در روزهای گذشته، گزارش های خبری بسیاری درباره یک تصمیم قضایی در ایران با عناوینی چون چشم در برابر چشم، حکم غیر انسانی و... در مطبوعات و سایت های خبری بین المللی منتشر شد.
به گزارش «تابناک»، همه این خبرها به
حکم یک دادگاه در تهران بازمی گشت که بنا بر آن، فردی به نام «مجید موحدی» که چند سال گذشته با ریختن اسید بر صورت یک زن به نام «آمنه بهرامی» صورت و چشمان وی را از بین برده بود، اینک باید بر پایه عدالت قصاص شود و دو چشمان خویش را از دست بدهد.
بنا بر این گزارش، اما انتشار این حکم دادگاه کافی بود که رسانه های غربی و همچنین سازمان هایی که نام سازمان های حقوق بشری را برای خود برگزیده اند با تبلیغاتی گسترده، هجمه ای تبلیغاتی را علیه جمهوری اسلامی ایران و سیستم قضایی کشور ایجاد کنند.
در این نوبت، اما آنچه مورد حمله قرار گرفته بود، در واقع، نه سیستم قضایی که تصمیم یک زن برای احقاق حق خود بود و اتفاقا به جای اینکه نهادهای قضایی ایران وارد چالش با غرب شوند، شخص «آمنه بهرامی» یک تنه در برابر همه فشارهای رسانه های غربی و سازمان های موسوم به حقوق بشری ایستادگی کرد.
در این باره، بر پایه گزارشی که مجله تایم آمریکا منتشر کرده، آمنه بهرامی در مصاحبه ای گفته است: «این سازمان های حقوق بشری تاکنون کجا بوده اند؟ آیا من حقی نداشته ام؟ چه کسی باید از من دفاع می کرد؟ نه تنها من که همه خانواده ام در این چند سال با هم از عذاب این محنت سوخته ایم».
آمنه بهرامی همچنین به سازمان های حقوق بشری پیشنهاد کرده است که اگر خیلی نگران وضعیت حقوق بشر هستند، به حق او هم توجهی کنند و با پرداخت دو میلیون یورو هزینه درمان وی، ادعای خود درباره حقوق بشر را ثابت کنند تا وی هم از قصاص مجید موحدی بگذرد؛ پیشنهادی که هر چند خود آمنه بهرامی معتقد است، بسیار ناچیز و کم است، اما همین هم سازمان های حقوق بشری را با تناقض روبه ور کرده؛ تناقضی که ریشه در شعارزدگی و سیاسی بودن این سازمان ها و کشورهای طرفدار آنها دارد؛ آنان که همواره از حقوق بشر و از جمله حقوق زنان با مقاصد سیاسی بهره می گیرند، اینک پاسخی برای آمنه بهرامی و رنج و محنت های خانواده وی ندارند، ولی همچنان به دنبال بهره برداری سیاسی از مواردی اینچنینی برای حمله به جمهوری اسلامی هستند.
در پایان باید گفت، خوشبختانه «آمنه بهرامی» زنده است و می تواند رو در روی مدعیان حقوق بشر بایستد و از احساس و نیازش برای احقاق حقوق خود سخن بگوید و تناقضات این سازمان ها را به آنان نشان دهد؛ سازمان هایی که به ویژه در احکام مواردی که منجر به قصاص نفس می شود چون مقتول دیگر وجود ندارد که از حقش و نیازش برای انجام عدالت سخن بگوید، با نیات سیاسی بر سیستم قضایی اسلام فشار می آورند.
اما اینک «آمنه» ـ که از خوب حادثه اتفاقا زن هم هست ـ جلوی آنان ایستاده و از نیازش برای اجرای عدالت می گوید؛ از سال ها خانه نشینی، انزوا و نابینایی می گوید و سازمان هایی که با نام حقوق بشر فعالیت می کنند، بر خلاف تمایلات سیاسی صرف خود در برابر موضوعی قرار گرفته اند که از شانس بد آنان سیاسی نیست، بلکه حق یک زن و یک انسان است.
اگه قصاص در کار نبود خبر بدید . ما هم با خیلی ها یه خورده حسابهایی داریم . 
از نظر عقلانی و آینده نگری دو تصمیم در دو وضع متفاوت به نظر می توان اتخاذ کرد:
