کوهستان‌ها از حساس‌ترین و شکننده‌ترین اکوسیستم‌های کره زمین هستند که با دارا بودن دامنه‌هایی با شیب تند تحمل چرای بیش از حد، شخم و قطع درختان را ندارند و با تهدیدات جدی روبه‌رو هستند.
به گزارش ایسنا، در محدوده زاگرس مرکزی تهدیدهایی مانند توسعه ناپایدار شهری و صنعتی، انجام پروژه‌های کلان عمرانی بدون ملاحظات محیط زیستی مانند سدسازی بی‌رویه، طرح‌های انتقال آب برای مصارف غیرشرب، جاده‌سازی غیراصولی، توسعه افسارگسیخته معادن، تغییر کاربری اراضی جنگلی و مرتعی، برداشت بی‌رویه از تولیدات تنوع زیستی وجود دارد و اگر شیوه‌های کنونی توسعه در منطقه تغییر نکند، دیری نخواهد پایید که در پی از دست دادن توان اکولوژیکی در مقابل بهره‌برداری‌های ناپایدار حیات اجتماعی زاگرس به مخاطره جدی خواهد افتاد.
علل ریشه‌ای مشکلات زاگرس
فعالیت‌های توسعه‌ای در منطقه زاگرس مخرب و ناپایدارهستند. همچنین معیشت و کیفیت زندگی جوامع محلی در اولویت نیست و طبیعت در نظر گرفته نمی‌شود. مجموع این عوامل علت‌های اصلی مشکلات زاگرس هستند که می‌توان با اجرای راهکارهایی مانند اجرای پروژه‌های سبز و پایدار و در اولویت قرار دادن کیفیت زندگی و رفاه عمومی بخش عمده‌ای از این مشکلات را حل کرد.
طرح حفاظت از تنوع زیستی زاگرس مرکزی
با مشارکت دولت، برنامه عمران سازمان ملل متحد و صندوق جهانی محیط زیست در سال ۲۰۰۲ میلادی تعریف و اجرای آن در چهار استان چهارمحال و بختیاری، کهگیلویه و بویراحمد، فارس و اصفهان از سال ۲۰۰۵ میلادی آغاز شد.
سازمان حفاظت محیط زیست با همکاری ارگان‌های مربوطه برنامه جامع و بلندمدت حفاظت و توسعه پایدار کوهستان زاگرس مرکزی را تدوین کرد. این برنامه الگویی از اقدامات فرابخشی است که در صورت موفقیت نتایج قابل اعتنای آن می‌تواند از برنامه ششم توسعه کشور به تمامی منطقه رویشی زاگرس تعمیم یابد.
بر اساس چارچوب راهبردها و برنامه اقدام حفاظت و توسعه پایدار کوهستان، زاگرس منطقه‌ای است منحصر به فرد و برخوردار از توسعه پایدار و متوازن به گونه‌ای که کلیه ذینفعان و دست‌اندرکاران مدیریت در آن مشارکت می‌کنند و با رعایت ظرفیت برد و تحمل طبیعت و چرخه حیات آب از مواهب کوهستان به طور عادلانه بهره‌مند می‌شوند. هدف کلان این برنامه نیز توسعه پایدار حفاظت از منابع طبیعی و زیستی در محدوده کوهستان زاگرس مرکزی است.
