سوره سجده با صدای عبدالباسط عبدالصمد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

الم ﴿١﴾ تَنْزِیلُ الْکِتَابِ لا رَیْبَ فِیهِ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿٢﴾ أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أَتَاهُمْ مِنْ نَذِیرٍ مِنْ قَبْلِکَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿٣﴾ اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ مَا لَکُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلا شَفِیعٍ أَفَلا تَتَذَکَّرُونَ ﴿٤﴾ یُدَبِّرُ الأمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الأرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ﴿٥﴾ ذَلِکَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُ ﴿٦﴾ الَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ وَبَدَأَ خَلْقَ الإنْسَانِ مِنْ طِینٍ ﴿٧﴾ ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ مَاءٍ مَهِینٍ ﴿٨﴾ ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِیهِ مِنْ رُوحِهِ وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالأبْصَارَ وَالأفْئِدَةَ قَلِیلا مَا تَشْکُرُونَ ﴿٩﴾ وَقَالُوا أَئِذَا ضَلَلْنَا فِی الأرْضِ أَئِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ بَلْ هُمْ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ کَافِرُونَ ﴿١٠﴾ قُلْ یَتَوَفَّاکُمْ مَلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ ﴿١١﴾ وَلَوْ تَرَى إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاکِسُو رُءُوسِهِمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ رَبَّنَا أَبْصَرْنَا وَسَمِعْنَا فَارْجِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُونَ ﴿١٢﴾ وَلَوْ شِئْنَا لآتَیْنَا کُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَکِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّی لأمْلأنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ ﴿١٣﴾ فَذُوقُوا بِمَا نَسِیتُمْ لِقَاءَ یَوْمِکُمْ هَذَا إِنَّا نَسِینَاکُمْ وَذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿١٤﴾ إِنَّمَا یُؤْمِنُ بِآیَاتِنَا الَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لا یَسْتَکْبِرُونَ ﴿١٥﴾ تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ﴿١٦﴾ فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٧﴾ أَفَمَنْ کَانَ مُؤْمِنًا کَمَنْ کَانَ فَاسِقًا لا یَسْتَوُونَ ﴿١٨﴾ أَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَى نُزُلا بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٩﴾ وَأَمَّا الَّذِینَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ کُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ یَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِیدُوا فِیهَا وَقِیلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿٢٠﴾ وَلَنُذِیقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الأدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الأکْبَرِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿٢١﴾ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهَا إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنْتَقِمُونَ ﴿٢٢﴾ وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ فَلا تَکُنْ فِی مِرْیَةٍ مِنْ لِقَائِهِ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِی إِسْرَائِیلَ ﴿٢٣﴾ وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَکَانُوا بِآیَاتِنَا یُوقِنُونَ ﴿٢٤﴾ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿٢٥﴾ أَوَلَمْ یَهْدِ لَهُمْ کَمْ أَهْلَکْنَا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْقُرُونِ یَمْشُونَ فِی مَسَاکِنِهِمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لآیَاتٍ أَفَلا یَسْمَعُونَ ﴿٢٦﴾ أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الأرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْکُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنْفُسُهُمْ أَفَلا یُبْصِرُونَ ﴿٢٧﴾ وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْفَتْحُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿٢٨﴾ قُلْ یَوْمَ الْفَتْحِ لا یَنْفَعُ الَّذِینَ کَفَرُوا إِیمَانُهُمْ وَلا هُمْ یُنْظَرُونَ ﴿٢٩﴾ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانْتَظِرْ إِنَّهُمْ مُنْتَظِرُونَ ﴿٣٠﴾

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

الم (۱)

این كتابى است كه از سوى پروردگار جهانیان نازل شده، و شك و تردیدى در آن نیست! (۲)

ولى آنان مى‏گویند: «(محمد) آن را بدروغ به خدا بسته است‏»، اما این سخن حقى است از سوى پروردگارت تا گروهى را انذار كنى كه پیش از تو هیچ انذاركننده‏اى براى آنان نیامده است، شاید (پند گیرند و) هدایت شوند! (۳)

خداوند كسى است كه آسمانها و زمین و آنچه را میان این دو است در شش روز ( شش دوران) آفرید، سپس بر عرش (قدرت) قرار گرفت; هیچ سرپرست و شفاعت كننده‏اى براى شما جز او نیست; آیا متذكر نمى‏شوید؟! (۴)

امور این جهان را از آسمان به سوى زمین تدبیر مى‏كند; سپس در روزى كه مقدار آن هزار سال از سالهایى است كه شما مى‏شمرید بسوى او بالا مى‏رود (و دنیا پایان مى‏یابد). (۵)

او خداوندى است كه از پنهان و آشكار با خبر است، و شكست‏ناپذیر و مهربان است! (۶)

او همان كسى است كه هر چه را آفرید نیكو آفرید; و آفرینش انسان را از گل آغاز كرد; (۷)

سپس نسل او را از عصاره‏اى از آب ناچیز و بى‏قدر آفرید. (۸)

سپس (اندام) او را موزون ساخت و از روح خویش در وى دمید; و براى شما گوش و چشمها و دلها قرار داد; اما كمتر شكر نعمتهاى او را بجا مى‏آورید! (۹)

آنها گفتند: «آیا هنگامى كه ما (مردیم و) در زمین گم شدیم، آفرینش تازه‏اى خواهیم یافت؟! س‏ذللّه ولى آنان لقاى پروردگارشان را انكار مى‏كنند (و مى‏خواهند با انكار معاد، آزادانه به هوسرانى خویش ادامه دهند). (۱۰)

بگو: «فرشته مرگ كه بر شما مامور شده، (روح) شما را مى‏گیرد; سپس شما را بسوى پروردگارتان بازمى‏گردانند.» (۱۱)

و اگر ببینى مجرمان را هنگامى كه در پیشگاه پروردگارشان سر به زیر افكنده، مى‏گویند: س‏خ‏للّهپروردگارا! آنچه وعده كرده بودى دیدیم و شنیدیم; ما را بازگردان تا كار شایسته‏اى انجام دهیم; ما (به قیامت) یقین داریم!» (۱۲)

و اگر مى‏خواستیم به هر انسانى هدایت لازمش را (از روى اجبار بدهیم) مى‏دادیم; ولى (من آنها را آزاد گذارده‏ام و) سخن و وعده‏ام حق است كه دوزخ را (از افراد بى‏ایمان و گنهكار) از جن و انس همگى پر كنم! (۱۳)

(و به آنها مى‏گویم:) بچشید (عذاب جهنم را)! بخاطر اینكه دیدار امروزتان را فراموش كردید، ما نیز شما را فراموش كردیم; و بچشید عذاب جاودان را به خاطر اعمالى كه انجام مى‏دادید! (۱۴)

تنها كسانى كه به آیات ما ایمان مى‏آورند كه هر وقت این آیات به آنان یادآورى شود به سجده مى‏افتند و تسبیح و حمد پروردگارشان را بجا مى‏آورند، و تكبر نمى‏كنند. (۱۵)

پهلوهایشان از بسترها در دل شب دور مى‏شود (و بپا مى‏خیزند و رو به درگاه خدا مى آورند) و پروردگار خود را با بیم و امید مى‏خوانند، و از آنچه به آنان روزى داده‏ایم انفاق مى‏كنند! (۱۶)

هیچ كس نمى‏داند چه پاداشهاى مهمى كه مایه روشنى چشمهاست براى آنها نهفته شده، این پاداش كارهائى است كه انجام مى‏دادند! (۱۷)

آیا كسى كه باایمان باشد همچون كسى است كه فاسق است؟! نه، هرگز این دو برابر نیستند. (۱۸)

اما كسانى كه ایمان آوردند و كارهاى شایسته انجام دادند، باغهاى بهشت جاویدان از آن آنها خواهد بود، این وسیله پذیرایى (خداوند) از آنهاست به پاداش آنچه انجام مى‏دادند. (۱۹)

و اما كسانى كه فاسق شدند (و از اطاعت خدا سرباز زدند)، جایگاه همیشگى آنها آتش است; هر زمان بخواهند از آن خارج شوند، آنها را به آن بازمى‏گردانند و به آنان گفته د: «بچشید عذاب آتشى را كه انكار مى‏كردید!» (۲۰)

به آنان از عذاب نزدیك (عذاب این دنیا) پیش از عذاب بزرگ (آخرت) مى‏چشانیم، شاید بازگردند! (۲۱)

چه كسى ستمكارتر است از آن كس كه آیات پروردگارش به او یادآورى شده و او از آن اعراض كرده است؟! مسلما ما از مجرمان انتقام خواهیم گرفت! (۲۲)

ما به موسى كتاب آسمانى دادیم; و شك نداشته باش كه او آیات الهى را دریافت داشت; و ما آن را وسیله هدایت بنى اسرائیل قرار دادیم! (۲۳)

و از آنان امامان (و پیشوایانى) قرار دادیم كه به فرمان ما (مردم را) هدایت مى‏كردند; چون شكیبایى نمودند، و به آیات ما یقین داشتند. (۲۴)

البته پروردگار تو میان آنان روز قیامت در آنچه اختلاف داشتند داورى مى‏كند (و هر كس را به سزاى اعمالش مى‏رساند)! (۲۵)

آیا براى هدایت آنها همین كافى نیست كه افراد زیادى را كه در قرن پیش از آنان زندگى داشتند هلاك كردیم؟! اینها در مساكن (ویران شده) آنان راه مى‏روند; در این آیاتى است (از قدرت خداوند و مجازات دردناك مجرمان); آیا نمى‏شنوند؟! (۲۶)

آیا ندیدند كه ما آب را بسوى زمینهاى خشك مى‏رانیم و بوسیله آن زراعتهایى مى‏رویانیم كه هم چهارپایانشان از آن مى‏خورند و هم خودشان تغذیه مى‏كنند; آیا نمى بینند؟! (۲۷)

آنان مى‏گویند: «اگر راست‏مى‏گویید، این پیروزى شما كى خواهد بود؟!» (۲۸)

بگو: «روز پیروزى، ایمان آوردن، سودى به حال كافران نخواهد داشت; و به آنها هیچ مهلت داده نمى‏شود!» (۲۹)

حال كه چنین است، از آنها روى بگردان و منتظر باش; آنها نیز منتظرند! (تو منتظر رحمت خدا و آنها هم منتظر عذاب او!) (۳۰)