بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿١﴾ الَّذِی جَمَعَ مَالا وَعَدَّدَهُ ﴿٢﴾ یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿٣﴾ کَلا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿٤﴾ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿٥﴾ نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿٦﴾ الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الأفْئِدَةِ ﴿٧﴾إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ﴿٨﴾فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ﴿٩﴾
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
واى بر هر عیبجوى مسخره كننده اى! (۱)
همان كس كه مال فراوانى جمع آورى و شماره كرده (بی آنكه مشروع و نامشروع آن را حساب كند)! (۲)
او گمان می كند كه اموالش او را جاودانه می سازد! (۳)
چنین نیست كه می پندارد; بزودى در «حطمه» ( آتشى خردكننده) پرتاب می شود! (۴)
و تو چه می دانى «حطمه» چیست؟! (۵)
آتش برافروخته الهى است، (۶)
آتشى كه از دلها سرمی زند! (۷)
این آتش بر آنها فروبسته شده، (۸)
در ستونهاى كشیده و طولانی! (۹)
سورهٔ هُمَزَه صد و چهارمین سورهٔ قرآن است و 9 آیه دارد. کلمه همزه به معنی «طعنه‌زن» است. این سوره مکی دانسته شده است. این سوره از مفصلات است که در برخی از روایات از سوره‌های مفصلات با عنوان ریاض القرآن یاد می‌شود. سوره‌های مفصلات به سوره‌های کوتاه گفته می‌شود که در انتهای قرآن قرار دارند. سورهٔ همزه قبل از سورهٔ مرسلات و بعد از قیامت در مکه نازل شده است. بر اساس ترتیب نزول، سورهٔ همزه سی و دومین سورهٔ نازل‌شده بر پیامبر اسلام (ص) است. یکی از نظرات دربارهٔ شأن نزول این سوره، پشت سر پیامبر(ص) تهمت و طعنه می‌زدند و از نظرات دیگر این است که پیامبر اسلام (ص) را مسخره می‌کردند. از دیگر نظرات دربارهٔ شأن نزول این سوره، با توجه به اینکه این سوره در مکه نازل شده‌است، برای تذکر به کسانی است که از مردم عیب‌جویی می‌کنند و آنها را مسخره می‌کنند، تهمت می‌زنند و ثروت جمع می‌کنند. همچنین در برخی تفاسیر آمده که شأن نزول این سوره، مردی به نام ابی بن خلف بوده که بسیار غیبت می‌کرد و به مردم تهمت می‌زد. این سوره را با قرائت عبدالباسط محمد عبدالصمد سلیم داود مشهور به عبدالباسط عبدالصمد از قاریان بزرگ قرآن اهل مصر می‌شنوید و همزمان می‌توانید روخوانی کنید.
