بین الملل تابناک: با تهاجم روسیه به اوکراین، کشورهای غربی به صورت تمام عیار در حمایت از کی اف وارد صجنه شدند و کمک های نظامی، سیاسی و اقتصادی زیادی را زلنسکی به عمل آوردند. آن ها همزمان تلاش گسترده ای برای راه اندازی یک جنگ تبلیغاتی و غالب کردن روایت رسانه ای خود انجام دادند.
الگوریتم‌‌های پایه در فضای مجازی به تحریم مطالب روسی پرداختند و رسانه‌های بین‌الملل روسیه نیز از دسترس مخاطبان خارج شدند. همچنین اقداماتی سختگیرانه علیه خبرنگاران آلترناتیوی در دستور کار غرب قرار گرفت.
سایر مطالب هم که به دست مخاطبان می‌رسید، با برچسب محتوایی بی اعتباری به مخاطب نشان داده می‌شد. در این میان، روسیه استراتژی فیلترینگ پلتفرمهای غربی و ایجاد کوچ اجباری روس‌ها به نمونه‌های شرقی مانند تیک تاک را در پیش گرفت. همچنین از رسانه‌های برون مرزی برای روایت جنگ از دیدگاه خود استفاده کرد.
مشاهده سرکوب محتوایی بی‌سابقه توسط رسانه‌های غربی پس از وقوع جنگ اوکراین و روسیه، نشان داد که غرب می‌تواند بدون ملاحظه ارزش‌های لیبرالی و بدون فوت وقت، یک رژیم سانسوری شدید را علیه معارضین خود ایجاد کند.
در همین رابطه، با افزایش اعتراض های مردمی به مداخله دولت های اروپایی در جنگ اوکراین، هشت نخست وزیر اروپایی طی نامه ای به مدیران شبکه های اجتماعی بزرگ خواستار سانسور اخبار و اطلاعات «نامطلوب» درباره اوکراین شدند.
در نامه ای که روز چهارشنبه منتشر شد، از رهبران شرکت های بزرگ از جمله متا، مالک فیس بوک، خواسته شده است تا «در برابر اطلاعات نادرست که صلح و ثبات ما را تضعیف می کند» اقدام کنند.
نخست‌وزیران هشت کشور اروپایی - از جمله اوکراین، مولداوی و لهستان - نامه‌ای سرگشاده امضا کردند و از مدیران ارشد شرکت‌های بزرگ رسانه‌های اجتماعی خواستند تا اقدامات تهاجمی‌تری برای محدود کردن فعالیت رسانه ای روسیه در جنگ اوکراین ایجاد کنند.
در این نامه آمده است: «پلتفرمهای فناوری مانند شما به میدان‌های نبرد مجازی تبدیل شده‌اند و قدرت‌های خارجی متخاصم از آنها برای انتشار روایت‌های نادرست استفاده میکنند که در تضاد با گزارش‌های رسانه‌های خبری مبتنی بر واقعیت است». تبلیغات پولی و مصنوعی در سیستم عامل های متا، از جمله فیس بوک، اغلب در راستای فراخوان برای ناآرامی اجتماعی، کشاندن خشونت به خیابان ها و بی ثبات کردن دولت ها استفاده می شود».
نخست وزیران جمهوری چک، استونی، لتونی، لیتوانی و اسلواکی نیز این درخواست را امضا کردند که همزمان با اجلاس سران برای دموکراسی به رهبری کاخ سفید در واشنگتن منتشر شد.
آنها همچنین خواستار مقررات هماهنگ‌تر از سوی دولت‌ها و نظارت بهتر توسط شرکت‌های فناوری شدند.
متا روز چهارشنبه بیانیه‌ای منتشر کرد و گفت که این شرکت قبلاً «گام‌های مهمی» در برابر اطلاعات نادرست مربوط به جنگ در اوکراین برداشته است، از جمله حذف اطلاعات گمراه‌کننده.
متا گفت که همچنین دسترسی به RT، شبکه کابلی بین‌المللی روسیه و اسپوتنیک یک سایت خبری و تفسیری دولتی روسیه را که هر دو «اطلاعات نادرست» منتشر میکنند، محدود می‌کند.
سانسور بی سابقه و سرکوب محتوا در جنگ اوکراین
فعالیت‌های کمپین غربی برای حذف روایت روسی از جنگ را می‌توان در چند نوع از سانسور دسته‌بندی کرد. هر یک از این پنج بخش، وظیفه حذف دایره‌ای از مخاطبین را برعهده دارند، لذا برای فهم این روند، لازم است که هر بخش به طور جداگانه بررسی شود:
۱. حذف فرآیند دسترسی
در عصر تولید میلیارد‌ها بایت اطلاعات در لحظه، مهم‌ترین عنصر برای یک رسانه امکان دسترسی آن است. زمانی که دسترسی مخاطبان به یک برون داد خبری بیش از چند ثانیه به طول انجامد، عملاً آن پایگاه خبری از منابع مورد مطالعه مخاطب خارج می‌شود؛ بنابراین صرف ایجاد تأخیر در فرایند دسترسی به یک منبع خبری، ضربه‌ای جبران‌ناپذیر به آن پایگاه وارد می‌سازد، همچنین امکان دسترسی تا حد قابل توجهی از بین می‌رود. در جریان جنگ روسیه و اوکراین، پایگاه‌های خبری جریان اصلی، موتور‌های جست‌و‌جو و برنامه‌های کاربردی خبرخوان غربی، در اقدامی هماهنگ دسترسی کاربران خود به رسانه‌های بین‌المللی روسیه را محدود کردند.
۲. تحت تعقیب قراردادن خبرنگاران
افراد و شخصیت‌هایی که به ترویج چیزی جز روایت جریان اصلی از جنگ اوکراین بپردازند به طرق مختلف تحت پیگرد قرار گرفته یا سلب اعتبار می‌شوند. این مسیر از سرکوب محتوا به طور معمول در دو بخش سخت و نرم بروز می‌یابد. در پیگرد سخت، خبرنگاران که بیشتر مربوط به کشورهای هم مرز با روسیه هستند، تحت تعقیب قضایی، بازداشت و برخورد فیزیکی قرار می‌گیرند. پیگرد نرم، مجموعه‌ای از فعالیت‌هایی است که طی آن خبرنگارانی که رویکرد آلترناتیوی نسبت به جنگ دارند به مرور سلب اعتبار شده و وجاهت خود را از دست می‌دهند. یکی از مرسوم‌ترین این نوع از مقابله، برچسب زنی‌های توئیتر به این خبرنگاران به عنوان «رسانه دولتی روسیه» است.
۳. حذف مستقیم محتوا
در شبکه‌های اجتماعی به نام کمپین‌های اطلاعات غلط، حجم انبوهی از محتوای مخالف جریان اصلی هر روزه حذف می‌شود. آنچه در خلال جنگ اوکراین قابل توجه است، حذف انبوهی از اکانت‌های شخصیت‌های معتبر و رسانه‌های آلترناتیوی است که به بهانه‌های مختلف به طور مستقیم حذف شدند.
۴. سانسور الگوریتمی
آن دسته از محتوا که بتواند از حذف شدن به بهانه اطلاعات غلط رهایی یابد، به‌طور خاص تحت سانسور الگوریتم پایه قرار می‌گیرد. در این شکل از سانسور، هوش مصنوعی در شبکه‌های اجتماعی داده‌هایی را که به عنوان روایت روسی از جنگ شناسایی کند بسختی به مخاطبان نمایش می‌دهد. از آنجایی که مخاطبان واقف به سانسور محتوا نیستند، لذا تلاشی برای یافتن منابع از دست رفته نشان نمی‌دهند. همچنین گستره محتوای یک سویه‌ای که توسط کمپانی‌ها به عنوان نمونه تصادفی از تمام محتوای موجود در پلتفرم به نظر مخاطب می‌رسد، دید دستکاری شده‌ای از او نسبت به فضای حاکم بر افکار عمومی نشان می‌دهد که این امر در موضعگیری‌های او تأثیر خواهد گذاشت.
5. برچسب زنی به محتوا
درصدی از مخاطبان فعال و ثابت، عموماً از این موانع عبور و به طرق مختلف به محتوای مورد نظر دست پیدا میکنند. یکی از شیوههای تخریب اعتماد و سلب اعتبار از اخبار و آن دسته از محتوایی که توسط فعالان اجتماعی مشاهده می‌شود، برچسب زنی‌های محتوایی به منظور بی اعتبار عنوان کردن خبر یا تحلیل مورد مطالعه است.
یکی از عینی‌ترین مسائلی که جنگ اوکراین با محوریت رویه ها و سیاست های منافقانه جهان غرب رونمایی کرده، نمایش تعهد پوشالی کشورهای غربی به اصولی نظیر آزادی بیان و دموکراسی است. در این راستا شاهد بوده ایم که قدرت های غربی به مثابه کنشگرانی که همواره بر ضرورت آزاد بودن تمامی کشورها به طرح مواضع و سخنان خود و یا آنچه تعهد به جهان دموکراتیک و عاری از اجبار تاکید کرده و می کنند، در همان روزها و ماه های نخست جنگ اوکراین، اقدام به بایکوت و تحریم گستره رسانه های روسی و خاموش کردن صدای آن ها در عرصه بین المللی با استفاده از هیمنه رسانه ای و تبلیغاتی و امکانات فنی خود در حوزه های مذکور کرده اند و تا جای ممکن سعی داشته اند روایت های مطلوب و یکطرفه آن ها و نَه لزوما صدای روسیه از روند جنگ اوکراین به گوش جهانیان برسد.
در نهایت باید گفت گه جنگ اوکراین به آیینه تمام نمای استانداردهای دوگانه جهان غرب در مواجهه با مسائل مختلف بین المللی نیز تبدیل شده است. موضوعی که بعضا حتی صدای منتقدان و تحلیلگران در خودِ جهان غرب را نیز درآورده است.
مقایسه رویکرد غرب در برابر اوکراین و فلسطین
فلسطینی های ساکن در نوار غزه همچنین در 15 سال اخیر از محاصره اقتصادی اِعمال شده از سوی رژیم اسرائیل نیز رنج برده اند. این تحریم به قدری گسترده بوده که عملا نوار غزه را در آستانه فقر و گرسنگی گسترده قرار داده است. در این میان بارها تصاویری از فلسطینی ها را شاهد بوده ایم که مرد و زن و کودک، از دور به سمت نیروهای اسرائیلی که فاصله زیادی نیز از آن ها دارند، سنگ پرتاب می کنند و به همین شیوه ساده به دنبال حقوق و آزادی‌های خود هستند. البته که اسرائیلی ها نیز با گلوله های جنگی جواب این اعتراضات را داده و می دهند.
رسانه های غربی گهگاه از کشته شدنِ فلسطینی ها و یا جراحاتی که آن ها در اعتراضات مختلف بر می دارند ابراز ناراحتی می کنند با این حال این مساله به هیچ عنوان با پوشش عجیب و غریب و گسترده رسانه ای که از تحولات اوکراین دارند قابل مقایسه نیست. این رسانه ها به طور معمول با معترضان فلسطینی به عنوان افرادی رفتار میکنند که یا عاملِ حماس هستند و یا افرادی فریبکارند که به دنبال ایجاد اغتشاشِ عمومی هستند.
باید توجه داشت که غزه برخلاف اوکراین هیچ ارتشی ندارد و مبارزان آن نیز برخلاف نظامیان اوکراینی توسط کشورهای غربی مسلح نمی شوند. هنوز فراموش نکرده ایم که روزنامه "گاردین" حتی نتوانست یک طراحی کاریکاتوریست خود را که به هدف قرار گرفتن یک پرستار فلسطینی توسط تک تیراندازان اسرائیلی اشاره می کرد تحمل کند و آن را سانسور نمود. بهانه این رسانه ها نیز مدام این است که این قبیل اقدامات، "ضدیهودی" هستند.
استانداردهای دوگانه غرب درباره قران سوزی و هلوکاست
در یک سال اخیر شاهد تعداد زیادی موارد هتک حرمت به مقدسات در کشورهای غربی بوده ایم. به گونه ای که اخیرا تعدادی از گروه‌های افراطی در اقدامی هتاکانه اقدام به آتش زدن قرآن کریم در مقابل سفارت ترکیه در استکهلم کردند. سخنگوی پلیس سوئد هم در اقدامی اسلام‌ستیزانه عنوان کرد که به رهبر اسلام ستیز حزب راست‌افراطی استرام کورس دانمارک اجازه داده تا در راهپیمایی مقابل سفارت ترکیه، قرآن را بسوزاند.
اواخر فروردین سال گذشته نیز یک نژادپرست و افراطی در دانمارک به بهانه آزادی بیان و تحت حمایت پلیس در شهر «لینکوپینگ» سوئد، قرآن کریم را آتش زد.
مرداد ماه سال گذشته نیز تعداد اندکی از معاندان اقدام به هتک حرمت قرآن کریم و اهانت به مقدسات اسلامی در مقابل مرکز اسلامی هامبورگ در آلمان و در روز تاسوعی حسینی کردند.
در همین رابطه، «عبد الباری عطوان» سردبیر روزنامه رأی الیوم در خصوص این هتاکی جدید به قرآن کریم نوشت: « "آزادی بیان" که این روزها در دنیای غرب در سطح وسیعی به عنوان دستاویزی برای سوزاندن قرآن کریم، توهین به رسول خدا (ص) و بیزاری جستن از دین اسلام استفاده می‌شود، به منزله جواهر تاج دموکراسی غربی است که با ظهور احزاب راست فاشیست در اکثر کشورهای اروپایی به سرعت در حال فرسایش است و آنچه در سوئد اتفاق افتاد ممکن است، نوک کوه یخ باشد».
وی در ادامه نوشت: «آزادی بیان برای آنها شده است نه ما و با برخی از سیاست‌ها و مواضع آنها، به ویژه ماهیت نژادپرستانه، تطبیق دارد، و متاسفانه دیگر در مورد ما به عنوان عرب و مسلمان، چه مهاجر و چه به عنوان کسانی که جهان عرب و اسلام هستیم، خصوصاً وقتی صحبت از آرمان‌های عادلانه ما و به ویژه فلسطین به میان می‌آید، تطبیق ندارد. در سایه غیاب هرگونه تحرک عربی و اسلامی برای مقابله با این سوء‌استفاده‌ها پس از گسترش دامنه عادی‌سازی موسوم به توافقنامه‌های ابراهیم، دولت اشغالگر اسرائیل و لابی‌های آن نقش عمده‌ای در این زمینه ایفا کردند».
عطوان با اشاره به پارادوکس‌های آزادی‌بیان به سبک غرب، نوشت:« ما می‌توانیم از آمریکا، چین، روسیه، فرانسه، بریتانیا و سیاست‌ها و تاریخشان انتقاد کنیم اما نمی‌توانیم در جهان غرب از جنایات اسرائیل در حق کودکان فلسطینی و نابودی منازلشان، اعدام‌های روزانه مردان جوان غیرمسلح در خیابان‌های کرانه باختری اشغالی انتقاد کنیم. دلیل آن ساده است و آن وجود قوانینی است که این انتقاد را آنتی سمیتیزم (یهودستیزانه) می‌داند. لذا چنین اعتراض و انتقادی به منزله نقض قوانین است که مجازات آن ۱۵ سال زندان است زیرا تحریک به نفرت است که به گناه حمایت از تروریسم می‌رسد».
وی نوشت: «آلمان هرگونه تظاهرات در اعلام همبستگی با شهدا در جنین، نابلس و نوار غزه و نیز همبستگی با حق مشروع فلسطینی‌ها در مقاومت در برابر اشغالگری را ممنوع می‌کند. حتی دادگاه‌های تفتیش عقاید برای روزنامه‌نگاران عرب تشکیل داد و آنها را از کار برکنار کرد.در بریتانیا قانونی تصویب شد که هرکس پرچم حماس را بلند کند یا از ادبیات آن استفاده کند، زندانی شود، چه برسد به اینکه وابسته به حماس باشد یا صرفاً با آن همدردی کرده باشد. این امر به خودی خود، از نظر تئوریک زمینه قانونی را برای دستگیری و شاید لغو تابعیت و اخراج این افراد از کشور فراهم می‌سازد. در فرانسه نیز قانوناً هرگونه زیر سوال بردن یا انکار "هولوکاست" جرم است و این فهرست طول و تفصیل دارد و دشوار است که بدانیم کجا متوقف می‌شود».
بر این اساس، در یکی از برنامه‌های شبکه بی‌بی‌سی به زبان انگلیسی شرکت کردم که به سوء قصد اخیر علیه سلمان رشدی، نویسنده آیات شیطانی می پرداخت؛ در آنجا گفتم که بسیاری در جهان اسلام این کتاب را توهین به اسلام، تحریک به اسلام هراسی و تجسم بخشیدن به "آزادی نفرت" علیه مسلمان به بهانه آزادی بیان می‌دانند. جهان به پا خاست و ساکت ننشست و لابی صهیونیستی لشکرکشی شدیدی علیه شخص من و شبکه‌ای که میزبان من بود به راه انداخت و به همه مصاحبه‌ها و مقالاتم ارجاع دادند تا بگویند که من یهودی‌ستیز هستم. این لابی امضای بیش از 10000 نفر از جمله نمایندگان مجالس عوام و اعیان، روزنامه‌نگاران ارشد، نویسندگان و بازیگران را جمع‌آوری کرد تا تحقیقات پارلمانی در خصوص این تعدی بی‌بی‌سی و میزبانی یک فرد یهودستیز، و عدم رعایت توازن در پوشش وقایع مربوط به اسرائیل و صهیونیسم آغاز شود.هنوز این حملات ادامه دارد در حال گسترش است تا جایی که هر نویسنده عرب یا مسلمانی که جرأت همدردی با قربانیان اشغالگری اسرائیل را داشته باشد یا از جنایات آن علیه فلسطینی‌ها در شبکه‌های اجتماعی انتقاد کند، هدف قرار می‌دهد. ما یک فایل صوتی و تصویری کامل داریم که گواه این سخنهای ماست».
عطوان در ادامه می‌نویسد: در قانون کشور سوئد،هرگونه آتش زدن پرچم همجنسگرایان جرم تلقی می شود، زیرا تحریک علیه گروهی از شهروندان در ایین کشور است، اما این قانون یک شهروند سوئدی راست نژادپرست را که کتاب مقدس بیش از دو میلیارد مسلمان در جهان را سوزانده که ده‌ها هزار نفر آنها در سوئد زندگی میکنند و شهروند آن محسوب می‌شوند، مجرم نمی‌داند.
در ادامه این یادداشت آمده است: «اکثر حکومت‌های اسلامی از جمله برخی حکومت‌های عربی، بیانیه‌هایی در محکومیت سوزاندن قرآن کریم در سوئد صادر کرده‌اند، اما این محکومیت‌ها هیچ ارزشی ندارند، زیرا مانع از سوزاندن قرآن توسط همان فرد نژادپرست در دوره‌های قبل نشده است. مجله فرانسوی "شارلی ابدو" را نیز از انتشار کاریکاتورهای جدید در اهانت به پیامبر اسلام باز نداشت، بلکه نقاشی‌های توهین آمیز قدیمی بیش از یک بار بازنشر شده است. دلیل این امر ساده است زیرا این دولت‌ها و حکومت‌ها هیچ کاری علیه شهرک‌نشینان صهیونیست که با سوزاندن قرآن کریم، یورش به مسجد الاقصی، تقسیم مسجد ابراهیمی در الخلیل تفریح میکنند، انجام نمی‌دهند و این داستان ادامه دارد».
سردبیر روزنامه رأی الیوم در ادامه تصریح می‌کند: «مسلمانان در کشورهای مختلف اسلامی و جهان، تورات یهودیان یا انجیل مسیحیان را به آتش نمی‌کشند نه برای وجود قوانینی که این کار را ممنوع می کند بلکه چون آنها به این ادیان و مومنان به آن، احترام می‌گذارند. سپس کسانی می آیند که این لطف و این اخلاق نیکو را با سوزاندن قرآن کریمشان با حمایت دولت‌ها و نیروهای امنیتی آنها و در زیر دروغ "آزادی بیان" پاسخ می‌دهند».
به اعتقاد نگارنده، این اقدامات شرم آور و تحریک آمیز را می توان به راحتی حل کرد. همانطور که پارلمان‌های غربی قوانینی را در مورد منع انکار هولوکاست یهودیان صادر کردند، چرا چنین کاری را درباره سوزاندن قرآن انجام نمی‌دهند و قوانینی صادر نمی‌کنند که سوزاندن قرآن و توهین به رسول الله را جرم انگاری می‌کندو مجازات سنگینی برای متخلفان تعیین کند؟ آیا صدور این قوانین نقض آزادی بیان است؟ چگونه؟
در ادامه این یادداشت آمده است: «جنایت سوزاندن قرآن کریم در سوئد تکرار خواهد شد و چه بسا در سایه قدرت گرفتن جناح راست نژادپرست، عدم وجود رهبران خردمند، تسلط ایالات متحده بر اروپا و ظهور علائمی که موید طولانی شدن جنگ اوکراین است، این امر گسترش هم بیابد. عربها و مسلمانان باید خود را برای پیامدهای فاجعه‌بار احتمالی، آماده کنند که شاید بارزترین آنها تنگ‌تر شدن حلقه بر عربها و مسلمان و اخراج میلیون‌ها پناهنده عرب و مسلمان که دیگر شهروند بسیاری از کشورهای اروپایی هستند و بازگشت آنها به کشورهای مبدأ شود».
عطوان در خاتمه می‌نویسد: «لابی‌های صهیونیستی که نقش عمده‌ای در تضعیف ارزش‌های عدالت به ویژه آزادی بیان و احترام به نظرات دیگران در غرب داشته‌اند، به طور مستقیم یا غیرمستقیم در ترویج پدیده "اسلام هراسی" که بارزترین قربانیان آن مسلمانان هستند، سهیمند. شاید یادآوری این نکته مفید باشد که "هولوکاست" [ادعای] در خاورمیانه یا کشورهای مغرب اسلامی عربی، جایی که یهودیان در آن به عنوان شهروندانی برابر با سایر شهروندان با شرافت در حال زندگی بودند، روی نداده، بلکه در قلب اروپا رخ داده است».
در کشور روسیه ادیان متنوعی وجود دارند، قانون اساسی سال ۱۹۹۷ به ادیان مسیحیت، اسلام، یهودیت و بودایی اهمیت ویژه ای داده‌است. حدود ۵۱ درصد مردم روسیه را مسیحیان تشکیل می‌دهند که از این میان ۴۵ درصد مردم روسیه پیروان کلیسای ارتدوکس شرقی و ۶ درصد دیگر پیروان مذاهب کاتولیک و اندکی نیز پروتستان‌ها هستند.
غربزده ها که می گن کلا مردم روسیه کافر هستن. بعید می دونم این متن شما رو هم بخونن چون کلا بیشتر از دو خط مطالعه نمی کنن. . 
