روزنامه کیهان از تمجید فیلم "به رنگ ارغوان" ساخته حاتمی کیا توسط رئیس جمهور انتقاد کرد.
این روزنامه نوشت: فیلم مورد تمجید رئیس جمهور بنای نقد منصفانه را ندارد و غرض ورزی تا به آنجا در آن به چشم می خورد که حتی دولت اصلاحات نیز از اکران آن ممانعت به عمل آورد؛ بنابراین جای تعجب است که چگونه رئیس جمهور، فیلمی را که تصویری سیاه از سربازان گمنام و بی ادعای امام زمان(عج) را ارائه می دهد و همه ارزشهای نهفته در سیستم اطلاعاتی ما را مخدوش می کند، «فیلم قوی و خوب از نوع انتقادی» دانسته اند! ثانیاً، لازم است مرز میان انتقاد و تخریب و مرز میان انصاف و غرض ورزی نیز درک شود تا چنین اظهارنظرهایی که با سیاست های کلی نظام جمهوری اسلامی مغایر است، صورت نگیرد.
ثالثاً، آقای احمدی نژاد در بخش دیگری از این مصاحبه می گوید که «کارگردانان و نویسندگان به سمت منفی بافی نروند و به طور کلی برای انقلاب و مردم فیلم بسازند.» چگونه باید این اظهارات منطقی و دلسوزانه را با اظهارات قبلی آقای رئیس جمهور در این مصاحبه جمع کرد و آیا این تناقض نیست که فیلمی معارض با نظام جمهوری اسلامی را «قوی و خوب از نوع انتقادی» بدانیم و حمایت کنیم، اما در عین حال «منفی بافی» را هم ناپسند بشماریم؟!
رابعاً، همین تناقض در مواضع انقلابی ریاست محترم جمهور پیرامون انرژی هسته ای و سیاست خارجی با مواضع فرهنگی ایشان بارز است و چه بسا- و احتمالا- این نگاه فرهنگی ایشان که جنسی متفاوت با رویکردهای انقلابی رئیس جمهور دارد را باید در نگرش نامطلوبی جستجو کرد که آقای مشایی «رئیس کمیسیون فرهنگی دولت» خواهان ترویج آن است.
امیدواریم آقای احمدی نژاد متوجه چنین تناقض و تعارضی بشوند و ارزشهای انقلابی ای که در عملکرد سیاست خارجی ایشان نمود داشته و دارد را به حیطه های فرهنگی و سیاست داخلی نیز گسترش دهند و اجازه ندهند که چنین تناقضاتی ناگهان راه به مسیر یک «التقاط فرهنگی» ببرد.
