اگر زنده بودن عبارت باشد از دفاع از عزت و آزادی، نام همۀ زندگان «اسعد» است!
نوشته اند که پس از بمباران مجلس، در روز چهارشنبه ۳ تیر ۱۲۸۷ که برخی از آزادی خواهان به زندان افتادند، وی در پاریس بود. مخبرالسلطنه می‌گوید که از او خواسته‌است تا به ایران برود و رهبری نهضت را به عهده بگیرد. او به دریغ می گوید که تنهاست! مخبرالسلطنه به او زنهار می‌دهد که: «[اتفاقاً] کار را یک نفر می‌کند». یعنی که آن یک تنِ تاریخ ساز تویی!
آن یک تن دیری نگذشت که همکاری با آزادی خواهان را، پس از بمباران مجلس شورای ملی و در سال ۱۲۸۷ آشکارا آغاز کرد. دل به دریای حوادث می خواست زدن.
آن یک تن در سال ۱۲۸۸ وارد سرزمین بختیاری شد و با خوانین قشقایی سوگندنامه‌ای امضا کرد.
نیروهای بختیاری به فرماندهی او از جنوب و نیروهای مجاهدین از شمال راهی تهران شدند و با هماهنگی‌هایی که با هم داشتند، در بادامک به هم رسیده و در ۲۲ تیر ۱۲۸۸ وارد شهر شدند. خبرنگار تایمز، حرکت آنان، غافلگیرانه، بسیار زیرکانه و با سرانجامی درخشان توصیف کرده است. نوشته اند که آنان بدون شلیک تیری توانستند به شهر نفوذ کنند.
... و در روز جمعه ۲۵ تیر ۱۲۸۸ داستان فتح تهران با در هم شکستن اراده نداشتۀ محافظانِ استبداد پوسیده پایان یافت و در ساعت ۸:۳۰ صبح شاه با پانصد تن از سربازان و سران مرتجع به سفارت روس پناهنده شد تا «مشروطۀ دوم» عزت و آزادی را به ملت ایران بازگرداند.
نام این یک تن که دل به دریا زد تا عزت و آزادی ایرانی را از انحطاطِ پناه برده به بیگانه بگیرد «علی‌قلی‌خان بختیاری» معروف به «سردار اسعد بختیاری» است. اکنون آیا می توان گفت که: نام همۀ زندگان «اسعد» است!
کاکا، ما همه مجسمۀ توایم؛ نام تو، نام همۀ ماست. نام تو، نام همۀ زندگان است.
درود بر شیردل بختیاری سردار اسعد کبیر 
درود بر همه سرداران حق و آزادی از جمله سردار سرفراز محسن رضایی 
