آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید...! +تصاویر

سرویس بین الملل ـ زمانی نیمایوشیج شاعر معاصر ایرانی، درد بی دردی انسان ها در برابر همنوعانشان را این گونه فریاد زد که: آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید، یک نفر انگار در آب دارد می سپارد جان، آی آدم ها که بر ساحل بساط دلگشا دارید...به گزارش «تابناک»، نیما از بهترین تمثیل برای بی تفاوتی انسان ها نسبت به سرنوشت همنوعان خود استفاده کرد؛ بی تفاوتی نسبت به غرق شدن در دریا و چه التماس و ضجه ای دردناکتر از التماس یک انسان پیدا می شود، آن هم هنگامی که در حال غرق شدن و دم و بازدم آخرین نشئه زندگی است.

بنا بر این گزارش، امروز اما صدها هزار تن در کشوری به نام سومالی در حال غرق شدن در درون امواج سهمگین فقر هستند و فقر و گرسنگی چنان بر اندام نحیف این فرزندان بشر می کوبد که گویی، دشمنی دیرین با ساکنین نحیف کره خاکی دارد و یا انتقامی خانمان برانداز از کسانی می گیرد که گوشت و استخوان یا پوست و استخوانشان دیگر طاقت کوچکترین تازیانه فقر را هم ندارد.
فقر و فلاکت در میان مردمان رنجور سومالی ـ کشوری که اتفاقا آمریکایی ها در آن رفت و آمد زیادی دارند! ـ به اندازه ای است که هر آنچه اکنون در عالم سیاست و اقتصاد و اجتماع، دولت، ملت و منافع و اتحاد و ائتلاف هست، در برابر آن رنگ می بازد و فقر بلایی بر سر این مردم آورده است که هر کس در هر گوشه ای از این کره خاکی، کمکی ولو به اندازه درمی به آنان بکند، شادی خلق و خالق را در پی خواهد شد.
بر پایه این گزارش، هرچند تاکنون رهبر انقلاب و برخی مراجع معظم تقلید ایران اسلامی کمک هایی به این کشور کرده اند، بیش از اصل خود این کمک ها، ذغدغه ای است که باید با الهام از چنین کمک هایی در سراسر جهان به وجود آید، که این مسأله ای متعلق به همه بشریت است، که گروهی از هم نوعانشان برای نداشتن نان و آب و نفس، پوست و استخوانشان نقش بر زمین تفتیده آفریقا له له می زند، که... .

در همین حال، «آنتونيو گوترا»، رئيس كميسارياي عالي پناهندگان سازمان ملل پس از بازديد از بزرگترين اردوگاه پناهندگان جهان در داداب در كنيا ـ همسايه جنوبي سومالي ـ آشکارا اعلام كرد: بدترين فاجعه انساني جهان در سومالي روي داده است. هرچند سايه شوم قطحي و خشكسالي بي‌سابقه در شصت سال اخير، كشورهاي اتيوپي و كنيا و بخش‌هايي از اوگاندا و جيبوتي را نيز فرا گرفته، وضعيت سومالي وخيم‌تر از آن است كه پنداشته شود. سازمان‌هاي جهانی براي تأمين غذاي ضروري چهار ميليون انسان در معرض خطر به حدود نيم ميليارد دلار كمك مالي نياز دارند.
گزارش‌هاي يونيسف نیز حكايت از اين دارد كه عمق فاجعه در سومالی به اندازه ای است كه پدران و مادران سوماليايي، براي دستيابي به آب و غذا مجبور مي‌شوند، كودكان خود را كنار خيابان‌ها و جاده‌ها رها كرده و به امید به دست آوردن لقمه ای نان، به اردوگاه‌هاي معدود توزيع غذا هجوم ببرند.
براي آگاهی كساني كه چنين وضعيتي در يك گوشه برايشان عجيب مي‌نمايد، بايد گفت هم اکنون سومالي، تنها كشوري است كه از سال 1991 دولت ندارد. در واقع، پس از سرنگوني «زيادباره» ديكتاتور هشتاد ساله سومالي در سال 1991، شورشيان به جان يكديگر و مردم سومالي افتاده و سومالي را به سرزمين وحشت تبديل كردند. سازمان‌هاي بين‌المللي كه سومالي عضو آنهاست، يعني سازمان ملل، سازمان وحدت آفريقا، اتحاديه عرب و سازمان كنفرانس اسلامي در اين بیست سال به ويژه در دو سال اخير، نتوانسته‌اند کار موثري براي نجات و کمک به مردم اين كشور انجام دهند و صلح و امنيت و غذا همچنان روياي دست‌نيافتني مردم مسلمان سومالي است و 38 هزار سرباز خارجي مستقر در سومالي که بیشترشان امریکایی هستند نيز نتوانسته جهنم سومالي را تحمل‌كردني كنند.
هرچند متوسط طول عمر انسان ها در سومالي، نزدیک 45 سال است و 35 درصد كودكان در اين كشور در آغاز تولد يا پیش از پنج سالگي تلف مي‌شوند، اما با وقايع اخير اين احتمال وجود دارد، متوسط عمر مردم سومالي باز هم كاهش يابد.

در این میان، پرسش اینجاست که چرا تلف شدن صدها هزار انسان در سومالی به گوش کسی نمی رسد، اما مثلا کشته شدن کمتر از صد نفر در نروژ، ـ هر چند بسیار تلخ ـ روزها تیتر اصلی همه رسانه های خبری از جمله ایران می شود؟ یا مثلا بحران های گوناگون کشورهای اروپایی، ماه ها رسانه ها را تحت تأثیر خود قرار می دهد، ولی مردم مستضعف سومالی همچنان می میرند و می میرند و حتی مسلمانانی که در دورترین نقاط جهان به استقبال رمضان «کریم» رفته اند، ظاهرا کرامت و بخشش را فراموش کرده اند!
گفتنی است، جمعیت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران و نیز کمیته امداد حضرت امام خمینی(ره)، با اعلام شماره حساب هایی و نیز از طریق میعادگاه های نماز جمعه، به جمع آوری کمک های انسان دوستانه مردم نوع دوست کشورمان اقدام کرده اند... .