بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم
الْقَارِعَةُ ﴿١﴾ مَا الْقَارِعَةُ ﴿٢﴾ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿٣﴾ یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿٤﴾ وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿٥﴾ فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿٦﴾ فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ ﴿٧﴾ وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿٨﴾ فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿٩﴾ وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿١٠﴾ نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿١١﴾
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
آن حادثه كوبنده، (۱)
و چه حادثه كوبندهاى! (۲)
و تو چه مىدانى كه حادثه كوبنده چیست؟! (آن حادثه همان روز قیامت است!) (۳)
روزى كه مردم مانند پروانههاى پراكنده خواهند بود، (۴)
و كوهها مانند پشم رنگین حلاجی شده می گردد! (۵)
اما كسى كه (در آن روز) ترازوهاى اعمالش سنگین است، (۶)
در یك زندگى خشنودكننده خواهد بود! (۷)
و اما كسى كه ترازوهایش سبك است، (۸)
پناهگاهش «هاویه» ( دوزخ) است! (۹)
و تو چه می دانى «هاویه» چیست؟! (۱۰)
آتشى است سوزان! (۱۱)
سوره قارعه در مکه نازل شده و دارای یازده آیه است. کلمه قارعه به معنی کوبنده است. این سوره بعد از سوره قریش، در مکه در اوائل بعثت نازل شده‌است. این سوره بطورکلی از معاد و مقدمات آن سخن می‌گوید، و انسان‌ها را به دو گروه تقسیم می‌کند: گروهی که اعمالشان در میزان عدل الهی سنگین است و پاداششان زندگانی سراسر رضایتبخش در جوار رحمت حق و گروهی که اعمالشان سبک و کم وزن است و سرنوشتشان آتش داغ و سوزان جهنم. این سوره را با قرائت عبدالباسط محمد عبدالصمد سلیم داود مشهور به عبدالباسط عبدالصمد از قاریان بزرگ قرآن اهل مصر می‌شنوید و همزمان می‌توانید روخوانی کنید.
