به گزارش تابناک ، دزفول مثل خیلی از شهرهای قدیمی کشور از سالیان دور همواره یکی از مراکز تولید صنایع دستی بوده و سال های نه چندان دور در زمان رونق صنایع دستی سنتی، در دزفول نیز کارگاه های کوچک و بزرگ پارچه بافی و تولید محصولات حصیری از جمله کپو دایربوده است. شغل هایی که امروزه آثار آن را کم و بیش در نام های خانوادگی می توان جستجوکرد.
با افول تولید صنایع دستی و شتاب روزافزون استفاده از محصولات جایگزین صنایع دستی, حاج علیرضا اسماعیلی دزفولی که به حرفه معلمی اشتغال داشت در سال ۱۳۶۸ به فکر احیای صنایع دستی شهر و رونق مجدد کارگاه ها افتاد. کارگاه هایی که یا در خطر انقراض بود یا به باد فراموشی سپرده شده بود.
البته کار آسانی نبود. مردم علاقه خود را به این هنرها از دست داده بودند. جاجیم سنتی به سرعت جای خود را به پارچه و زیراندازهای ماشینی داده بود و ظروف فلزی و پلاستیکی جایگزین ظرف های ظریف و سبدهای دست ساز حصیری شده بود.
حرکتی که حاج علیرضا شروع کرده بود باعث رونق دوباره بسیاری ازماشین های بافندگی قدیمی و فعالیت دوباره بافندگان سالخورده شد. کسانی که امید خود را از دست داده بودند و کارگاه هایی که از رونق ایستاده بود. در زمانه ای که با قدرت و تبلیغات صنایع جایگزین کسی فکرش را نمی کرد برای صنایع دستی حتی امکان رقابتی باقی مانده باشد.
مواد اولیه تامین شد. کپو و دیگر محصولات حصیری بافته شده توسط روستاییان که سال ها بود امکانی برای فروش نداشت با بازاریابی و طراحی های جدید به بازارها راه یافت. کارگاه ها به روزرسانی شد و پانزده دستگاه پارچه بافی که حالا احرامی نامیده می شد احیا شد.
خانم هایی که تا حدودی کار سنتی را کنار گذاشته بودند و تعدادشان به دویست نفر می رسید تحت پوشش قرار گرفتند. کم کم طرح های تولیدی به سلیقه مشتری نزدیک تر شد و در کنار محصولاتی که سابقه تاریخی در فرهنگ و زندگی جامعه داشت کیف سنتی نیز به مجموعه تولیدات اضافه شد. ورق برگشته بود .
***
مصطفی اسماعیلی می گوید با ورود به کار کم کم علاقه اش به کار بیشتر شده تا جایی که محصولات جدیدی را به لیست تولیدات پدر اضافه کرد.
سابقه تحصیلات کامپیوتر به کمک او آمده و توانست با طراحی وب سایت فروش و معرفی محصولات، در شبکه های اجتماعی و همچنین ثبت برند "صنایع دستی دوراونتاش" کار پدر را وارد مرحله جدید کند. به طوری که هم اکنون وبسایت دوراونتاش یکی از برترین وب سایت های صنایع دستی در کشور است.
او با شرکت در نمایشگاه های مختلف داخلی و خارجی و آشنایی با نوع تجارت صنایع دستی و سلایق مختلف از جمله سفر به کشورهای ایتالیا و اسپانیا و هلند و کشورهای عربی و دیگر کشور ها و با کسب تجربه های جدید، ضمن بالابردن کیفیت محصولات و گسترش دایره مشتریان صادراتی, از برندسازی هم غافل نشده تا جایی که واحد تولیدی او و پدرش در سال 95 به عنوان تولیدکننده نمونه کشوری از سوی معاون ریاست جمهوری مورد تقدیر قرارگرفت.
به گفته مصطفی اسماعیلی در حال حاضر چیزی حدود 450 نفر نیرو در این مجموعه مشغول به کار هستند که از این تعداد 400 نفر نیروی خانگی هستند و به صورت هفتگی با مراجعه به کارگاه مواد اولیه خود را دریافت و در منزل محصول مورد نظر را تولید و بعد از تحویل محصول درخواستی ما دستمزدشان را دریافت می کنند.
خبرخوب این که تعداد حصیربافان افزایش داشته و محصولات جدیدی به محصولات پیشین اضافه شده که باعث شده این واحد تولیدی در ردیف صادر کنندگان برتر کشور قرارگیرد. این واحد تولیدی به مانند یک اداره مستقل و بدون وابستگی مدیریت می شود. به نیرو در حد امکان تسهیلات داده می شود و تا جای ممکن همه نیروها از حمایت و پشتیبانی برخوردارند.
کاری که در 33 سال پیش شروع شده بود اینک به خوبی به ثمر نشسته و به گفته آقای اسماعیلی در حال حاضر فروشگاه‌های صنایع دستی سراسر کشور مشتری محصولات هستند تا جایی که اکثر خانم های ایرانی محصولات آن ها را می شناسند.
بنا به گفته اسماعیلی این واحد تولیدی بدون هیچگونه حمایت دولتی در سال تقریبا یک میلیون قطعه محصول تولید می کند که این محصولات به 12 کشور از جمله کشورهای حاشیه خلیج فارس، آلمان و یونان، برزیل و عراق صادر می شود. فعالیت این واحد باعث دلگرمی و ایجاد انگیزه دیگران نیز شده است و در حال حاضر در دزفول تعداد خیلی زیادی تولیدی کوچکی ایجاد شده است.
طرح خانواده اسماعیلی برای توسعه هر چه بیشتر این فعالیت فوق العاده اشتغال زا، راه اندازی مجتمع صنایع دستی است که طرح آن به شهرداری دزفول ارائه شده و چندین ماه است که در حال پیگیری اداری است.
طرحی در مساحت 2 هزار متر در دو طبقه، که بنا به گفته اسماعیلی با یک ایده بی سابقه و با هدف تولید زنده صنایع دستی در حضور مشتریان ارائه شده و در صورت اجرا شدن آن تحول عظیمی در زمینه اقتصاد صنایع دستی و گردشگری منطقه شکل خواهد گرفت.
این گزارش به ما ثابت می کند که مشاغل قدیمی و سنتی با بروزرسانی و نزدیک کردن به سلایق انسان های امروز ادامه حیات و ایجاد اشتغال پایدار دارند. باید بیاموزیم که همانند گذشتگان مشاغل قابل انتقال از نسلی به نسل دیگر می باشند و این جزیی جدایی ناپذیر از فرهنگ ما ایرانیان بوده است.
