سطوح نشیمن به عنوان یک عامل بصری، در صورت طراحی صحیح و رعایت الگوهای شهری و استانداردها میتواند در ارتقاء کیفیت بصری، زیبایی محیط و رضایت شهروندان بسیار موثر باشد اما این فاکتور در شهرهای کشور ما لحاظ نشده و باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
به گزارش ایسنا، پیکره یا سطحی افقی متناسب از سطح زمین است که در محیط عمومی شهر برای نشستن مورد استفاده قرار می‌گیرد. هدف از نشستن، معمولا رفع خستگی، گذراندن اوقات فراغت، ارتباط اجتماعی و لذت بردن از چشم‌انداز اطراف است.
نیمکت‌ها و سطوح نشیمن برای استفاده چند نفره ساخته می‌شوند و با توجه به سروکار داشتن گروه‌های مختلف مانند کودک، بزرگسال، کهنسال، معلول و ... طرح نشیمن بایستی از جامعیت کافی برای خدمات‌رسانی مناسب برخوردار باشد.
نشیمن‌هایی که در مکان‌های کم رفت و آمد و در مجاورت مناظر قرار می‌گیرند نیاز بیشتری به راحت بودن دارند و آنها که برای نشستن‌های کوتاه مدت مورد استفاده قرار می‌گیرد میتواند ساده‌تر بوده و از انعطاف پذیری بیشتری در فرم و طرح برخوردار باشد. فرم نیمکت باید با محیط استفاده هماهنگ باشد و زوایا و ابعاد آن مطابق با بدن استفاده کننده و راحتی او طراحی گردد. نوع طراحی و چیدمان نیمکت‌ها باید به گونه‌ای باشد که موجب توسعه روابط اجتماعی شود.
نشیمن به عنوان یکی از تجهیزات شهری با انعطاف پذیری خود به لحاظ ترکیب‌بندی و چیدمان در فضا ی شهر میتواند جلوه های جذاب و متنوع ایجاد کرده و از یکنواختی و کسالت محیط جلوگیری کند.
نشیمن با ترکیب وسایل کاربردی و تزئینی همچون گلدان، روشنایی و ... در ایجاد مناظر زیبا و کاهش خشکی محیط تاثیرگزار است و میتواند بیشتر مورد استفاده مردم قرار گیرد.
مناسب سازی محیط شهری با دیدگاه توانبخشیبر اساس قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در 9 دسامبر 1975، معلولین حق برخورداری از امکاناتی را دارند که بطور مستقل قادر به حضور و زندگی در جامعه باشند. فضای شایسته انسان، مکانی است که علاوه بر داشتن ابعاد انسانی، دارای خصلتی متناسب با مقام انسانی باشد. با اینکه رعایت ابعاد و مقیاس ، شرط لازم برای ایجاد فضای شهری است ولی کافی نیست. ایجاد فضا و دسترسی مناسب برای افراد معلول، مستلزم توجه به ابعاد او در حالت سکون، حرکت و قابلیتهای حرکتی است.
اندازههای بدن انسان بر حسب جنس، سن، سلامت یا معلویت متفاوت است، در نتیجه میدان دسترسی به فضای اطراف، برای او تغییر میکند. به هنگام طراحی فضاهای خصوصی و جمعی برای افراد ناتوان، می‌بایستی محدوده دسترسی و شعاع عملکرد را بر اساس استفاده از وسایل و ابزار کمکی یا صندلی چرخدار در نظر گرفت.
معلولان برای زندگی اجتماعی در شهرها با موانع معماری و شهری متعددی رو به رو هستند بنابراین سازگاری محیط شهر با نیازهای معلولان جسمی ضرورتی حیاتی است و طراحی شهری باید بر اساس معیارها و ضوابطی خاص، مناسب سازی شود.
مشکلات و موانع موجود در شبکه دسترسی پیاده شهری و عدم تداوم حرکت روان در مسیرهای پیاده، برای افراد سالم نیز ایجاد اشکال میکند. افراد سالخورده، مادری که کودک خود را در کالسکه حمل میکند، ناتوانی که با وسایل کمکی یا صندلی چرخدار حرکت میکند، از موانع مختلف و نامناسب بودن مسیرها، گذرگاهها و کفپوشها رنج میبرند. همسطح سازی و از بین بردن موانع ، جزو اقدامات مهمی است که از مدیریت شهری انتظار می‌رود و مشارکت هر چه بیشتر معلولان در فعالیتهای اجتماعی و حضور در شهر را تسهیل میکند.
