در روزگاری که دستمزد معلم‌های خصوصی هم مثل خیلی چیزهای دیگر پا به پای تورم بالا می‌رود، شاید شنیدن این خبر که یک معلم باتجربه و کاربلد حدود دو سال است که به‌طور خصوصی و البته رایگان به دانش‌آموز بیمارش درخانه درس می‌دهد،
به گزارش جام جم، برای خیلی ها نه تنها عجیب بلکه غیرقابل باور باشد؛ اگر شما هم جزو این افراد هستید بهتر است با مهمان گزارش امروز ما آشنا شوید؛ آقای مرتضی اصغری، معلم پنجاه ساله اهری؛ آموزگاری که همین چند روز پیش در اولین جشنواره جلوه های معلمی به عنوان یکی از 11 معلم فداکار کشورمان مورد تجلیل قرار گرفت. لطفا قبل از خواندن روایت عاشقی این آقای معلم، تصویر کلیشه ای را که تا حالا از معلمان خصوصی و رقم های های عجیب و غریب دستمزدشان در ذهن داشتید پاک کنید!
مرتضی اصغری پنجاه ساله است؛ اهل و ساکن شهر اهر در استان آذربایجان شرقی. بزرگ شده خانواده ای که در آن پدر، پدربزرگ و اجداد پدری همه روحانی بوده اند و فارغ التحصیل تربیت معلمی که بعدها در دانشگاه آزاد در مقطع کارشناسی آموزش ابتدایی گرایش معارف اسلامی ادامه تحصیل داده؛ با این تفاسیر انتخاب معلمی به عنوان شغل همیشگی اش خیلی هم دور از ذهن نیست: «اتفاقا آقای فانی وزیر آموزش و پرورش از من پرسید بین این همه شغل شما چرا معلم شدید؟ من هم به ایشان گفتم آقای وزیر من به این کار علاقه داشتم. قبل از معلمی سه چهار تا شغل را تجربه کردم و نماندم. مثل نیروی دریایی، ثبت احوال و اداره مخابرات. در هرکدام از اینها چند روز ماندم و دیدم دوام نمی آورم چون علاقه به معلمی داشتم آمدم سراغ این کار. البته من در حوزه علمیه شهرمان درس حوزوی هم خوانده ام و می توانم معمم هم بشوم. الان هم خیلی وقت ها در مجالس عزاداری منبر می روم. به این کار هم علاقه دارم و شاید بعد از بازنشستگی با گذراندن مراحل لازم دفترخانه ازدواج و طلاق باز کنم، اما می دانم که هیچ وقت از مدرسه و درس دادن دور نمی شوم.»
در پرونده این آقای معلم سابقه 29 سال تدریس نوشته شده و این یعنی تعداد زیادی از دانش آموزانش حالا برای خودشان مردی شده اند و کار و زندگی دارند، دانش آموزانی که بجز علم، سرکلاس معلمشان چیزهای دیگری هم یاد می گرفتند: «من همیشه عادت دارم دانش آموزانم را هر چقدر هم که بازیگوش باشند و به درس و مشق توجه نکنند تشویق کنم، مثلا با القاب آقای دکتر، آقای مهندس، آقای قاضی و... صدا بزنم. سال 75 در روستای عشایری قشلاق دمیرتپه، دانش آموزی داشتم که اصلا علاقه ای به درس نشان نمی داد، خیلی بازیگوش و سر به هوا بود. با این حال من همیشه او را آقای دادستان صدا می کردم. می گفتم پسرجان خوب درس بخوان، من می دانم تو یک روز دادستان می شوی، من هم می آیم پیش شما و پرونده من را رو به راه می کنی. از اول تا آخر سال من همیشه به جای اسمش او را با لقب آقای دادستان صدا می زدم. حدود یک ماه پیش بود که جلوی در دادگاه اهر ایستاده بودم که یک نفر دست روی شانه من گذاشت و گفت آقای اصغری من را می شناسی؟ گفتم نه! گفت من شاگرد شما بودم، گفتم من آنقدر شاگرد داشته ام که قیافه هایشان یادم نیست. بعد کمی راهنمایی کرد و گفت شما همیشه به من می گفتید آقای دادستان! اگر تشویق های شما برای درس خواندن نبود من الان اینجا نبودم. بعد فهمیدم که ایشان الان وکیل دادگستری است و برای خودش کار و زندگی خوبی دارد. به خاطر همین همیشه خدا را شکر می کنم که دانش آموزانی را تربیت کردم که هرکدام یک گوشه از مملکت در حال خدمتند.»
تدریس در یک روستای محروم
دمای زیر صفر و برفی به ارتفاع 50 سانتی متر. آقای معلم فداکار مثل خیلی از معلم های دیگر شهرش این روزها در این شرایط برای تدریس به محل کارش می رود. 25 کیلومتر را در برف و سرما طی می کند تا از خانه اش در اهر به روستای گمش آباد برسد. روستای کوچکی که در ارتفاعات کوه های گویجه بل اهر قرار گرفته و راه سخت و صعب العبوری را پیش روی او قرار داده؛ راهی که هرچند وقت یکبار با بارش برف بسته می شود: «تازه از تهران و مراسم قدردانی وزیر برگشته بودم، صبح وقتی به سمت گمش آباد حرکت کردم جاده به قدری به دلیل برفی که قبلا باریده بود لغزنده شده بود که کنترل ماشین از دستم خارج شد و میانه های راه چپ کردم. به هر زحمتی بود خودم را از ماشین بیرون کشیدم، هرچقدر تلاش کردم نتوانستم ماشین را به حالت اولش برگردانم. موبایلم هم آنتن نمی داد، مجبور شدم پیاده سه کیلومتر را تا جاده اصلی برگردم و کمک بگیرم. نزدیکی های ظهر نیروهای امداد خودرو آمدند و ماشین را از بین برف ها بیرون کشیدند. متاسفانه آن روز به کلاسم نرسیدم.»
این البته حکایت یکی از روزهای معلمی آقای اصغری در این روستای محروم است. اگر بخواهید خاطره دیگری تعریف کند ماجرا عجیب تر می شود: «سال گذشته با موتورسیکلت این مسیر را بالا می رفتم، اما چند بار سگ های وحشی به من حمله کردند، لباس هایم پاره شد و خدا رحم کرد که آسیب جدی ندیدم. به همین دلیل امسال با ماشین این مسیر را طی می کنم.»
از تدریس در خانه تا جشنواره جلوه های معلمی
اما ماجرای آقای اصغری و تدریس خصوصی پرسروصدایش که مدتی است رسانه ای هم شده، برمی گردد به مهر سال گذشته؛ یعنی درست زمانی که یکی از دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی مدرسه شهید مرادخواه 2 به علت بیماری دیگر نتوانست به مدرسه بیاید و سرکلاس های درس حاضر شود و این یعنی محرومیت این دانش آموز از ادامه تحصیل. خبر بدی که وقتی به گوش مدیر مدرسه آقای کاظم شاهی و بقیه معلم ها رسید، همه را به فکر پیدا کردن راه چاره انداخت. نتیجه شور و مشورت های آنها که هم نگران سلامت علی اصغرزاده و هم نگران ادامه تحصیلش بودند، این شد که این دانش آموز غیرحضوری درس بخواند؛ به عبارت ساده تر یکی از معلم ها مسئولیت رفتن به خانه علی را به عهده بگیرد و علی فقط برای امتحان ها به مدرسه بیاید. اما برای این کار اجازه آموزش و پرورش لازم بود، به همین دلیل آقای شاهی پیگیر و بالاخره موفق شد که مجوز درس خواندن غیرحضوری با یکی از معلم های مدرسه را برای علی بگیرد، خبری که شنیدنش خانواده علی و از همه بیشتر خود او را خوشحال کرد؛ اما این معلم چه کسی بود؟ اشتباه نکنید آقای اصغری تنها داوطلب این کار خیر نبود! همه معلم های دبستان شهید مرادخواه 2 برای درس دادن و شرکت در این کار خیر داوطلب شده بودند اما قرعه این کار به اسم آقای اصغری افتاد. چرا؟ جواب را از زبان آقای اصغری بخوانید: «علی در پایه اول، دوم و چهارم دانش آموز خودم بود (یعنی بجز کلاس سوم). انگار با من راحت تر بود که خودش پیشنهاد داده بود من به عنوان معلم به خانه اش بروم. این انتخاب برای من خیلی با ارزش بود. چون حس می کردم همانقدر که من علی را دوست دارم او هم به من علاقه دارد.»
دنبال انگیزه آقای اصغری برای این کار خیر و خداپسندانه که بگردید خیلی زود گوشه قلبش به یک غصه بزرگ می رسید؛ افسوسی که هرچند وقت یکبار قلبش را پر می کند از حسرت: «پسر بیست و یک ساله ای دارم به اسم سجاد که به دلیل مشکل ذهنی از تحصیل بازمانده و نتوانسته درس بخواند، البته دو سال مدرسه استثنایی رفت، اما موفق نبود. من وقتی پسرم را گوشه خانه می بینم، می گویم خدایا این توان را به من بده که به همه بچه هایی که اطرافم هستند درس بدهم. دوست ندارم کسی از تحصیل محروم باشد، چون درس خواندن بزرگ ترین نعمت است. علی هم مثل پسر من است. وقتی از دستم برمی آید که کمکش کنم درس بخواند، چرا دریغ کنم.»
به این ترتیب آقای اصغری از نیمه دوم مهر 92 بعد از تمام شدن مدرسه راهی خانه علی شده است تا حالا که زمستان 93 به نیمه رسیده: «اوایل هر روز از ساعت 4 تا 5 و 30 دقیقه به خانه علی می رفتم، اما امسال سه روز در هفته به او درس می دهم. چون بیماری اش سخت تر شده و خیلی وقت ها حال خوبی برای یادگیری درس ها ندارد.»
حالا مدت هاست این معلم و دانش آموز یک قرار ثابت دارند، روزهای زوج ساعت 4 تا 5 و 30 دقیقه. زمان کوتاهی که به لطف مهارت آقای اصغری در تدریس و هوش و استعداد علی در آموزش، به یک 90 دقیقه جادویی تبدیل شده است. آنها خودشان بهتر از هر کسی می دانند تدریس همه درس های کلاس ششم و جبران عقب ماندگی های علی از بقیه دانش آموزان شاید کار سختی باشد، اما غیرممکن نیست: «با علی قرار گذاشته ایم که درس های حفظی مثل تعلیمات اجتماعی را خودش بخواند و من رفع اشکال کنم و در این 1.5 ساعت بیشتر به یادگیری و آموزش ریاضی و علوم بپردازیم که درس های پایه و اصلی هستند. خوشبختانه علی دانش آموز فوق العاده بااستعداد و باهوشی است و با همین شرایط هم نمره های خوبی در امتحانات می آورد.»
معلم ها فرشته اند
علی سیزده ساله است، اما جثه اش شبیه سیزده ساله ها نیست؛ روماتیسم مفصلی مدت هاست که توان پاهایش را گرفته، شور و اشتیاق کودکی اش را هم. علی و خواهرش فاطمه دوقلو هستند، متولد بیست و هشتمین روز از هشتمین ماه سال 81. فاطمه مثل بچه های عادی قد کشیده و بزرگ شده، اما علی از سه سالگی گرفتار این بیماری است. روماتیسم اول دور سر علی چرخیده و به گردنش دست انداخته، بعدتر به شانه ها و دست ها و کمر. حالا مدت هاست که پاهایش را هم از او گرفته؛ روماتیسم ده سال پا به پای علی آمده و حالا خانه نشینش کرده. خدیجه انتظار مادر علی است، روزهاست که انتظار می کشد، انتظار شنیدن خبر سلامت پسرش را، انتظار دیدن روزها و لحظه های بدون دردش را. ناله های علی وقتی روی مبل یا صندلی مچاله شده از درد، خیلی زود داغ می شوند و می روند توی دل خدیجه، اشک می شوند و می روند توی چشم هایش. او مدت هاست درد می کشد و غصه می خورد پابه پای علی: «هیچ وقت علت بیماری علی مشخص نشد، خیلی دکتر بردیم حتی تا تهران. تا همین سال گذشته با این که بیمار بود و خیلی وقت ها همه بدنش درد می گرفت، اما باز هم خوب بود می توانست راه برود کارهایش را خودش بکند. اما از سال گذشته راه رفتن هم برایش سخت شده. به همین دلیل مدرسه نمی رود.»
مدرسه که هیچ، علی مدت هاست حتی توی حیاط خانه کوچکشان هم راه نرفته. فاطمه که از مدرسه بر می گردد، فاطمه که راه می رود، فاطمه که می دود، چشم های علی روی پاهایش جا می مانند، شاید برای همین است که خیلی وقت ها صدای گریه اش شنیده می شود: «علی خیلی درس خواندن را دوست دارد، وقتی شنید که دیگر نمی تواند مدرسه برود خیلی ناراحت شد، مدت ها کارش گریه بود بخصوص که خواهر دوقلویش را می دید که مدرسه می رود. خدا به آقای اصغری و مدیر مدرسه خیر بدهد، با این کارشان حالا علی هم درس می خواند و از بقیه عقب نیست. معلم های علی فرشته اند.»
علی گوشه خانه تفریح زیادی ندارد. بعضی وقت ها تلویزیون نگاه می کند، بعضی وقت ها کتاب می خواند و خیلی وقت ها هم ساکت یک گوشه می نشیند: «قبلا حداقل می بردم حیاط یا جلوی در خانه، هم هوا می خورد هم بازی بچه ها را نگاه می کرد، اما حالا که هوا سرد شده این کار را هم نمی توانم بکنم.»
سرما دشمن شماره یک روماتیسم است و هوای این روزهای اهر از همیشه سردتر، شاید به خاطر همین است که مادر علی می گوید: کاش علی در خانه یک کامپیوتر داشت، تا با آن سرگرم می شد، آرزوی کوچکی که شاید خیلی هم دور نباشد، بخصوص اگر فرشته دیگری مثل آقای اصغری پیدا شود.
معلمی شغل نیست عشق است هنر است 
