تیم ملی ایران در مهمترین بازی اش در جام جهانی نمایشی افتخارآمیز داشت و توانست پرتغال قهرمان فوتبال اروپا را نود دقیقه در ترس و اضطرابی دائمی نگه دارد.
به گزارش تابناک ورزشی، این بهترین بازی تیم ملی در جام جهانی نبود، بازی برابر اسپانیا با وجود شکست تیم به مراتب بازی بهتری از بازیکنان ما بود اما در همین بازی با پرتغال تیم ایران می توانست به پیروزی برسد. مثل دو بازی قبلی که در یکی شانس همراه شد و سه امتیاز را گرفتیم و در دومی شانس همراه مان نبود و توپ اتفاقی حریف گل شد و توپ های خطرناک ما میلیمتری بیرون رفتند.
در بازی با پرتغال با وجود آنکه بهترین بازی تیم ملی درجام جهانی بود اما نمایشی قدرتمندانه بود که می توانست منجر به برد و صعود تیم ایران شود. اگر آن توپ دقیقه 95 مهدی طارمی تبدیل به گل می شد الان ایران از شادی روی هوا بود. اگر یکی دو فرصت دیگه مان به تور می رسید یا آن اشتباه در خط دفاع و هافبک رخ نمی داد که هافبک پرتغال بتواند به راحتی شوت بزند آن وقت نتیجه اکنون فرق می کرد. با تمام این اوصاف نیز ایران شایسته برد در این بازی و صعود بود چرا که پرتغال نیز به غیر از آن پنالتی که بیرانوند از رونالدو گرفت موقعیت گل زیادی نداشت.
همه این ها پایان بازی را تراژیک تر از قبل کرد و این بار اشک های پایان بازی اذیتمان نکرد که بیشتر باعث افتخارمان بود. جالب اینجا بود که در پایان بازی برخلاف جام قبلی که بعد از باخت نیز بازیکنان دنبال لباس بازیکنان سرشناس و ستاره های حریف بودند اندوه بازیکنان نگذاشت که چنین صحنه های ناخوشایندی ببینیم.
در پایان مسابقه طارمی بیش از همه بازیکنان ناراحت بود. او در حالی که اشک می ریخت با مشت به زمین می کوبید و حتی دلداری کریم انصاریفرد و مارکار و دیگر بازیکنان فایده ای نداشت. مهدی می توانست تبدیل به افسانه شود اگر آن توپ دقیقه آخر را تبدیل به گل می کرد. چه صحنه دشواری که در دقیقه 95 و در آخرین دقیقه بازی ، در صحنه ای که می توانید گل صعود تیم ملی و شادی یک ملت را به ثمر برسانید زدن گل واقعا دشوار است. وقتی رونالدو براثر استرس نمی تواند پنالتی اش را گل کند پس طارمی جوان در اولین تورنمنت مهم دوران زندگی اش حق دارد که در آن صحنه آنقدر اسیر استرس شود که دیر به توپ ضربه بزند و ضربه را در حالی که انتخاب های بهتری دارد به آن شکل بزند. او حق داشت که در پایان بازی از شدت ناراحتی و اشک نتواند از روی چمن بلند شود. هرچند او در این جام نشان داد که چه مهره موثر و چه بازیکن مهمی برای تیم ملی ایران برای رسیدن به افتخارات مهمی مثل قهرمانی در جام ملت ها می تواند باشد.
در میان بازیکنان تیم ملی ، مهدی طارمی و مرتضی پورعلی گنجی بیش از دیگران ناراحت بودند. مرتضی پورعلی گنجی در اوج جوانی سه بازی کامل را در جام جهانی با لباس تیم ملی تجربه کرد و یکی از بهترین های ایران بود. تیم ایران با حضور او و دیگر عوامل دفاعی و درخشش بیرانوند در این مسابقات تنها دو گل خورد. اشک های مرتضی شاید به خاطر گلی باشد که ایران خورد ، گلی که می توانست به ثمر نرسد. اگر هافبک های دفاعی مان روی بازیکن پا به توپ حریف فشار می آوردند و شاید خود مرتضی نقش بهتری بازی می کرد. فریادهای مرتضی اما در پایان بازی بیش از آنکه نشان از شکست باشد به خاطر عدم دستیابی به آنچه است که استحقاقش را داشتیم.
این جام جهانی به نوعی بازیکنانی را که بی جهت و باجهت در این ماه ها تحت فشار رسانه ای و فضای مجازی قرار گرفته بودند تطهیرکرده و سرنوشتشان را تغییر داد. رامین رضائیان هم مثل علیرضا بیرانوند قبل از جام جهانی بشدت تحت فشار قرار داشت و حتی بسیاری به کی روش به خاطر دعوت و بازی دادن او انتقاد می کردند اما رامین در این تورنمنت یکی از بهترین بازیکنان تیم ملی بود و در هر سه بازی نود دقیقه کامل بازی کرد. او در برابر پرتغال هم همان بازیکن دونده و جنگنده بود که بارها با کریس رونالدوی بزرگ و دیگر بازیکنان گرانقیمت پرتغال جنگید و در خیلی از مواقع هم برنده بود. اشک های رامین هم در پایان مسابقه معنای خاصی می توانست داشته باشد. این اشک ها پایان یک دوره پر فشار و سنگین بود، دوره ای که هرچند کوتاه بود و با شکست پایان یافت اما به نظر خاطرات خوب آن سال ها در حافظه کسانی که این مسابقات دیدند خواهد ماند.
