29 آذر ساعت 15:30؛ حساس ترین روز سال فرارسید. برای طرفداران ارتش سرخ یک شب مانده به یلدا، یادآور طولانی ترین انتظار و حسرت تاریخ، برای قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیاست.
رویای همیشگی سرخ‌ها، برای رسیدن به قله افتخارات آسیا، این بار از همیشه نزدیک‌تر است. این روزها تیفوسی‌های عاشق، تمام تاریخ با شکوه پرسپولیس را مانند فیلم سینمایی از جلوی چشم خود می‌گذرانند. چهار سال قهرمانی پیاپی در لیگ ایران انتظارات را به جایی رسانده که دیگر هیچ جام داخلی طرفداران شان را، راضی نمی‌کند آن ها به هر قیمتی شده این جام را می‌خواهند، حتی به قیمت جان دادن سربازانشان در مستطیل سبز دوحه قطر.
از روز پرواز ابدی کاپیتان هادی نوروزی اتحادشان شکستنی نیست؛ آن‌ها بارها در بازی‌های دراماتیک، فداکاری کرده‌اند تا به اینجا رسیده‌اند، با پنجره های بسته و تنها با 11بازیکن یک بار مظلومانه به فینال آسیا رسیدند و دیگر برای برداشتن قدم آخر، جانی در بدن نداشتند و مغلوب حریف ژاپنی شدند اما این بار همه چیز متفاوت است. در چهار سال آخر مسابقات پرسپولیس این سومین بار است که درجمع چهارتیم پایانی قرار گرفته‌اند؛ آری این بار داستان نیمه کاره، باید به پایان برسد.
کمی به عقب برمی‌گردیم و سکانس های این فیلم ورزشی را مرور می‌کنیم، به این اسامی دقت کنید، همایون بهزادی، حسین کلانی، علی پروین، احمدرضا عابدزاده ،علی دایی، علی کریمی، کریم باقری و مهدی مهدوی کیا؛ همه و همه بارها برای این مهم جنگیدند و نشد که نشد. حالا یحیی گل محمدی می‌داند که این فرصت تاریخی برای جاودانه شدن آسان به دست نیامده، یحیی که هم کاپیتان تیم ملی بوده، هم پرسپولیس می‌داند که حسرت یعنی چه؟ او آن اشک‌های دلگیر و حسرت بار، بعد از گل با ضربه سر به ایرلند را که برای صعود تیم فوق العاده بلاژویچ به جام جهانی کافی نبود را به یاد می‌آورد، او آن پنالتی چیپ لعنتی که تیم ملی برانکو را که شانس اول تصاحب جام ملت‌های آسیا بود از قهرمانی دور کرد را، به یاد می‌آورد، یحیی سرد و گرم روزگار را چشیده و برای فراموشی آن همه حسرت یک فرصت استثنایی برای خودش ساخته، قهرمانی آسیا با پرسپولیس، اورا جاودانه میکند.
این سکانس‌ها را به یاد بیاورید؛ اشک های محمود خوردبین بعد از زدن گل برتری به الهلال عربستان، گل‌های خداداد عزیزی که به عنوان یارکمکی در آسیا به پرسپولیس آمده بود، دست‌های عابدزاده که بازیکن کره ای را به بیرون زمین پرت میکرد تا پرسپولیس بازی را نبازد، انتقام از آلیمای قزاقستان با پنج گل در آزادی در جواب شکست سه بر صفر بازی رفت، سیو استثنایی بیرانوند روی ضربه سر ژاوی و اشک‌های مادر عیسی آل کثیر که به ناحق محروم شد تا فرصت زدن گل قهرمانی را به دیگری بسپارد؛ همه این لحظات تاریخی در سودای رسیدن به همین جام بوده است.
این بار بوی قهرمانی سرخ‌ها، در شهر پیچیده و همه چیز مهیاست برای تاریخ‌سازی. تمام کارشکنی‌های داخلی و خارجی نتوانست مانع رسیدن به فینال آسیا شود. ایمیل‌های رقبای داخلی، انجام ندادن حتی یک بازی در ایران، ناداوری ها و محرومیت های ناحق و حتی ویروس منحوس کرونا.
این پرسپولیس حافظه‌ی تاریخی خود را نگه داشته برای چنین روزی، صدای فریادهای تند و توپ و تشرهای علی پروین، قلب شیر تیم افشین قطبی، فلسفه‌ی نظم و انضباط و فوتبال تیم دوست داشتنی برانکو، محبوبیت و اقتدار عابدزاده، تکنیک جادویی علی کریمی، میل به پیروزی و گلزنی علی دایی، شوت‌های وحشتناک کریم باقری، سرعت موشک هامبورگ، همگی باید در روز فینال در وجود بازیکنان امروز پرسپولیس به ارث رسیده‌باشد تا ماموریت ناتمام اسطوره‌های سرخ به سرانجام برسد.
شاید بیست سال پیش که پروین گفت:" اون پسره حسینی رو میخوام که مو نداره" جام قهرمانی آسیا را بالای دستان سید جلال، می دید.
بروید و تا پای جان بجنگید که اولین روز نابودی کرونا و ورود مردم به استادیوم آزادی، یک تشویق 100هزار نفری جانانه ایسلندی در انتظار شماست.
جام را به ایران بیاورید شادی حق مردم ایران است. تمام.
فراز قلعه دار
عمراً نمیتونه 
حقا که کیسه کش هستی نفهم بفهم این تیم ایران است و به نمایندگی ایران و لیگ برتر ایران مبارزه میکند. 
