به طور کلی تمام داروهای روانپزشکی دارای بعضی عوارض جانبی هستند و جز در مورد اختلالات ژنتیکی شدید و مزمن، مصرف بلندمدت آنها توصیه نمی‌شود. اضطراب یکی از رایج‌ترین اختلالات روان‌شناختی است که برای کنترل و درمان آن از داروهای روانپزشکی مختلفی استفاده می‌شود. تقریبا پرمصرف‌ترین داروهای اضطراب، بنزودیازپین‌ها هستند که برای طیف وسیعی از بیماری‌ها از جمله اضطراب، استرس، تشنج و بی‌خوابی تجویر می‌شوند. کلونازپام، دیازپام، لورازپام و کلردیازپوکساید همگی انواعی از بنزودیاپین‌ها هستند.
محققان یک دانشگاه هلندی در پژوهش‌های خود متوجه شدند که بنزودیازپین‌ها اثرات نامطلوب زیادی بر روی شناخت دارد. استفاده از بنزودیازپین‌ها بسیار متداول است اما اثرات طولانی مدت آنها بر تخریب عصبی و خطر زوال عقل نامشخص است. در این مطالعه ۴۹.۵ درصد از شرکت‌کنندگان در مقطعی از ۱۵ سال گذشته بنزودیازپین مصرف کرده بودند. استفاده کلی از بنزودیاپین با افزایش خطر زوال عقل مرتبط نیست، استفاده طولانی مدت به طور قابل توجهی با کاهش حجم مغز مرتبط است.
محققان دریافتند که ۷۲۶ نفر از ۵۴۴۳ نفر شرکت‌کننده در این پژوهش، یعنی ۱۳.۳ درصد از آنها دچار زوال عقل شده‌اند. یافته‌های این پژوهش‌ها نشان می‌دهد مصرف طولانی مدت بنزودیازپین ممکن است قسمت‌هایی از مغز را که در تنظیم حافظه و خلق و خوی دخیل هستند کوچک کند. چنین تحقیقی اولین بار در سال ۱۹۸۲ انجام شد که نشان می‌داد مغز افرادی که بنزودیازپین مصرف می‌کنند، در مقایسه با افرادی که این داروها را مصرف نکرده‌اند، آسیب‌دیده و کوچک هستند. اخیرا در سال ۲۰۲۳، زمانی که در مجموع بیش از ۳۰ میلیون آمریکایی مصرف بنزودیازپین گزارش کردند، یک نظرسنجی جامع از ۱۲۰۷ نفر نشان داد که ۷۶.۶ درصد علائم پس از قطع مصرف را گزارش کردند که برای یک سال یا بیشتر ادامه داشت. بیش از نیمی از پاسخ‌دهندگان افکار خودکشی یا اقدام به خودکشی را گزارش کردند. اگرچه آخرین یافته‌ها تا حدی این الگو را تایید می‌کند، اما محققان هلندی به این نتیجه رسیدند که استفاده کلی از بنزودیازپین‌ها با افزایش خطر زوال عقل مرتبط نیست. از آنجایی در بررسی سیستماتیک آنها ۱۳.۳ درصد دچار زوال عقل شده‌اند، این معنا را می‌دهد که بنزودیازپین‌ها یک علت واضح یا اصلی برای زوال عقل نیستند.
منبع: psychologytoday
