به گزارش تابناک به نقل از ایرنا، علی باقری کنی که برای مذاکرات لغو تحریم‌ها به وین پایتخت اتریش رفته است، امروز در مقاله‌ای که در روزنامه انگلیسی فایننشیال تایمز منتشر شد به اهداف مورد نظر تهران در این مذاکرات پرداخت و نوشت: این هفته ایران و پنج قدرت جهانی در وین برای به‌اصطلاح «مذاکرات هسته‌ای» گرد هم می‌آیند. این اصطلاح که برای اشاره به برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) استفاده می‌شود، آکنده از اشتباه است.
کشور‌های غربی، به‌خصوص آمریکا، به نحو خستگی‌ناپذیری تلاش می‌کنند تا «مذاکرات» را تنها یک فرآیند برای محدود کردن برنامه انرژی هسته‌ای مشروع و صلح‌آمیز ایران که در معاهدات بین‌المللی گنجانده شده و زیر نظر سازمان‌های ناظر است، نشان دهند. با این حال، از دید ایران، «مذاکرات» باید اهداف واقعی را دنبال کرده و تمامی طرف‌ها آن را رعایت کنند.
در این راستا، ما دو هدف داریم: هدف اول، دستیابی به حذف کامل، تضمین‌شده و قابل راستی آزمایی تحریم‌هایی است که علیه مردم ایران وضع‌شده است. بدون (دستیابی به) این (هدف)، این فرآیند به نحو نامحدود ادامه خواهد یافت. «مذاکرات» بدون راه‌حل قطعی، برای هیچ‌کس سودی ندارد.
هدف دوم، تسهیل حقوق قانونی ملت ایران برای بهره‌مندی از دانش صلح‌آمیز هسته‌ای به‌خصوص فن‌آوری بسیار مهم غنی‌سازی برای مقاصد صنعتی، طبق مفاد پیمان بین‌المللی عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای (ان پی تی) است.» ن خبر در حال تکمیل است.
تلاش‌های قبلی برای از بین بردن «شکاف اعتماد» میان طرف‌های مذاکرات هسته‌ای بیشتر به این دلیل شکست خورده که غرب هر توافقی را تنها زیربنای اعمال فشار بیشتر به ایران می‌داند که در زبان انگلیسی به آن «جابجایی دروازه ها» (دبه کردن) می‌گویید.
این مناقشه بغرنج ما را وادار ساخته تا ۶ سال پس از توافق نخستین دوباره به میز مذاکرات باز گردیم.
ما این رایزنی‌های جدید را در شرایطی متاثر از سرنوشت بدفرجام برجام که دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا یکجانبه تصمیم به ترک این توافق کرد، آغاز می‌کنیم. این (تصمیم) سوء استفاده‌ای هولناک از اعتماد ایران و ایرانیان بود».
تجربه به ما می‌گوید که غرب به دنبال اجرای یک توافق نبوده و در عوض به دنبال آن است که با اعلام عمومی یک توافق امتیاز افکار عمومی را کسب کرده و همزمان، به صورت مخفیانه و به هر نحو ممکن توافق را اجرا نکند. با تجربه ما، سپس اقدام‌هایی برای «ربایش» موضوع برجام اتخاذ می‌شود تا ایران وادار شود تا در حوزه‌های غیرمرتبط با مسئله هسته‌ای، امتیازات بیشتری را واگذار کند. در نتیجه، مردم ایران به این فرآیند و نتیجه آن اعتماد ندارند.
تجربه به ما می‌گوید که غرب به دنبال اجرای یک توافق نبوده و در عوض به دنبال آن است که با اعلام عمومی یک توافق امتیاز افکار عمومی را کسب کرده و همزمان، به صورت مخفیانه و به هر نحو ممکن توافق را اجرا نکند. با تجربه ما، سپس اقدام‌هایی برای «ربایش» موضوع برجام اتخاذ می‌شود تا ایران وادار شود تا در حوزه‌های غیرمرتبط با مسئله هسته‌ای، امتیازات بیشتری را واگذار کند. در نتیجه، مردم ایران به این فرآیند و نتیجه آن اعتماد ندارند.
نسبت دادن این مشکلات تنها به دولت ترامپ و کارزار «فشار حداکثری» وی، ساده انگارانه است. تلاش‌های مداوم آمریکا برای محروم کردن ایران از هرگونه مزایای اقتصادی در قبال کاهش فعالیت‌های هسته‌ای دلیل تغییر نظر بسیاری از ایرانیانی است که زمانی مدافع پرشور برجام بودند. آن‌ها دیگر به مزایای ملموس یا مقاصد آن اعتماد نمی‌کنند. دونالد ترامپ تنها دستکش‌های مخملی را از دست‌های چدنی دولت قبلی آمریکا بیرون آورد.
از نظر ما، اشتباهات گذشته نباید تکرار شوند. همگی ما به نوبه خود ظرف ۶ سال گذشته آموخته‌ایم که به چه چیز و به چه کس می‌توان اعتماد کرد. برای تضمین عدول ناپذیر بودن هر گونه توافق آتی، غرب لازم است که تاوان عدم پایبندی به تعهدات خود در این توافق را بپردازد. مانند هر کسب و کاری، توافق، لازم الاجراست و تخطی از آن عواقب دارد.
ایران به این فرآیند متعهد بوده و به تعهدات خود پایبند خواهیم بود. از دید ما، اصل «پایبندی متقابل» نمی‌تواند مبنای مناسبی برای مذاکرات باشد چرا که دولت آمریکا بود که به صورت یکجانبه توافق را ترک کرد؛ بنابراین آمریکا باید نشان دهد که این بار جدی بوده و از صلاحیت لازم برای انجام تعهداتش برخوردار است.
