شخصیت‌های سیاسی گرفتار در بخش مراقبت‌های ویژه؟! ‏/ جان مردم را گروگان نگیرید/ کیهان: تردستی یا تشریح انتخاب با شماست

به گزارش «تابناک»؛ روزنامه‌های امروز شنبه ۲۱ فروردین ماه در حالی چاپ و منتشر شد که نشست روز گذشته کمیسیون برجام ‏در وین و ادامه تحلیل‌ها و واکنش‌ها از نتایج احتمالی این نشست، تعطیلی و محدودیت‌های کرونایی ۱۰ روزه در کشور، ‏اظهارات انتخاباتی سیدحسن خمینی و تاکید او بر پرشور بودن انتخابات و بازگشت به مردم و گزارش‌هایی از چرایی گرم نبودن ‏تنور تحرکات انتخاباتی دو ماه مانده به انتخابات ۱۴۰۰ در صفحات نخست روزنامه‌های امروز برجسته شده است. ‏

در ادامه تعدادی از یادداشت ها و سرمقاله های منتشره در روزنامه های امروز را مرور می کنیم؛

شخصیت‌های سیاسی گرفتار در بخش مراقبت‌های ویژه؟! ‏

محمدعلی وکیلی، مدیرمسئول روزنامه ابتکار در سرمقاله امروز این روزنلمه با عنوان شخصیت‌های سیاسی گرفتار در بخش ‏مراقبت‌های ویژه؟! ‏ نوشت: کمتر از دو ماه به انتخابات ریاست جمهوری مانده است. همچنان، اما یخ سیاست آب نشده است. ملت ‏چندان اقبالی نشان نمی‌دهند. البته این بی‌رغبتی و سکوت، به معنای این نیست که ملت نسبت به سیاست بی تفاوت شده‌اند. ‏نشانه‌های فراوانی وجود دارد که ملت، همچنان سیاست را رصد می‌کنند. همچنان به عرصه رسمی چشم دوخته‌اند، اما امیدی به آن ‏نبسته‌اند. همچنان اتفاقات این حوزه را رصد می‌کنند، مذاکرات را دنبال می‌کنند، تحولات حوزه قدرت را پیگیری می‌کنند، نسبت ‏به حوادث سیاسی مواضع خود را دارند، اما با این وجود سخنان موجود جانشان را گرم نمی‌کند. دیری است که بحران اعتبار دامن ‏همه را گرفته است. هم نهاد‌های سیاسی و هم افراد سیاسی در نازل‌ترین سطح اعتماد عمومی قرار دارند. ملت دیگر سخت به ‏ادعا‌ها و شعار‌ها دل می‌بندند. دیگر برای سخنان فانتزی هورا کشیده نمی‌شود. اتوپیای ذهنیت جمعی جامعه ایران، پایش به زمین ‏رسیده است و لذا مردم به وعده‌های سرخرمن اعتنایی نمی‌کنند. اکنون اخبار تحولات واقعی حوزه قدرت و مذاکرات برجامی، بیش ‏از هر رپرتاژ تبلیغاتی و سخنرانی تبلیغاتی اشخاص در معرض کاندیداتوری، محل بازدید مردم قرار گرفته است. اینکه حوادث ‏واقعی عرصه سیاست بیش‌تر از وعده‌های جذاب سیاستمداران توجه‌ها را جلب می‌کند، یعنی ملت دیگر بر اساس آرزو‌های زمینی ‏و انضمامی تصمیم می‌گیرد. ‏

گفتیم که مانند یک اپیدمی، تقریباً همه مبتلا به ویروس ادبار مردم گشته‌اند. شخصیت‌ها یکی پس از دیگری کارشان به بیمارستان ‏و سپس قبرستان افکار عمومی کشیده می‌شود. اعتبار شخصیت‌ها فروریخته و شخصیتی نمی‌توان یافت که در اوج سلامت اقبال ‏مردم باشد. ‏

چیزی تا انتخابات ریاست جمهوری نمانده است، اما آرایش انتخاباتی شکل نمی‌گیرد. اسامی که مطرح می‌شود نیز شور و اقبالی در ‏افکار عمومی نمی‌انگیزد. در محضر افکار عمومی حال بسیاری از این اسامی بد است. تقریباً همه شخصیت‌های سیاسی به لحاظ ‏افکار عمومی بیمارستانی هستند. عده‌ای شرایط اورژانس دارند، عده‌ای در بخش بستری هستند و پاره‌ای نیز کارشان به ‏ICU‏ و ‏ccu‏ کشیده شده است. بازگشت این گروه واپسین بسیار بعید است. افکار عمومی به سختی به این گروه اقبال نشان می‌دهد؛ لذا ‏بی‌جهت وقت خود را تلف می‌کنند. اما گروهی که هنوز به بخش مراقبت‌های ویژه نرفته‌اتد با تمهیداتی همچنان فرصت پذیرش ‏دارند. ‏

جان مردم را گروگان نگیرید

روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز خود با عنوان جان مردم را گروگان نگیرید نوشت: اکثریت مردم آمادگی دارند به ‏مقررات عمل کنند و از قوانین سرپیچی نکنند. آنچه باقی می‌ماند کوتاهی مسئولین ستاد ملی مبارزه با کروناست که در مواقع لازم ‏تصمیم نمی‌گیرد و قرارگاه عملیاتی این ستاد نیز که مسئولیت نظارت بر اجرای مقررات را برعهده دارد، در مواردی که مقررات ‏وضع می‌شود به وظیفه خود به درستی عمل نمی‌کند. ‏

سوالی که در چنین وضعیتی مطرح می‌شود اینست که در برابر بی‌تصمیمی‌ها و بی‌عملی‌ها چه باید کرد؟
یک راه که راهی انحرافی است و متاسفانه بعضی مسئولین بهداشت کشور آن را انتخاب کرده‌اند، این است که التماس می‌کنند، ‏خواهش می‌کنند و از بی‌تصمیمی‌ها و بی‌عملی‌ها گلایه‌مند می‌شوند و آن را مرتباً تکرار می‌کنند. روشن است که اولاً با التماس و ‏تمنا و خواهش، مشکلی حل نمی‌شود و ثانیاً به زبان آوردن این مطالب و تکرار آن‌ها برای خارج کردن خود از زیر سوال و خود را ‏نزد افکار عمومی تبرئه کردن است. چنین روشی، با مسئولیت‌پذیری سازگاری ندارد و افکار عمومی نیز کسی را با این روش‌ها ‏تبرئه و از زیر سوال خارج نمی‌کند. ‏

متاسفانه اخیراً راه دیگری اختراع شده و آن اینست که مسئولان بهداشتی تقصیر را به گردن دیگران می‌اندازند و عجیب اینکه آن ‏دیگران را نیز نام نمی‌برند و با مجهول باقی گذاشتن مقصرین، افکار عمومی را دچار سرگردانی می‌کنند. معاون کل وزیر ‏بهداشت، اخیراً در مصاحبه‌ای در جواب این سوال که چه کسی مانع تصمیم‌گیری برای قرنطینه یا اِعمال محدودیت‌ها می‌شود؟ ‏گفت نمی‌توانم اسم ببرم. خود وزیر بهداشت هم در یک سخنرانی ضمن تکرار چندین باره التماس‌ها و تمنا‌ها و اینکه مردم به ‏خواهش‌های ما اعتنا نمی‌کنند به سراغ تصمیم‌گیران نیز رفت و گفت: «اگر قرار باشد که عدم توفیق در مدیریت اپیدمی را به ‏حساب وزارت بهداشت بنویسند، دهانم باز خواهد شد و خواهم گفت که کی‌ها قصور کردند. نمی‌گذارم خون شهید سلامت پایمال ‏بعضی دغدغه‌های دیگر شود نخواهم گذاشت». ‏

این شیوه نیز با مسئولیت‌پذیری سازگاری ندارد. آقایان مسئول در وزارت بهداشت و در عرصه بهداشتی کشور باید بدانند که در ‏برابر جان تک تک مردم مسئولند و در برابر مرگ کسانی که در اثر قصور‌ها و تقصیر‌های مربوط به کنترل کرونا جان خود را از ‏دست می‌دهند، باید پاسخگو باشند. آقای وزیر بهداشت درباره واکسن هم وعده‌های طلائی دادند، ولی محقق نشد بطوری که اکنون ‏میزان واکسیناسیون کرونا در ایران کمتر از یک درصد است در حالی که حتی در بعضی کشور‌های اطراف ما این میزان به بالای ‏‏۵۰ درصد هم رسیده است. لابد این نارسائی را هم به گردن تحریم‌ها می‌اندازند و به هر حال برای هر صنفی یک مقصر پیدا ‏می‌کنند، ولی مردم می‌گویند شما که از تحریم‌ها خبر داشتید، چرا وعده واکسن دادید و از آن به عنوان یک معجزه سخن گفتید؟
راه درست اینست که وقتی یک مسئول می‌بیند به هر دلیل نمی‌تواند به مسئولیتی که برعهده دارد عمل کند، جای خود را به کسی ‏بدهد که قدرت کافی برای انجام آن وظیفه را دارد. متاسفانه در کشور ما هیچ مسئولی خود را موظف به استعفا دادن به خاطر ‏قصور یا تقصیر و یا ناتوانی از انجام وظیفه نمی‌داند و کاسه کوزه‌ها را بر سر دیگران شکستن به یک فرهنگ تبدیل شده است. ‏جان و سلامت مردم را نمی‌توان گروگان چنین فرهنگ زیانباری قرار داد. همه باید در برابر مردم و در برابر خدا پاسخگو باشیم. ‏ماه رمضان که در حال نزدیک شدن است، فرصت خوبی برای تهذیب نفس است. با تهذیب نفس می‌توانیم به وظایف خود آنگونه ‏که خدا می‌خواهد و به مصلحت بندگان خداست عمل کنیم. ‏

کیهان: تردستی یا تشریح انتخاب با شماست

محمد صرفی در بخشی از یادداشت روز امروز روزنامه کیهان با عنوان تردستی یا تشریح انتخاب با شماست نوشت: تجربه نشان ‏داده، متاسفانه آنچه بیش از همه در رقابت‌های انتخاباتی مورد توجه قرار می‌گیرد شعار‌های انتخاباتی است. البته شعار انتخاباتی ‏فی‌نفسه چیز بدی نیست، اما مشکل آنجاست که اگر نگوییم همه، اغلب این شعار‌ها نسبتی با طرح و برنامه عملیاتی مدون و قابل ‏اجرا نداشته و صرفاً برای جذب و حتی فریب افکار عمومی مطرح می‌شوند. شعار مشهور‏ «هم چرخ سانتریفیوژ بچرخد هم چرخ اقتصاد» یکی از این شعارهاست که پس از گذشت ۸ سال نتایج آن را می‌توان هم ‏در زمینه اقتصاد و معیشت مردم و هم فعالیت‌های هسته‌ای به راحتی لمس کرد و دید. ‏

با وجود چنین تجربیات و هزینه‌های گزافی که از سوی شعار‌های فریبنده و توخالی بر کشور و ملت تحمیل شده، چاره ‏چیست؟ آیا قرار است بار دیگر افرادی با خیمه‌شب‌بازی و نمایش‌های غیرواقعی حداقل چهار سال دیگر از عمر کشور و مردم را ‏پای قدرت‌طلبی خود حرام کنند؟ اگر تغییری در نگرش‌های اجتماعی-سیاسی و روند‌های انتخاباتی ایجاد نشود، تکرار تلخ تجارب ‏پیشین و تحمیل هزینه‌های مشابه، به هیچ وجه دور از ذهن نیست. ‏

اغلب کارشناسان و فعالان سیاسی کشور معتقدند قوانین مربوط به انتخابات ریاست جمهوری اشکالات و نقایص قابل ‏توجهی دارد که در تحمیل هزینه‌های مورد اشاره بی‌تاثیر نیست. همین دیدگاه باعث شد تا طرح اصلاح قانون انتخابات ریاست ‏جمهوری ارائه و در دستور کار مجلس قرار گیرد. اگر چه این طرح نیز جامع و مانع نیست، اما حتی اگر چنین نیز باشد، نمی‌توان ‏و نباید انتظار داشت که براساس آن، انتخاباتی ایده‌آل برگزار شود. همانقدر که قوانین در این زمینه مهم و اثرگذار هستند، ‏نگرش‌های اجتماعی و کنش‌های سیاسی نیز اهمیت داشته و در این میدان نقش‌آفرینی می‌کنند. ‏

پیش از سنجش و بررسی برنامه‌های انتخاباتی نامزد‌های ریاست جمهوری، اقداماتی مقدماتی ضروری به نظر می‌رسد. ‏یکی از اصلی‌ترین این اقدامات، روشن شدن منابع مالی نامزدهاست. ورود به صحنه انتخابات ریاست جمهوری و تبلیغات و ‏رقابت‌های گسترده و فراگیر آن در سطح کشوری با بیش از ۸۰ میلیون جمعیت و مساحتی چنین بزرگ، نیازمند منابع مالی ‏گسترده‌ای است؛ از برپایی ستاد‌های انتخاباتی در شهر‌های مختلف تا سفر‌های انتخاباتی، مستند‌ها و فیلم‌های تبلیغاتی، کمپین‌ها و ‏فعالیت‌ها در فضای مجازی، مراسمات و نشست‌ها، تبلیغات میدانی و برخی فعالیت‌های غیرمجاز مانند جلب و خرید نظر و رای ‏افراد و چهره‌های سرشناس و اثرگذار مانند سلبریتی‌ها و رؤسای قبایل و... ‏

حتی در صورت فعالیت سالم و قانونی هم نامزدی برای انتخابات ریاست جمهوری منابعی می‌طلبد که می‌توان گفت ‏تقریباً هیچکدام از چهره‌های سیاسی قادر به تامین شخصی آن نیستند و در این زمینه باید روی پشتیبانی و همراهی دیگران حساب ‏کنند. در یک فضای عقلانی و منطقی انتخاباتی، یکی از مهم‌ترین مطالبات افکار عمومی و نمایندگان آن‌ها (مانند رسانه‌ها و ‏چهره‌های دارای تریبون) باید پرسش از میزان و چگونگی تامین و هزینه این منابع مالی باشد. ‏

شفافیت در این زمینه باید کاملاً واقعی، حداکثری و بدون هیچگونه مسامحه باشد. چنین شفافیتی علاوه‌بر آنکه به ایجاد ‏یک فضای انتخاباتی مطلوب و ایده‌آل کمک می‌کند، اثرات مهم پساانتخاباتی نیز دارد. یکی از اصلی‌ترین این اثرات، کاهش ‏احتمال سوءاستفاده و رانت خواهد بود. اغلب صاحبان ثروتی که در انتخابات فندق می‌دهند، انتظار دارند که در پساانتخابات گردو ‏پس بگیرند و همین طمع می‌تواند منشاء بسیاری از مفاسد کلان اقتصادی باشد که مصادیقی همچون واگذاری پروژه‌های کلان، ‏خصوصی سازی‌ها، اعطای مجوز‌های انحصاری، دریافت تسهیلات کلان و... دارد. ‏