به گزارش «تابناک»، روزنامه اعتماد با نیکی کریمی مصاحبه‌ای داشته که بخش‌هایی از آن را می‌خوانید.
اساسا چه نوع کتاب‌هایی می‌خوانید؟
کتاب زیاد خوانده‌ام و می‌خوانم. اساسا همه ما نسبت به ادبیات ایران و خارج علاقه‌هایی داریم و کتاب‌هایی را بارها و بارها خواندیم. ادبیات برای من نقش اساسی در زندگی‌ام داشته و دارد چون با تخیل در ارتباط است. واقعیتش را بخواهید از بچگی کتاب می‌خوانم کتاب‌هایی که روی من تاثیرزیادی داشته از قصه‌های محمود دولت‌آبادی؛ جلال آل‌احمد و ساعدی، سیمین دانشور، صادق هدایت و دیگر رمان‌نویس‌های مشهور ایرانی اما گاهی اوقات قصه‌ای یا تصویری مدام در ناخودآگاه آدم خودش را نشان می دهد و به نظرم این بار من به این تصویر اعتماد کردم.
اصلا چه شد که آتابای را ساختید؟
معتقدم اساسا فیلم بخشی از ناخوداگاه وخاطرات نویسنده و فیلمساز است که خودش را در قالب تصویر نشان می دهد . به اشتراک گذاشتن خاطرات و تجربه بصری خودم با دیگران . حتی در نمایشگاه‌های عکسی که گذاشته ام هم همین‌طور است و حتی کتاب‌هایی که ترجمه کردم . خاطرات جمعی من است که با مخاطبانم در میان می‌گذارم. درنتیجه ممکن است این ناخوداگاه جمعی با خیلی‌ها یکی وبرابر باشد بنابراین با آن ارتباط برقرار می‌کنند وچیزی بیشتر از این نیست. هر فیلمی تماشاچی خودش را می‌یابد. همانی که مثل من می‌اندیشد با من خاطراتش را در فیلم ما مرور می‌کند یا با آن شریک می‌شود.
خانم کریمی صحبت از رنج شد و اینکه هنرمند باید رنج تحمل کند تا اثرش دیدنی شود. ظاهری که از بعضی هنرمندان نشان داده می‌شود شاید مبین این نکته نباشد بفرمایید شما هم در زندگی آدم سختی کشیده‌ای هستید؟
بله بسیار. به هر حال من هم در همین جامعه زندگی کرده‌ام. در دهه پنجاه. زن باشی و این همه مدت در سینما کار کنی آن‌هم مستقل قطعا؛ مبارزه با موانع سختی‌ها و رنج های بسیار دارد.
راستی چرا خودتان در این فیلم بازی نکردید؟
از اول تصمیم نداشتم بازی کنم.
بازیگران فیلم‌تان ترکیبی از شناخته شده‌ها و ناشناخته‌ها هستند... به این چیدمان از زمان نگارش فکر می‌کردید؟
بله از اول نگارش همین ترکیب در ذهنم بود. اساسا خیلی علاقه دارم با بازیگران به نحوی کار کنم که تا به حال دیده نشدند و بتوانم تصویر دیگری از آنها ارایه دهم. چون خودم بازیگرم و می‌دانم هر بازیگر چقدر علاقه دارد که کارگردانان تصویر دیگری از آنها ارایه دهد. بازیگران فیلم آتابای که با استعداد با علاقه و با انرژی بالا بودند و در کار حاضر شدند اما حرفم این است که تفاوت در بازی بازیگران نکته ای است که به شدت به آن علاقه دارم چون فکر می‌کنم همه بازیگران می‌توانند جلوی دوربین به نحوی بازی کنند که کمی از روح‌شان را در نگاه و صدای‌شان روی پرده ببینیم (البته اگر اضافات و اتفاقات سر صحنه را از آنها بگیریم) متاسفانه در سینما برعکس کار می‌کنند؛ کاری می‌کنند بازیگر خودش دیده نشود ولی من سعی کردم از بازیگران وجوهی بگیرم که چنین چیزی را راجع به آنها ندیده باشند. خیلی تلاش کردم به خود اصلی آنها نزدیک شوم.
یاد اون جوک افتادم که یارو پای منبر نشسته بود میزد تو سرش میگفت :
در عالم خودت خوش باش