سوره بلد با صدای عبدالباسط عبدالصمد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

لا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿١﴾ وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿٢﴾ وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿٣﴾ لَقَدْ خَلَقْنَا الإنْسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿٤﴾ أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿٥﴾ یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالا لُبَدًا ﴿٦﴾ أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿٧﴾ أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿٨﴾ وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿٩﴾ وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿١٠﴾ فَلا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿١١﴾ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿١٢﴾ فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿١٣﴾ أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿١٤﴾ یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿١٥﴾ أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿١٦﴾ ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿١٧﴾ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿١٨﴾ وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿١٩﴾ عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿٢٠﴾

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

قسم به این شهر مقدس ( مكه)، (۱)

شهرى كه تو در آن ساكنى، (۲)

و قسم به پدر و فرزندش ( ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل ذبیح)، (۳)

كه ما انسان را در رنج آفریدیم (و زندگى او پر از رنجهاست)! (۴)

آیا او گمان مى‏كند كه هیچ كس نمى‏تواند بر او دست یابد؟! (۵)

مى‏گوید: «مال زیادى را (در كارهاى خیر) نابود كرده‏ام!» (۶)

آیا (انسان) گمان مى‏كند هیچ كس او را ندیده (كه عمل خیرى انجام نداده) است؟! (۷)

آیا براى او دو چشم قرار ندادیم، (۸)

و یك زبان و دو لب؟! (۹)

و او را به راه خیر و شر هدایت كردیم! (۱۰)

ولى او از آن گردنه مهم نگذشت! (۱۱)

و تو نمى‏دانى آن گردنه چیست! (۱۲)

آزادكردن برده‏اى، (۱۳)

یا غذا دادن در روز گرسنگى... (۱۴)

یتیمى از خویشاوندان، (۱۵)

یا مستمندى خاك‏نشین را، (۱۶)

سپس از كسانى باشد كه ایمان آورده و یكدیگر را به شكیبایى و رحمت توصیه مى‏كنند! (۱۷)

آنها «اصحاب الیمین‏»اند (كه نامه اعمالشان را به دست راستشان مى‏دهند)! (۱۸)

و كسانى كه آیات ما را انكار كرده‏اند افرادى شومند (كه نامه اعمالشان به دست چپشان داده مى‏شود). (۱۹)

بر آنها آتشى است فروبسته (كه راه فرارى از آن نیست)! (۲۰)