک» نشان داد، پس از بررسی‌ها مشخص شده حتی ثبت چندگانه صنوف که پیشتر به عنوان مقدمه مغفول برای برگزاری انتخابات مورد تأکید پژمان فر عضو کمیسیون فرهنگی قرار گرفته بود و منجر به لغو انتخابات خانه سینما شد، لزومی ندارد و ظاهراً اکنون تنها مشکل پیش روی، صنف تهیه کنندگان است که ساز خود را می‌زند و این مسأله نیز چالش بزرگی برای برگزاری انتخابات خانه سینما و خروج این نهاد از بلاتکلیفی نیست اما اراده‌ای در این زمینه دیده نمی‌شود.
برخی اهالی خانه سینما نیز در هفته‌های اخیر پیگیر روند برگزاری انتخابات و علل مسکوت ماندن این امر مهم شدند و ظاهراً نتوانسته اند پاسخ قانع کننده‌ای از مسئولان امر در خانه سینما دریافت کنند. از این نگاه، انتظار می‌رود مسئولان امر و پیش از همه، مدیران خانه سینما، تشریفات قانونی برگزاری مجمع را انجام دهند و به این وضعیت بلاتکلیف این نهاد صنفی پایان بخشند؛ نهادی که باید اموری مهم‌تر از جشن خانه سینما را نیز انجام دهد و متولی واقعیِِ صنفی «همه سینماگران» ایران باشد.
نهادهای مسئول و مشخصاً سازمان سینمایی، کمک‌های بسیار چشمگیر مالی در کنار حمایت‌های قانونی از خانه سینما داشته‌اند؛ اما متأسفانه جز برگزاری برخی مراسم و جشنِ صنفی، اتفاق مهمی برای اهالی صنوف سینمایی نیفتاده و هنرمندان همچنان برای بدیهی ترین امورشان راهی بهارستان می‌شوند و از سازمان سینمایی پیگیر ماجرا هستند و عملاً در راستای شکل‌گیری جایگاه صنفی مورد انتظار خانه سینما، کوچک ترین گام ملموسی برداشته نشده است.
بی‌‌گمان اگر خانه سینما مشخصاً توان این مأموریت مهم را دارد، می‌تواند با مشخص کردن رقم دقیق مورد نیاز برای ایجاد عقبه حمایتیِ تأمین کننده هزینه های اینچنینی سینماگران نظیر کمک هزینه و بیمه برای هنرمندانِ ضعیف (به لحاظ بنیه مالی) به وظیفه اصلی صنفی‌اش عمل کند. هرچند مرغ زنده دادن به هنرمندان در شأن ایشان نیست، برنداشتن کوچک‌ترین گام‌هایی در راستای رفع این نیازهای بدیهی سینماگران در قالب بیمه بیکاری و درمان و... نیز اقدامی در راستای شأن‌شان دانسته نمی‌شود.
امیدواریم شاهد تکرار صحنه‌هایی نباشیم که سینماگران دارای ضعف و مشکلات شدید مالی و فاقد بیمه درمانی برای شنیدن صدایشان در مراسم رسمی خانه سینما فریاد سر دهند و تا جشن خانه سینما، دست‌کم تکلیف مدیریت خانه سینما مشخص شده و برنامه‌های صنفی با دریافت کمک‌های سازمان سینمایی، جنبه عملیاتی داشته باشد؛ هرچند با وضع موجود، چندان امیدی نمی‌توان داشت!
