محمدعلی گرایی سرانجام بعد از سالها حضور در سطح اول کشتی فرنگی جهان که هواداران کشتی را میهمان فنون زیبا و پیدرپی خود میکرد، در ۳۰ سالگی و در تیرانا مدال طلا گرفت، حالا یک سؤال مهم در مورد آینده او مطرح است.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، باوجودی که اتحادیه جهانی، در سالهایی که خطر حذف کشتی فرنگی از بازیهای المپیک را بیخ گوش خود احساس میکرد، تلاش زیادی برای زیباتر کردن این رشته و جذب مخاطب کرده، اما هیچگاه صرفاً به کشتی زیبا، مدال تعلق نگرفته است که اگر زیبا کشتی گرفتن و اجرای فن و خروج کشتی از حالت سکون -که همان چیزی است که UWW آن را دنبال میکند- جایزه داشت، محمدعلی گرایی هر سال باید رتبه یک را از آن خود میکرد، اما سهم او از کشتی زیبا و هیجانانگیز، تا شب گذشته و پیش از فینال ۸۲ کیلوگرم اوزان غیرالمپیکی، سه نشان برنز جهان بود.
محمدعلی دوشنبه شب سرانجام طلسم فینال را شکست و با چهار کشتی خوب و حسابشده مقابل حریفانی از هند، مولداوی، ژاپن و گرجستان، برای اولین بار فینالست شد، اما این بار در وزن جدید. وزن جدید اگر برای برادر کوچکترش خوشیمن نبود و باخت بد و حذف تلخی را از مسابقات جهانی اوزان غیرالمپیکی تجربه کرد، اما برای کاپیتان گرایی خوشیمن بود و او را صاحب اولین طلای جهانیاش کرد.
شب گذشته هم محمدعلی گرایی برای تکمیل کار ارزشمند و شبِخوب خود، در کمتر از دو دقیقه حریف فینالش را با امتیاز عالی شکست داد و قهرمان جهان شد. حالا دو مسیر پیش روی اوست، کسی که بعد از محرومیت یک ساله از سوی اتحادیه جهانی، صحبت از خداحافظیاش مطرح بود.
محمدعلی سال گذشته در بلگراد کشتی خودش را باخت و از دور رقابتها حذف شد. بعد از آن، در حین مبارزه برادرش با حریف ژاپنی، در حالیکه محمدرضا به لحاظ بدنی کم آورده بود و کار به شکلی میلیمتری و البته بیشتر به سود حریف ژاپنی پیش میرفت، گرایی با پرتاب بطری، وقفهای در مبارزه ایجاد کرد که این وقفه به سود برادرش تمام شد و او این کشتی را پشت سر گذاشت. البته در مبارزه بعدی باخت ولی با این حال توانست یک برنز دیگر به مجموع مدالهایش اضافه کند.
محمدعلی گرایی به خاطر این حرکت، یک سال از سوی اتحادیه جهانی محروم شد، اما تلاش خودش و پیگیری فدراسیون، این محرومیت را به ۶ ماه کاهش داد تا او از سیزدهم فروردین ماه بتواند روی تشک برگردد؛ اما همین زمان برای از دست دادن فرصت طلایی حضور در چرخه و به دست آوردن شانس حضور در المپیک، کافی بود و در این مدت که گرایی درگیر محرومیت و تلاش برای رفع آن بود، امین کاویانینژاد نماینده ۷۷ کیلوگرم ایران در مسابقات گزینشی آسیایی المپیکی شد و در همان مسابقه اول، سهمیه را گرفت تا از همان وقت نماینده این وزن در المپیک لقب بگیرد.
گرایی که حالا میتوانست کشتی بگیرد، از طریق هیئت کشتی فارس تمام تلاشش را کرد که به او فرصت دوبارهای داده شود که در نهایت کادرفنی تیم ملی و فدراسیون کشتی تصمیم گرفتند به او و محمدرضا مختاری این فرصت را دهند که در تورنمنت رنکدار مجارستان، شانس خود را امتحان کنند. یکی از این دو نفر باید آنجا طلا میگرفت تا پس از آن به مصاف امین کاویانینژاد برود که البته هیچکدام از دو کشتیگیر طلا نگرفتند و پرونده المپیک برایشان همانجا بسته شد. اینجا هم یک بار دیگر پیشبینی بر این بود که کشتیگیر ۳۰ ساله بعد از اینکه المپیک را از دست داده، از دنیای قهرمانی خداحافظی میکند.
در پایان المپیک اما، کادرفنی تیم ملی به محمدعلی گرایی این فرصت را داد که در انتخابی ۶ نفره شهریور ماه، شانس خود را برای رسیدن به دوبنده یک وزن بالاتر تیم ملی امتحان کند. گرایی کشتی اول را به محمدرضا مختاری باخت، اما همراه با او به فینال وزن ۸۲ کیلوگرم رسید و این مبارزه به دلیل آسیبدیدگی مختاری نیمهتمام ماند و گرایی ملیپوش شد.
حالا محمدعلی گرایی سه برنز قبلی خود را به طلا ارتقا داده، دو موضوع مهم در موردش مطرح است؛ آیا میخواهد در شرایطی که پسرش هم به تازگی به دنیا آمده، با طلا و در اوج از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده و به زندگی شخصیاش برسد یا اینکه فصلی جدید را در کشتی، آن هم درحالیکه مدال طلای جهان را در وزن جدید بر سینه دارد، استارت بزند.
