سوره مریم با صدای عبدالباسط عبدالصمد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

کهیعص ﴿١﴾ ذِکْرُ رَحْمَةِ رَبِّکَ عَبْدَهُ زَکَرِیَّا ﴿٢﴾ إِذْ نَادَى رَبَّهُ نِدَاءً خَفِیًّا ﴿٣﴾ قَالَ رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْبًا وَلَمْ أَکُنْ بِدُعَائِکَ رَبِّ شَقِیًّا ﴿٤﴾ وَإِنِّی خِفْتُ الْمَوَالِیَ مِنْ وَرَائِی وَکَانَتِ امْرَأَتِی عَاقِرًا فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا ﴿٥﴾ یَرِثُنِی وَیَرِثُ مِنْ آلِ یَعْقُوبَ وَاجْعَلْهُ رَبِّ رَضِیًّا ﴿٦﴾ یَا زَکَرِیَّا إِنَّا نُبَشِّرُکَ بِغُلامٍ اسْمُهُ یَحْیَى لَمْ نَجْعَلْ لَهُ مِنْ قَبْلُ سَمِیًّا ﴿٧﴾ قَالَ رَبِّ أَنَّى یَکُونُ لِی غُلامٌ وَکَانَتِ امْرَأَتِی عَاقِرًا وَقَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْکِبَرِ عِتِیًّا ﴿٨﴾ قَالَ کَذَلِکَ قَالَ رَبُّکَ هُوَ عَلَیَّ هَیِّنٌ وَقَدْ خَلَقْتُکَ مِنْ قَبْلُ وَلَمْ تَکُ شَیْئًا ﴿٩﴾ قَالَ رَبِّ اجْعَلْ لِی آیَةً قَالَ آیَتُکَ أَلا تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَ لَیَالٍ سَوِیًّا ﴿١٠﴾ فَخَرَجَ عَلَى قَوْمِهِ مِنَ الْمِحْرَابِ فَأَوْحَى إِلَیْهِمْ أَنْ سَبِّحُوا بُکْرَةً وَعَشِیًّا ﴿١١﴾ یَا یَحْیَى خُذِ الْکِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَیْنَاهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا ﴿١٢﴾ وَحَنَانًا مِنْ لَدُنَّا وَزَکَاةً وَکَانَ تَقِیًّا ﴿١٣﴾ وَبَرًّا بِوَالِدَیْهِ وَلَمْ یَکُنْ جَبَّارًا عَصِیًّا ﴿١٤﴾ وَسَلامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَیَوْمَ یَمُوتُ وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا ﴿١٥﴾ وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ مَرْیَمَ إِذِ انْتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِهَا مَکَانًا شَرْقِیًّا ﴿١٦﴾ فَاتَّخَذَتْ مِنْ دُونِهِمْ حِجَابًا فَأَرْسَلْنَا إِلَیْهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرًا سَوِیًّا ﴿١٧﴾ قَالَتْ إِنِّی أَعُوذُ بِالرَّحْمَنِ مِنْکَ إِنْ کُنْتَ تَقِیًّا ﴿١٨﴾ قَالَ إِنَّمَا أَنَا رَسُولُ رَبِّکِ لأهَبَ لَکِ غُلامًا زَکِیًّا ﴿١٩﴾ قَالَتْ أَنَّى یَکُونُ لِی غُلامٌ وَلَمْ یَمْسَسْنِی بَشَرٌ وَلَمْ أَکُ بَغِیًّا ﴿٢٠﴾ قَالَ کَذَلِکِ قَالَ رَبُّکِ هُوَ عَلَیَّ هَیِّنٌ وَلِنَجْعَلَهُ آیَةً لِلنَّاسِ وَرَحْمَةً مِنَّا وَکَانَ أَمْرًا مَقْضِیًّا ﴿٢١﴾ فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکَانًا قَصِیًّا ﴿٢٢﴾ فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلَى جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ یَا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَکُنْتُ نَسْیًا مَنْسِیًّا ﴿٢٣﴾ فَنَادَاهَا مِنْ تَحْتِهَا أَلا تَحْزَنِی قَدْ جَعَلَ رَبُّکِ تَحْتَکِ سَرِیًّا ﴿٢٤﴾ وَهُزِّی إِلَیْکِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُسَاقِطْ عَلَیْکِ رُطَبًا جَنِیًّا ﴿٢٥﴾ فَکُلِی وَاشْرَبِی وَقَرِّی عَیْنًا فَإِمَّا تَرَیِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَدًا فَقُولِی إِنِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمَنِ صَوْمًا فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ إِنْسِیًّا ﴿٢٦﴾ فَأَتَتْ بِهِ قَوْمَهَا تَحْمِلُهُ قَالُوا یَا مَرْیَمُ لَقَدْ جِئْتِ شَیْئًا فَرِیًّا ﴿٢٧﴾ یَا أُخْتَ هَارُونَ مَا کَانَ أَبُوکِ امْرَأَ سَوْءٍ وَمَا کَانَتْ أُمُّکِ بَغِیًّا ﴿٢٨﴾ فَأَشَارَتْ إِلَیْهِ قَالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کَانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیًّا ﴿٢٩﴾ قَالَ إِنِّی عَبْدُ اللَّهِ آتَانِیَ الْکِتَابَ وَجَعَلَنِی نَبِیًّا ﴿٣٠﴾ وَجَعَلَنِی مُبَارَکًا أَیْنَ مَا کُنْتُ وَأَوْصَانِی بِالصَّلاةِ وَالزَّکَاةِ مَا دُمْتُ حَیًّا ﴿٣١﴾ وَبَرًّا بِوَالِدَتِی وَلَمْ یَجْعَلْنِی جَبَّارًا شَقِیًّا ﴿٣٢﴾ وَالسَّلامُ عَلَیَّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَیَوْمَ أَمُوتُ وَیَوْمَ أُبْعَثُ حَیًّا ﴿٣٣﴾ ذَلِکَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ قَوْلَ الْحَقِّ الَّذِی فِیهِ یَمْتَرُونَ ﴿٣٤﴾ مَا کَانَ لِلَّهِ أَنْ یَتَّخِذَ مِنْ وَلَدٍ سُبْحَانَهُ إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ﴿٣٥﴾ وَإِنَّ اللَّهَ رَبِّی وَرَبُّکُمْ فَاعْبُدُوهُ هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِیمٌ ﴿٣٦﴾ فَاخْتَلَفَ الأحْزَابُ مِنْ بَیْنِهِمْ فَوَیْلٌ لِلَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ مَشْهَدِ یَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿٣٧﴾ أَسْمِعْ بِهِمْ وَأَبْصِرْ یَوْمَ یَأْتُونَنَا لَکِنِ الظَّالِمُونَ الْیَوْمَ فِی ضَلالٍ مُبِینٍ ﴿٣٨﴾ وَأَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الأمْرُ وَهُمْ فِی غَفْلَةٍ وَهُمْ لا یُؤْمِنُونَ ﴿٣٩﴾ إِنَّا نَحْنُ نَرِثُ الأرْضَ وَمَنْ عَلَیْهَا وَإِلَیْنَا یُرْجَعُونَ ﴿٤٠﴾ وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ إِبْرَاهِیمَ إِنَّهُ کَانَ صِدِّیقًا نَبِیًّا ﴿٤١﴾ إِذْ قَالَ لأبِیهِ یَا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لا یَسْمَعُ وَلا یُبْصِرُ وَلا یُغْنِی عَنْکَ شَیْئًا ﴿٤٢﴾ یَا أَبَتِ إِنِّی قَدْ جَاءَنِی مِنَ الْعِلْمِ مَا لَمْ یَأْتِکَ فَاتَّبِعْنِی أَهْدِکَ صِرَاطًا سَوِیًّا ﴿٤٣﴾ یَا أَبَتِ لا تَعْبُدِ الشَّیْطَانَ إِنَّ الشَّیْطَانَ کَانَ لِلرَّحْمَنِ عَصِیًّا ﴿٤٤﴾ یَا أَبَتِ إِنِّی أَخَافُ أَنْ یَمَسَّکَ عَذَابٌ مِنَ الرَّحْمَنِ فَتَکُونَ لِلشَّیْطَانِ وَلِیًّا ﴿٤٥﴾ قَالَ أَرَاغِبٌ أَنْتَ عَنْ آلِهَتِی یَا إِبْرَاهِیمُ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ لأرْجُمَنَّکَ وَاهْجُرْنِی مَلِیًّا ﴿٤٦﴾ قَالَ سَلامٌ عَلَیْکَ سَأَسْتَغْفِرُ لَکَ رَبِّی إِنَّهُ کَانَ بِی حَفِیًّا ﴿٤٧﴾ وَأَعْتَزِلُکُمْ وَمَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَأَدْعُو رَبِّی عَسَى أَلا أَکُونَ بِدُعَاءِ رَبِّی شَقِیًّا ﴿٤٨﴾ فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَمَا یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَکُلا جَعَلْنَا نَبِیًّا ﴿٤٩﴾ وَوَهَبْنَا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنَا وَجَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْقٍ عَلِیًّا ﴿٥٠﴾ وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ مُوسَى إِنَّهُ کَانَ مُخْلَصًا وَکَانَ رَسُولا نَبِیًّا ﴿٥١﴾ وَنَادَیْنَاهُ مِنْ جَانِبِ الطُّورِ الأیْمَنِ وَقَرَّبْنَاهُ نَجِیًّا ﴿٥٢﴾ وَوَهَبْنَا لَهُ مِنْ رَحْمَتِنَا أَخَاهُ هَارُونَ نَبِیًّا ﴿٥٣﴾ وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ إِسْمَاعِیلَ إِنَّهُ کَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَکَانَ رَسُولا نَبِیًّا ﴿٥٤﴾ وَکَانَ یَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ وَالزَّکَاةِ وَکَانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِیًّا ﴿٥٥﴾ وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ إِدْرِیسَ إِنَّهُ کَانَ صِدِّیقًا نَبِیًّا ﴿٥٦﴾ وَرَفَعْنَاهُ مَکَانًا عَلِیًّا ﴿٥٧﴾ أُولَئِکَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ مِنْ ذُرِّیَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِنْ ذُرِّیَّةِ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْرَائِیلَ وَمِمَّنْ هَدَیْنَا وَاجْتَبَیْنَا إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُ الرَّحْمَنِ خَرُّوا سُجَّدًا وَبُکِیًّا ﴿٥٨﴾ فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ فَسَوْفَ یَلْقَوْنَ غَیًّا ﴿٥٩﴾ إِلا مَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلا یُظْلَمُونَ شَیْئًا ﴿٦٠﴾ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِی وَعَدَ الرَّحْمَنُ عِبَادَهُ بِالْغَیْبِ إِنَّهُ کَانَ وَعْدُهُ مَأْتِیًّا ﴿٦١﴾ لا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا إِلا سَلامًا وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فِیهَا بُکْرَةً وَعَشِیًّا ﴿٦٢﴾ تِلْکَ الْجَنَّةُ الَّتِی نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَنْ کَانَ تَقِیًّا ﴿٦٣﴾ وَمَا نَتَنَزَّلُ إِلا بِأَمْرِ رَبِّکَ لَهُ مَا بَیْنَ أَیْدِینَا وَمَا خَلْفَنَا وَمَا بَیْنَ ذَلِکَ وَمَا کَانَ رَبُّکَ نَسِیًّا ﴿٦٤﴾ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا فَاعْبُدْهُ وَاصْطَبِرْ لِعِبَادَتِهِ هَلْ تَعْلَمُ لَهُ سَمِیًّا ﴿٦٥﴾ وَیَقُولُ الإنْسَانُ أَئِذَا مَا مِتُّ لَسَوْفَ أُخْرَجُ حَیًّا ﴿٦٦﴾ أَوَلا یَذْکُرُ الإنْسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِنْ قَبْلُ وَلَمْ یَکُ شَیْئًا ﴿٦٧﴾ فَوَرَبِّکَ لَنَحْشُرَنَّهُمْ وَالشَّیَاطِینَ ثُمَّ لَنُحْضِرَنَّهُمْ حَوْلَ جَهَنَّمَ جِثِیًّا ﴿٦٨﴾ ثُمَّ لَنَنْزِعَنَّ مِنْ کُلِّ شِیعَةٍ أَیُّهُمْ أَشَدُّ عَلَى الرَّحْمَنِ عِتِیًّا ﴿٦٩﴾ ثُمَّ لَنَحْنُ أَعْلَمُ بِالَّذِینَ هُمْ أَوْلَى بِهَا صِلِیًّا ﴿٧٠﴾ وَإِنْ مِنْکُمْ إِلا وَارِدُهَا کَانَ عَلَى رَبِّکَ حَتْمًا مَقْضِیًّا ﴿٧١﴾ ثُمَّ نُنَجِّی الَّذِینَ اتَّقَوْا وَنَذَرُ الظَّالِمِینَ فِیهَا جِثِیًّا ﴿٧٢﴾ وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا أَیُّ الْفَرِیقَیْنِ خَیْرٌ مَقَامًا وَأَحْسَنُ نَدِیًّا ﴿٧٣﴾ وَکَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَحْسَنُ أَثَاثًا وَرِئْیًا ﴿٧٤﴾ قُلْ مَنْ کَانَ فِی الضَّلالَةِ فَلْیَمْدُدْ لَهُ الرَّحْمَنُ مَدًّا حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا یُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذَابَ وَإِمَّا السَّاعَةَ فَسَیَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ شَرٌّ مَکَانًا وَأَضْعَفُ جُنْدًا ﴿٧٥﴾ وَیَزِیدُ اللَّهُ الَّذِینَ اهْتَدَوْا هُدًى وَالْبَاقِیَاتُ الصَّالِحَاتُ خَیْرٌ عِنْدَ رَبِّکَ ثَوَابًا وَخَیْرٌ مَرَدًّا ﴿٧٦﴾ أَفَرَأَیْتَ الَّذِی کَفَرَ بِآیَاتِنَا وَقَالَ لأوتَیَنَّ مَالا وَوَلَدًا ﴿٧٧﴾ أَطَّلَعَ الْغَیْبَ أَمِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا ﴿٧٨﴾ کَلا سَنَکْتُبُ مَا یَقُولُ وَنَمُدُّ لَهُ مِنَ الْعَذَابِ مَدًّا ﴿٧٩﴾ وَنَرِثُهُ مَا یَقُولُ وَیَأْتِینَا فَرْدًا ﴿٨٠﴾ وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لِیَکُونُوا لَهُمْ عِزًّا ﴿٨١﴾ کَلا سَیَکْفُرُونَ بِعِبَادَتِهِمْ وَیَکُونُونَ عَلَیْهِمْ ضِدًّا ﴿٨٢﴾ أَلَمْ تَرَ أَنَّا أَرْسَلْنَا الشَّیَاطِینَ عَلَى الْکَافِرِینَ تَؤُزُّهُمْ أَزًّا ﴿٨٣﴾ فَلا تَعْجَلْ عَلَیْهِمْ إِنَّمَا نَعُدُّ لَهُمْ عَدًّا ﴿٨٤﴾ یَوْمَ نَحْشُرُ الْمُتَّقِینَ إِلَى الرَّحْمَنِ وَفْدًا ﴿٨٥﴾ وَنَسُوقُ الْمُجْرِمِینَ إِلَى جَهَنَّمَ وِرْدًا ﴿٨٦﴾ لا یَمْلِکُونَ الشَّفَاعَةَ إِلا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا ﴿٨٧﴾ وَقَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَنُ وَلَدًا ﴿٨٨﴾ لَقَدْ جِئْتُمْ شَیْئًا إِدًّا ﴿٨٩﴾ تَکَادُ السَّمَاوَاتُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَتَنْشَقُّ الأرْضُ وَتَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا ﴿٩٠﴾ أَنْ دَعَوْا لِلرَّحْمَنِ وَلَدًا ﴿٩١﴾ وَمَا یَنْبَغِی لِلرَّحْمَنِ أَنْ یَتَّخِذَ وَلَدًا ﴿٩٢﴾ إِنْ کُلُّ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ إِلا آتِی الرَّحْمَنِ عَبْدًا ﴿٩٣﴾ لَقَدْ أَحْصَاهُمْ وَعَدَّهُمْ عَدًّا ﴿٩٤﴾ وَکُلُّهُمْ آتِیهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَرْدًا ﴿٩٥﴾ إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا ﴿٩٦﴾ فَإِنَّمَا یَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِکَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِینَ وَتُنْذِرَ بِهِ قَوْمًا لُدًّا ﴿٩٧﴾ وَکَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هَلْ تُحِسُّ مِنْهُمْ مِنْ أَحَدٍ أَوْ تَسْمَعُ لَهُمْ رِکْزًا ﴿٩٨﴾

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

كهیعص (1)

(این) یادى است از رحمت پروردگار تو نسبت به بنده‏اش زكریا... (2)

در آن هنگام كه پروردگارش را در خلوتگاه (عبادت) پنهان خواند... (3)

گفت: «پروردگارا! استخوانم سست شده; و شعله پیرى تمام سرم را فراگرفته; و من هرگز در دعاى تو، از اجابت محروم نبوده‏ام! (4)

و من از بستگانم بعد از خودم بیمناكم (كه حق پاسدارى از آیین تو را نگاه ندارند)! و (از طرفى) همسرم نازا و عقیم است; تو از نزد خود جانشینى به من ببخش... (5)

كه وارث من و دودمان یعقوب باشد; و او را مورد رضایتت قرار ده!» (6)

اى زكریا! ما تو را به فرزندى بشارت مى‏دهیم كه نامش «یحیى‏» است; و پیش از این، همنامى براى او قرار نداده‏ایم! (7)

گفت: «پروردگارا! چگونه براى من فرزندى خواهد بود؟! در حالى كه همسرم نازا و عقیم است، و من نیز از شدت پیرى افتاده شده‏ ام!» (8)

فرمود: «پروردگارت این گونه گفته (و اراده كرده)! این بر من آسان است; و قبلا تو را آفریدم در حالى كه چیزى نبودى!» (9)

عرض كرد: «پروردگارا! نشانه‏اى براى من قرار ده!» فرمود: «نشانه تو این است كه سه شبانه روز قدرت تكلم (با مردم) نخواهى داشت; در حالى كه زبانت سالم است!» (10)

او از محراب عبادتش به سوى مردم بیرون آمد; و با اشاره به آنها گفت: «(بشكرانه این موهبت،) صبح و شام خدا را تسبیح گویید!» (11)

اى یحیى! كتاب (خدا) را با قوت بگیر! و ما فرمان نبوت (و عقل كافى) در كودكى به او دادیم! (12)

و رحمت و محبتى از ناحیه خود به او بخشیدیم، و پاكى (دل و جان)! و او پرهیزگار بود! (13)

او نسبت به پدر و مادرش نیكوكار بود; و جبار (و متكبر) و عصیانگر نبود! (14)

سلام بر او، آن روز كه تولد یافت، و آن روز كه مى‏میرد، و آن روز كه زنده برانگیخته مى‏شود! (15)

و در این كتاب (آسمانى)، مریم را یاد كن، آن هنگام كه از خانواده‏اش جدا شد، و در ناحیه شرقى (بیت المقدس) قرار گرفت; (16)

و میان خود و آنان حجابى افكند (تا خلوتگاهش از هر نظر براى عبادت آماده باشد). در این هنگام، ما روح خود را بسوى او فرستادیم; و او در شكل انسانى بى‏عیب و نقص، بر مریم ظاهر شد! (17)

او (سخت ترسید و) گفت: «من از شر تو، به خداى رحمان پناه مى‏برم اگر پرهیزگارى! (18)

گفت: «من فرستاده پروردگار توام; (آمده‏ام) تا پسر پاكیزه‏اى به تو ببخشم!» (19)

گفت: «چگونه ممكن است فرزندى براى من باشد؟! در حالى كه تاكنون انسانى با من تماس نداشته، و زن آلوده‏اى هم نبوده‏ام!» (20)

گفت: «مطلب همین است! پروردگارت فرموده: این كار بر من آسان است! (ما او را مى‏آفرینیم، تا قدرت خویش را آشكار سازیم;) و او را براى مردم نشانه‏اى قرار دهیم; و رحمتى باشد از سوى ما! و این امرى است پایان یافته (و جاى گفتگو ندارد)!» (21)

سرانجام (مریم) به او باردار شد; و او را به نقطه دور دستى برد (و خلوت گزید) (22)

درد زایمان او را به كنار تنه درخت خرمایى كشاند; (آنقدر ناراحت شد كه) گفت: «اى كاش پیش از این مرده بودم، و بكلى فراموش مى‏شدم!» (23)

ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد كه: «غمگین مباش! پروردگارت زیر پاى تو چشمه آبى (گوارا) قرار داده است! (24)

و این تنه نخل را به طرف خود تكان ده، رطب تازه‏اى بر تو فرو مى‏ریزد! (25)

(از این غذاى لذیذ) بخور; و (از آن آب گوارا) بنوش; و چشمت را (به این مولود جدید) روشن دار! و هرگاه كسى از انسانها را دیدى، (با اشاره) بگو: من براى خداوند رحمان روزه‏اى نذر كرده‏ام; بنابراین امروز با هیچ انسانى هیچ سخن نمى‏گویم! (و بدان كه این نوزاد، خودش از تو دفاع خواهد كرد!)» (26)

(مریم) در حالى كه او را در آغوش گرفته بود، نزد قومش آورد; گفتند: «اى مریم! كار بسیار عجیب و بدى انجام دادى! (27)

اى خواهر هارون! نه پدرت مرد بدى بود، و نه مادرت زن بد كاره‏اى!!» (28)

(مریم) به او اشاره كرد; گفتند: «چگونه با كودكى كه در گاهواره است سخن بگوییم؟!» (29)

(ناگهان عیسى زبان به سخن گشود و) گفت: «من بنده خدایم; او كتاب (آسمانى) به من داده; و مرا پیامبر قرار داده است! (30)

و مرا -هر جا كه باشم- وجودى پربركت قرار داده; و تا زمانى كه زنده‏ام، مرا به نماز و زكات توصیه كرده است! (31)

و مرا نسبت به مادرم نیكوكار قرار داده; و جبار و شقى قرار نداده است! (32)

و سلام (خدا) بر من، در آن روز كه متولد شدم، و در آن روز كه مى‏میرم، و آن روز كه زنده برانگیخته خواهم شد!» (33)

این است عیسى پسر مریم; گفتار حقى كه در آن تردید مى‏كنند! (34)

هرگز براى خدا شایسته نبود كه فرزندى اختیار كند! منزه است او! هرگاه چیزى را فرمان دهد، مى‏گوید: «موجود باش!» همان دم موجود مى‏شود! (35)

و خداوند، پروردگار من و شماست! او را پرستش كنید; این است راه راست! (36)

ولى (بعد از او) گروه‏هایى از میان پیروانش اختلاف كردند; واى به حال كافران از مشاهده روز بزرگ (رستاخیز)! (37)

در آن روز كه نزد ما مى‏آیند، چه گوشهاى شنوا و چه چشمهاى بینایى پیدا مى‏كنند! ولى این ستمگران امروز در گمراهى آشكارند! (38)

آنان را از روز حسرت ( روز رستاخیز كه براى همه مایه تاسف است) بترسان، در آن هنگام كه همه چیز پایان مى‏یابد! و آنها در غفلتند و ایمان نمى‏آورند! (39)

ما، زمین و تمام كسانى را كه بر آن هستند، به ارث مى‏بریم; و همگى بسوى ما بازگردانده مى‏شوند! (40)

در این كتاب، ابراهیم را یاد كن، كه او بسیار راستگو، و پیامبر (خدا) بود! (41)

هنگامى كه به پدرش گفت: «اى پدر! چرا چیزى را مى‏پرستى كه نه مى‏شنود، و نه مى‏بیند، و نه هیچ مشكلى را از تو حل مى‏كند؟! (42)

اى پدر! دانشى براى من آمده كه براى تو نیامده است; بنابر این از من پیروى كن، تا تو را به راه راست هدایت كنم! (43)

اى پدر! شیطان را پرستش مكن، كه شیطان نسبت به خداوند رحمان، عصیانگر بود! (44)

اى پدر! من از این مى‏ترسم كه از سوى خداوند رحمان عذابى به تو رسد، در نتیجه از دوستان شیطان باشى!» (45)

گفت: «اى ابراهیم! آیا تو از معبودهاى من روى گردانى؟! اگر (از این كار) دست برندارى، تو را سنگسار مى‏كنم! و براى مدتى طولانى از من دور شو!» (46)

(ابراهیم) گفت: «سلام بر تو! من بزودى از پروردگارم برایت تقاضاى عفو مى‏كنم; چرا كه او همواره نسبت به من مهربان بوده است! (47)

و از شما، و آنچه غیر خدا مى‏خوانید، كناره‏گیرى مى‏كنم; و پروردگارم را مى‏خوانم; و امیدوارم در خواندن پروردگارم بى ‏پاسـخ نمانم!» (48)

هنگامى كه از آنان و آنچه غیر خدا مى‏پرستیدند كناره‏گیرى كرد، ما اسحاق و یعقوب را به او بخشیدیم; و هر یك را پیامبرى (بزرگ) قرار دادیم! (49)

و از رحمت خود به آنان عطا كردیم; و براى آنها نام نیك و مقام برجسته‏اى (در میان همه امتها) قرار دادیم! (50)

و در این كتاب (آسمانى) از موسى یاد كن، كه او مخلص بود، و رسول و پیامبرى والا مقام! (51)

ما او را از طرف راست (كوه) طور فراخواندیم; و نجواكنان او را (به خود) نزدیك ساختیم; (52)

و ما از رحمت خود، برادرش هارون را -كه پیامبر بود- به او بخشیدیم. (53)

و در این كتاب (آسمانى) از اسماعیل (نیز) یاد كن، كه او در وعده‏هایش صادق، و رسول و پیامبرى (بزرگ) بود! (54)

او همواره خانواده‏اش را به نماز و زكات فرمان مى‏داد; و همواره مورد رضایت پروردگارش بود. (55)

و در این كتاب، از ادریس (نیز) یاد كن، او بسیار راستگو و پیامبر (بزرگى) بود. (56)

و ما او را به مقام والایى رساندیم. (57)

آنها پیامبرانى بودند كه خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از كسانى كه با نوح بر كشتى سوار كردیم، و از دودمان ابراهیم و یعقوب، و از كسانى كه هدایت كردیم و برگزیدیم. آنها كسانى بودند كه وقتى آیات خداوند رحمان بر آنان خوانده مى‏شد به خاك مى‏افتادند، در حالى كه سجده مى‏كردند و گریان بودند. (58)

اما پس از آنان، فرزندان ناشایسته‏اى روى كار آمدند كه نماز را تباه كردند، و از شهوات پیروى نمودند; و بزودى (مجازات) گمراهى خود را خواهند دید! (59)

مگر آنان كه توبه كنند، و ایمان بیاورند، و كار شایسته انجام دهند; چنین كسانى داخل بهشت مى‏شوند، و كمترین ستمى به آنان نخواهد شد. (60)

وارد باغهایى جاودانى مى‏شوند كه خداوند رحمان بندگانش را به آن وعده داده است; هر چند آن را ندیده‏اند; مسلما وعده خدا تحقق یافتنى است! (61)

در آن جا هرگز گفتار لغو و بیهوده‏اى نمى‏شنوند; و جز سلام در آن جا سخنى نیست; و هر صبح و شام، روزى آنان در بهشت مقرر است. (62)

این همان بهشتى است كه به بندگان پرهیزگار خود، به ارث مى‏دهیم. (63)

(پس از تاخیر وحى، جبرئیل به پیامبر عرض كرد:) ما جز بفرمان پروردگار تو، نازل نمى‏شویم; آنچه پیش روى ما، و پشت سر ما، و آنچه میان این دو مى‏باشد، همه از آن اوست; و پروردگارت هرگز فراموشكار نبوده (و نیست)! (64)

همان پروردگار آسمانها و زمین، و آنچه میان آن دو قرار دارد! او را پرستش كن; و در راه عبادتش شكیبا باش! آیا مثل و مانندى براى او مى‏یابى؟! (65)

انسان مى‏گوید: «آیا پس از مردن، زنده (از قبر) بیرون خواهم آمد؟!» (66)

آیا انسان به خاطر نمى‏آورد كه ما پیش از این او را آفریدیم در حالى كه چیزى نبود؟! (67)

سوگند به پروردگارت كه همه آنها را همراه با شیاطین در قیامت جمع مى‏كنیم; سپس همه را -در حالى كه به زانو درآمده‏اند- گرداگرد جهنم حاضر مى‏سازیم. (68)

سپس از هر گروه و جمعیتى، كسانى را كه در برابر خداوند رحمان از همه سركش تر بوده‏اند، جدا مى‏كنیم. (69)

بعد از آن، ما بخوبى از كسانى كه براى سوختن در آتش سزاوارترند، آگاهتریم! (70)

و همه شما (بدون استثنا) وارد جهنم مى‏شوید; این امرى است حتمى و قطعى بر پروردگارت! (71)

سپس آنها را كه تقوا پیشه كردند از آن رهایى مى‏بخشیم; و ظالمان را -در حالى كه (از ضعف و ذلت) به زانو درآمده‏اند- در آن رها مى‏سازیم. (72)

و هنگامى كه آیات روشن ما بر آنان خوانده مى‏شود، كافران به مؤمنان مى‏گویند: «كدام یك از دو گروه ( ما و شما) جایگاهش بهتر، و جلسات انس و مشورتش زیباتر، و بخشش او بیشتر است؟ !» (73)

چه بسیار اقوامى را پیش از آنان نابود كردیم كه هم مال و ثروتشان از آنها بهتر بود، و هم ظاهرشان آراسته‏تر! (74)

بگو: «كسى كه در گمراهى است، باید خداوند به او مهلت دهد تا زمانى كه وعده الهى را با چشم خود ببینند: یا عذاب (این دنیا)، یا (عذاب) قیامت! (آن روز) خواهند دانست چه كسى جایش بدتر، و لشكرش ناتوانتر است!» (75)

(اما) كسانى كه در راه هدایت گام نهادند، خداوند بر هدایتشان مى‏افزاید; و آثار شایسته‏اى كه (از انسان) باقى مى‏ماند، ثوابش در پیشگاه پروردگارت بهتر، و عاقبتش خوبتر است! (76)

آیا دیدى كسى را كه به آیات ما كافر شد، و گفت: «اموال و فرزندان فراوانى به من داده خواهد شد»؟! (77)

آیا او از غیب آگاه گشته، یا نزد خدا عهد و پیمانى گرفته است؟! (78)

هرگز چنین نیست! ما بزودى آنچه را مى‏گوید مى‏نویسیم و عذاب را بر او مستمر خواهیم داشت! (79)

آنچه را او مى‏گوید (از اموال و فرزندان)، از او به ارث مى‏بریم، و به صورت تنها نزد ما خواهد آمد! (80)

و آنان غیر از خدا، معبودانى را براى خود برگزیدند تا مایه عزتشان باشد! (چه پندار خامى!) (81)

هرگز چنین نیست! به زودى (معبودها) منكر عبادت آنان خواهند شد; (بلكه) بر ضدشان قیام مى‏كنند! (82)

آیا ندیدى كه ما شیاطین را بسوى كافران فرستادیم تا آنان را شدیدا تحریك كنند؟! (83)

پس درباره آنان شتاب مكن; ما آنها (و اعمالشان) را به دقت شماره میكنیم! (84)

در آن روز كه پرهیزگاران را دسته جمعى بسوى خداوند رحمان (و پاداشهاى او) محشور مى‏كنیم... (85)

و مجرمان را (همچون شتران تشنه‏كامى كه‏به سوى آبگاه مى‏روند) به جهنم مى‏رانیم... (86)

آنان هرگز مالك شفاعت نیستند; مگر كسى كه نزد خداوند رحمان، عهد و پیمانى دارد. (87)

و گفتند: «خداوند رحمان فرزندى براى خود برگزیده است‏». (88)

راستى مطلب زشت و زننده‏اى گفتید! (89)

نزدیك است به خاطر این سخن آسمانها از هم متلاشى گردد، و زمین شكافته شود، و كوه‏ها بشدت فرو ریزد... (90)

از این رو كه براى خداوند رحمان فرزندى قائل شدند! (91)

در حالى كه هرگز براى خداوند رحمان سزاوار نیست كه فرزندى برگزیند! (92)

تمام كسانى كه در آسمانها و زمین هستند، بنده اویند! (93)

خداوند همه آنها را احصا كرده، و به دقت شمرده است! (94)

و همگى روز رستاخیز، تك و تنها نزد او حاضر مى‏شوند! (95)

مسلما كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام داده‏اند، خداوند رحمان محبتى براى آنان در دلها قرار مى‏دهد! (96)

و ما فقط آن ( قرآن) را بر زبان تو آسان ساختیم تا پرهیزگاران را بوسیله آن بشارت دهى، و دشمنان سرسخت را با آنان انذار كنى. (97)

چه بسیار اقوام (بى‏ایمان و گنهكارى) را كه پیش از آنان هلاك كردیم; آیا احدى از آنها را احساس مى‏كنى؟! یا كمترین صدایى از آنان مى‏شنوى؟! (98)