به گزارش تابناک به نقل از جوان؛ «کمک به مدرسه» بزرگ‌ترین دغدغه والدینی است که فرزندان‌شان را به امید تحصیل رایگان راهی مدارس دولتی میکنند؛ والدینی که بعد از عبور از هفت‌خان تهیه لوازم جانبی تحصیل (فرم مدرسه و لوازم‌التحریر) حالا به جای آسودگی خیال از درس‌خواندن فرزندان‌شان باید به فکر راهی برای تأمین نیاز‌های مدرسه باشند؛ نیاز‌هایی که تأمین آن با توجه به دولتی‌بودن مدارس به عهده والدین نیست؛ مسئله‌ای که وزارت آموزش‌و‌پرورش بار‌ها و بار‌ها بر آن تأکید کرده است، اما کمتر دانش‌آموزی را می‌توان یافت که در تمام دوران تحصیل حتی یک‌بار هم موفق به فرار از پرداخت مبلغ کمک به مدرسه شده باشد.
گاهی رقم کمک به مدرسه به حدی است که بسیاری از خانواده‌ها را به وحشت می‌اندازد، اما راهی برای فرار از آن نیست، بدتر اینکه حتی اگر برخی والدین به دلیل ناتوانی از پرداخت این رقم جهت مذاکره با مدیران و مسئولان راهی مدرسه شوند با شرمندگی برخواهند گشت. بسیاری از آن‌ها مدعی هستند برای مذاکرات پنهانی جهت عدم‌پرداخت این مبلغ راهی مدرسه شده‌اند، اما مدیر و دیگر مسئولان در مقابل معلمان چنان برخورد توهین‌آمیز یا تحقیرآمیزی با آنان داشته‌اند که از کرده خود پشیمانند.
توصیه به پرداخت قسطی مبلغ کمک به مدرسه، آن هم با هزار و یک منت تحقیرآمیز نهایت کاری است که مدیران برای والدین انجام می‌دهند؛ تخفیفی که البته همه مدیران هم حاضر به دادن آن نیستند، اما مگر تحصیل در مدارس دولتی رایگان نیست؟ اگر آری که گرفتن این مبالغ آن هم با زور و اجبار چه معنایی دارد، اگر نه پس چرا از پسوند دولتی در کنار نام این مدارس استفاده می‌شود؟ اما مهم‌تر اینکه با این نوع نگاه چه تفاوتی بین مدارس دولتی و خصوصی وجود دارد و سهم آموزش‌و‌پرورش در گرفتن حق دانش‌آموزان و والدینی که توان پرداخت مبلغ کمک به مدرسه ندارند، چیست، وقتی خوب می‌دانند اجباری‌نبودن کمک به مدرسه صرفاً ادعایی بیش نیست.
متأسفانه گرفتن پول زور در مدارس دولتی باب شده است و بسیاری از والدین تن به این زورگویی می‌دهند. آن‌ها حتی نایی برای شکایت هم ندارند، چراکه بار‌ها و بار‌ها به اداره آموزش‌و‌پرورش مربوط مراجعه کرده‌اند، اما شکایت‌شان پیگیری نشده است. حالا این والدین حاضرند برای ثبت‌نام فرزندشان در مدرسه دولتی و فرار از شهریه‌های گران‌قیمت مدارس غیردولتی زیر بار حرف زور بروند و مبالغی را به عنوان کمک به مدرسه یا عناوین دیگر پرداخت کنند.
چاره‌ای نیست، حتی نوشتن درباره آن هم تکراری است! بسیاری از مدارس دولتی برای اینکه از عهده خرج و مخارج خود بربیایند، به اجبار از خانواده‌ها پول می‌گیرند، این در حالی است که در اصل ۳۰ قانون اساسی آمده است: «دولت موظف است وسایل آموزش‌و‌پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.»، اما انگار همه چیز دست به دست هم داده است تا مدارس دخل و خرج‌شان را از جیب والدین تأمین کنند. متأسفانه کار به جایی رسیده است که اگر خانواده‌ها شهریه تعیین‌شده را به مدارس دولتی پرداخت نکنند، آن‌ها نیز از ارائه پرونده تحصیلی و کارنامه دانش‌آموزان امتناع میکنند و این کار مشروط به تسویه شهریه می‌شود!
به تازگی منصور مجاوری، مدیرکل اسبق بودجه وزارت آموزش‌و‌پرورش درباره پول‌های دریافتی از شهروندان در مدارس دولتی گفته است: «بنده از مدارسی بازرسی کردم که چندین سال قبل حدود ۲ میلیارد تومان پول در حساب آن‌ها بود، ما اصطلاحی داریم مبنی بر اینکه “حساب مدارس چاه ویل است” و مدیر مدرسه هم صاحب اختیار آن است!»
او با ابراز اینکه هم‌اکنون تمام مدارس دولتی از دانش‌آموزان پول دریافت میکنند، اما ارقام آن متفاوت است، ادامه داد: «متأسفانه نظارتی وجود ندارد تا مدارس درباره پول‌های دریافتی پاسخگو باشند، در طول دو دهه گذشته، دیوان محاسبات و سازمان حسابرسی چه نظارتی بر حساب مدارس دولتی انجام داده‌اند؟ اگر نظارتی هم بوده در صورت وقوع یک تخلف مالی بزرگ انجام شده است.»
این در حالی است که بار‌ها و بار‌ها مسئولان وزارت آموزش‌و‌پرورش در ادوار مختلف اعلام کرده‌اند دریافت پول از سوی مدارس دولتی ممنوع است، اما تاکنون گزارشی از نحوه برخورد یا برکناری مدیران متخلف ارائه نشده و شاید همین اهمال باعث شده است این معضل دیرین تا امروز ادامه یابد!
با سلام
به من گفتند که مدارس تیزهوشان بودجه دولتی ندارند؟؟